Αν είναι (και είναι όντως αλήθεια) πως αυτός ο εσωτερικός φωτισμός, που είναι γεμάτος από πνευματικούς κραδασμούς, από το κέντρο της, προς την άκρη σκορπίζεται και παίρνει Αγγελική υπόσταση και μορφή, από μια αρμονία του προσώπου (των ιατρών) λόγω της εσωτερικής του κατάστασης, τότε και ο χρόνος σταματάει να τρέχει στα ρολόγια, τα πέτρινα φρούρια της άγνοιας εξαφανίζονται οι πόρτες των κάστρων της ψυχής ανοίγουν και οι πνευματικοί θησαυροί παρουσιάζονται σ’ όλους, αυτούς που πειρατές δεν μπορεί να κλέψουν και βρίσκονται στο κέντρο του Παραδείσου.
Αυτή η εσωτερική φλογερή ισορροπία, προετοιμάζει και γεννάει, ανά δύο, τρία ζευγάρια, από ιδανικά: «την ποίηση με την ζωγραφική» τον «νοσηλεία και την ιατρική», και το «ιδανικό με την δημιουργία» σαν εσωτερικά χαρίσματα και ταλέντα κάθε τυχερού θνητού, που του δόθηκαν αυτά τα θεϊκά δώρα.
Και τέτοιο θεϊκό κάλλος, που στηρίζεται στα υψηλά ιδανικά, φανερώνει την ψυχοσωματική αναγέννηση, που έχουν σκοπό, ο εμπνευστής τίνα γόνων, ο γενικός ιατρός Ανάργυρος Μαριόλης και οι σημαντικοί συνεργάτες του.
Αυτή η παλαιά και σίγουρη μέθοδος, της ιατρικής τέχνης, που εξασφαλίζει, με αρμονία, θέματα υγείας και φιλοσοφίας από την απασχόληση με πρόσκαιρα και εφήμερα, και τον κάνει να χαίρεται σε πρωτόγνωρα σημεία του απόβροχου κόσμου της ιατρικής τέχνης.
Ο Θεός γνωρίζει πριν από πόσα χρόνια η Πρόνοια Του που κατευθύνει την φύση, έφτιαχνε με πολλή τέχνη, στα μυστικά της εργαστήρια, τέτοια καλούπια ανθρώπων, σαν τον Ανάργυρο, που δίνουν σ’ όλους τους συνανθρώπους τους, επίγνωση και δύναμη, από την θέση του εκπαιδευτή και του ιατρού, για όλες της ψυχικές και σωματικές του ανάγκες, μέσα από την άθληση.
Στην συνέχεια, μαζί με το γονίδιο της φυλής μας, έρχεται και η ανατροφή της ελληνίδας μάνας, της μάνας, που μεσ’ από τους αιώνες, εμπνέει τον κάθε αθλητή.
Μόνο μεγαλυνάρια και δοξαστικοί ύμνοι ταιριάζουν στην ιερή της μνήμης, εκεί που βρίσκονται οι ψυχές τους, στην χώρα των προγόνων μας, και ιδιαίτερα του Ιπποκράτη, του Ασκληπιού, του αθλητισμού, για ένα και μόνο ιδανικό, της τέχνης του θεραπεύειν «του Ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού», του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος.
Στη συνέχεια, δια μέσου των αιώνων, η δύναμη της αλήθειας γίνεται ποιο σημαντική και η ιατρική εκπαίδευση, σαν αλμυρός ιδρώτας, γίνεται ποιο αυστηρή, στηριγμένη στην Αρετή, στην Σοφία και στο εφικτό όνειρο της επιτυχίας.
Βλέπω, ήδη με τα πνευματικά μου μάτια, αγαπητοί μου εμπνευστές και ιατροί αυτών των πνευματικών και υλικών αγώνων, ότι αυτό το δημιούργημα του Κ.Υ.Β., θα φτάσει στις ψηλότερες κορφές του Παρνασσού και στο Πάνθεο της «Άνοιξης της μεγάλης τέχνης» δηλαδή του σημαντικότερου λειτουργήματος.
Σε θαυμάζω, σε συγχαίρω, κάνω τόπο να περάσεις, εσύ ιατρέ και εμπνευστή και συντελεστή και δάσκαλε ,Ανάργυρε, εσύ που ψάχνεις την ιατρική τέχνη, που συντρέχεις σε κάθε προσπάθεια για την επιτυχία, που είσαι το καμάρι της χώρας σου ο μεγάλο μεράκι για την επιτυχία αυτού του αθλήματος της δημιουργίας του πρότυπου κέντρου υγείας, στον Βύρωνα μέσα από τον ευγενή ανταγωνισμό , με εμπνευσμένο τρόπο, μοιάζουν με την κηρήθρα των μελισσών, που πάνω στο ψηλό βουνό του Παρνασσού, σαν γαϊτάνι, μαζεύουν το μέλι και δίνουν ζωή στον θεϊκό απόγονο (όλο αυτό το φτερωτό σμήνος από μέλισσες) ώστε το πλάσμα του κτίστη, ο άνθρωπος, ο ιατρός, να στηρίξει την επιτυχία του στο τρίπτυχο «Άνθος – ομορφιά – Αλήθεια».
Με την ποιο πάνω παρομοίωση, οι ιατροί του κέντρου, που ο Ανάργυρος δημιούργησε και ανέπτυξε, με τους εκλεχτούς συνεργάτες του ιατρούς και νοσηλευτές, μοιάζουν με το μέλι, που μέσα από αυτές, με την Χάρη του Ναζωραίου, υπάρχει «Επικοινωνία» δηλ. Ψυχοσωματική επαφή, που τελειοποιεί τον άνθρωπο, που από την απομόνωση του κατάντησε μίζερος, δολερός και ταλαίπωρος στρατοκόπος της ζωής.
Και ακριβώς αυτό «η λύση του χρέους είναι το μεγάλο θαύμα του κάθε ιατρού: να είναι προφήτης των αποτελεσμάτων της εκπαίδευσης και εξάσκησης του, να είναι η φωνή του Θεού, που αθλοθετεί τα πνευματικά αγωνίσματα, και επιτυγχάνει θεραπεία, που μοιάζουν με την λύρα του Δαυίδ, την σκάλα του Ιακώβ, την απομόνωση του Ιώβ, τα φτερά, τα πνευματικά, του ευαγγελιστεί Ιωάννη που είναι σαν θεϊκή διαταγή επιτυχίας.
Η εκπαίδευση και η εξάσκηση του ιατρού, που φρόντιζε ιδιαίτερα ο Ανάργυρος, είναι σαν το γάργαρο νερό, σαν το λουλούδι του παραδεισένιου φαραγγιού, σαν τραγούδι που έχει σεμνά και ηρωικό περιεχόμενο και δίνει ζωή στα πουλιά του ουρανού, στα ερπετά, στα έντομα και σ’ όλα τα χαμομήλια τα κρινένια και τις βιόλες.
Το ιδανικό της ιατρικής δεν έχει ψεύτικα στοιχεία μάταια λόγια.
Αγωνίζεται να δώσει το πνευματικό του μήνυμα απόλυτη ευγένεια, με ήθος και φιλοσοφία, με θεϊκό όλμο και πάθος, πάντοτε μέσα στα πλαίσια και τα δεδομένα εντός πνευματικού διαχρονικού οδηγού.
Της Θρησκείας, της Πατρίδας, της Σοφίας, της Αρετής, της Αρχοντιάς, της Οικογένειας, της Αγάπης, της υγείας.
Το στάδιο της εκπαίδευσης, η αγωνία της νίκης της ασθένειας, όλων των ιατρών και των εμπνευστών, δεν είναι μόνο στα χαρτιά, αλλά είναι ποτισμένο σαν από τον αλμυρό ιδρώτα των αθλητών, πάνω στον πνευματικό στίβο, την συμβολή στην ειρήνη των πολιτών όλου του κόσμου, την προκοπή και υγεία όλων, και την καλύτερη προετοιμασία του κάθε θνητού, μέσω της ψυχοσωματικής ισορροπίας του, για το μακρινό ταξίδι στο αύριο της απέναντι όχθης, οπότε αυτό έλθει.
Μα την αλήθεια, είναι τυχεροί: ο καιρός και η εποχή, τα σχολεία, οι πατρίδες, οι μάνες, τα σπιτικά, οι σύζυγοι, τα παιδιά και τα εγγόνια, που έχουν την ευκαιρία να ζήσουν τέτοιους ιατρούς, που είναι λειτουργοί του πνεύματος, μυημένοι στα μυστικά της αναζήτησης της θεραπείας του πάσχοντα, πρώτοι και κορυφαίοι στο «χωράφι» του Θεού, στην επίγεια αυτή ζωή, στον «κλαυσίγελο» του θεάτρου αυτής της ζωής.
Αυτόν τον καθημερινό στίβο της ζωής – το «χωράφι που είναι από μάρμαρο» και παλεύουν οι Διγενήδες με τον «κλέφτη των ψυχών» μας που ξεκαθαρίζει τον καλό από τον κακό, που μέσα τα έχει την προσωπική κωμωδία ή τραγωδία του καθενός μας, που φανερώνει και τους νάνους Σιληνούς και τους ολύμπιους Απόλλωνες.
Αυτό το στάδιο της καθημερινής ζωής, που στεφανώνει με στεφάνια τους ιατρούς-αθλητές των αγώνων, των «Καλών Αγώνων» που αγκαλιάστηκαν, μάτωσαν, νικήθηκαν ή νίκησαν, σαν άνθρωποι αυτής της γης.
Με αυτή την θετική ενέργεια του επιστημ. Διευθυντή του Κ.Υ.Β. και της Γενικής ιατρικής Αναργύρου Μαριόλη και όλων των υπολοίπων συντελεστών των αγώνων για την δημιουργία του κέντρου, εμείς οι γιατροί ,αισθανθήκαμε πόσο περήφανοι πρέπει να είμαστε σαν Έλληνες, που τα ιδεώδη του Ασκληπιού και του Ιπποκράτη ζουν και στην ιατρική και στις ψυχές μας.
Αφού και τα κείμενα είναι ποιήματα (και όχι μόνο οι στίχοι) αναφέρω το ποιο κάτω γνωμικό, αναφέροντας τον λόγο του ποιητή Σίλερ, επιστήθιου φίλου του μεγάλου Γερμανού ποιητή, φιλοσόφου Ιωάννη Γκαίτε: ( Με προσθήκες)
«Ποιος είναι ποιο μεγάλος από τον ποιητή;
Κανένας
Ο φιλόσοφος: «για μένα άνθρωπος, μα όχι ποιητής( και ιατρός) »
Ο μουσικός «Αδελφός ( όχι ιατρός) »
Ο Θεός, «Ωχ, είναι και εκείνος Ποιητής (και ιατρός)…»
Αρχιμ. Δανιήλ Ε. Σάπικας
sapikas@otenet.gr
Πέμπτη 29 Απριλίου 2010
«Τα τελευταία λόγια του μακαριστού Χριστόδουλου»
Αποκλειστικό: «Τα τελευταία λόγια του μακαριστού Χριστόδουλου»
Πέμπτη, 29 Απρίλιος 2010
Συντάχθηκε απο τον Αιμίλιο Πολυγένη
Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr», δημοσιεύει σήμερα αποκλειστικά, τον τελευταίο αποχαιρετιστήριο λόγο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου.
Το τελευταίο αποχαιρετιστήριο κείμενο έχει στην κατοχή του ο Επικοινωνιολόγος κ. Σωτήρης Τζούμας, το οποίο δημοσιεύει στο νέο βιβλίο του με τίτλο «ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ», και σε λίγες θα κυκλοφορήσει σε όλα τα βιβλιοπωλεία.
Να σημειωθεί, ότι ο κ. Σωτήρης Τζούμας στο βιβλίο του αναφέρεται και στο θέμα των ταυτοτήτων, στις σχέσεις Φαναρίου – Ελλαδικής Εκκλησίας, καθώς και σε άλλα σημαντικά θέματα από την ζωή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου, τα οποία δεν πρέπει να χάσετε.
Ο τελευταίος αποχαιρετιστήριος λόγος, του μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρού Χριστοδούλου έχει ως εξής:
«Αδελφοί μου αγαπητοί, μη μου επιλάθεσθε όταν υμνείτε τον Κύριον, αλλά μνήσθητέ μου του πόθου και της αγάπης και ικετεύσατε τον Θεόν, ίνα με αναπαύση μετά των δικαίων ο Κύριος».
Όταν θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές εγώ δεν θα ευρίσκομαι πλέον εις αυτήν την ζωήν. Η ελπίς μου είναι ότι θα ευρίσκομαι εις το έλεος του Κυρίου.
Δεν έχω τίποτε άλλο βέβαιον παρά μόνον την ελπίδα εις τον Κύριον. Δεν μου απομένει τίποτε άλλο παρά μόνον η αίτησις ο Κύριος να δείξει επιείκεια εις την κρίσιν Του και να με συγχωρέσει.
Ηγάπησα τον Σωτήρα μου με όσην δύναμιν είχε η ψύχη μου. Εκείνος που ετάζει καρδίας και νεφρούς το γνωρίζει.
Πολλές φορές ο Σατανάς με έσπρωξε να κάμω πράξεις και σχέδια και να λάβω αποφάσεις που φοβούμαι ότι επίκραναν τον Κύριόν μου, τον πολυεύσπλαγχον, ο οποίος πολλά τάλαντα μου ενεπιστεύθη.
Τάχα εμιμήθην τον τα πέντε τάλαντα λαβόντα; Τάχα ηργάσθην δια την δόξαν Του η μήπως επεδίωξα την ιδικήν μου δόξα και προβολή;
Αυτό δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω και φεύγω από τον κόσμον φοβούμενος ότι δεν εκατόρθωσα να διακρίνω πάντοτε την διαφοράν.
Εργάσθηκα επάνω εις το καθήκον μου με όσην δύναμιν είχα και με την βοήθεια του Θεού πολλά εκατόρθωσα.
Όμως όσες φορές εσημείωνα επιτυχίες, ησθανόμην μεγάλην ψυχικήν ικανοποίησιν.
Τάχα οι κόποι μου να είχον αυτόν τον σκοπόν; Και να επραγματοποιήθη λοιπόν εκείνο που είπε ο Κύριος μου, δι΄ όσους ικανοποιούνται για μιαν καλήν πράξιν των, ότι ως εκ τούτου απέχουσι του μισθού αυτών;
Το μόνον που με παρηγορεί και με φωτίζει είναι ότι το έλεος και η αγάπη του Θεού είναι απείρως μεγαλυτέρα πάσης αμαρτίας, και η προσευχή είναι η οδός της σωτηρίας και της αληθούς χαράς.
Γι΄ αυτό και σας ικετεύω με όσην δύναμιν έχει πλέον η φωνή μου, αδελφοί μου και τέκνα μου, μη με λησμονήτε εις τας προσευχάς σας. Κάμετε και δι΄ εμένα ένα Σταυρόν από την καρδιά σας. Ανάψατε ένα κεράκι για την ψυχή μου.
Εις τον βίον μου, αφεύκτως πολλούς αδελφούς μου επίκρανα, είτε δικαίως είτε αδίκως – ποίαν σημασίαν έχει η διάκρισις αυτή; Η Διοίκησις καθίσταται εις εκείνον που βαρύνεται με την ευθύνην ασκήσεώς της, πολλάκις ως δήγμα φοβερόν. Τέκνα μου, η σφραγίδα της Διοικήσεως έχει αγκάθια πολλά.
Γονατίζω εμπρός εις όσους ηδίκησα – εκουσίως η ακουσίως – και τους ικετεύω να με συγχωρήσουν από τα βάθη της καρδίας των, δια να εύρη έλεος και ανάπαυσιν η ψυχή μου ενώπιον του Δικαίου Κριτού.
Από τα βάθη της ψυχής μου συγχωρώ όλους όσους τυχόν με ηδίκησαν. Αυτή είναι η ζωή των ανθρώπων – πόθοι, όνειρα και επιδιώξεις, προσπάθειαι και τόσαι άλλαι φροντίδες δια την επίγειον ζωήν, που δεν μας αφήνουν να κατανοήσουμε εις βάθος, ότι είμεθα περαστικοί διαβάτες εις τον κόσμον τον επίγειον.
Καθώς είπεν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «όναρ έσμεν ούχ΄ ιστάμενον, φύσημα τι μη κρατούμενον, πτήσις ορνέου παρερχομένου, ναύς επί θαλάττης ίχνος ουκ έχουσα».
Πριν κλείσω τα μάτια μου, όσον έχω ακόμη πλήρεις τας αισθήσεις μου, εις όλους αφήνω την ευχή μου από τα βάθη της καρδιάς μου.
Και εις εκείνους που ως Μητροπολίτης Δημητριάδος εποίμανα και εδίδαξα επί 24 ολόκληρα χρόνια, και εις το αγαπητό μου ποίμνιο των Αθηνών που επί 10 έτη εποίμανα, και προς όλους τους Έλληνας, εντός και εκτός των συνόρων της Ελλάδος.
Ιδικός σας πατέρας ήμουν τέκνα μου αγαπητά, και με καθοδηγούσεν η πίστις ότι έχω την ευθύνην σας. Προς σας, λοιπόν, απευθύνω τας τελευταίας μου ευχάς.
Το γνωρίζετε ότι σας έδωσα όλην μου την αγάπην.
Εδίψησεν η ψυχή μου την σωτηρίαν σας. Η βαθυτάτη πίστις μου ότι προσεύχομαι εις Κύριον για σας, υπήρξεν η μόνη πηγή από την οποία αντλούσα τας δυνάμεις μου.
Ήθελα με όσην δύναμιν είχε η πτωχή μου ψυχή, να γλυκάνω τους πόνους σας, να τονώσω το φρόνημά σας, να σας πείσω, ότι μόνον αν βάλετε ρυθμιστήν των παλμών της καρδιάς σας το άγιον του Θεού θέλημα, μόνον τότε δεν θα σβήσει από τα χείλη σας το χαμόγελο της πραγματικής χαράς, όσης είναι δυνατόν να ευρεθή εις αυτόν τον κόσμον.
Μην ζητήσετε αλλού την ευτυχίαν σας, διότι άδικα θα κοπιάσετε, και δεν θα την συναντήσετε. Μη λησμονήτε ποτέ τα λόγια του Κυρίου: «Ζητήτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσονται υμίν».
Φωτίζετε πάντοτε τις σκέψεις σας και τον δρόμον της ζωής σας με τον άγιον θέλημα του Θεού. Αυτό θα θερμάνη και τις καρδιές σας για να είναι πάντοτε γεμάτες με την αγάπη προς τον Θεόν και τους αδελφούς σας συνανθρώπους, αλλά θα σας δίνη και την γλυκυτάτην δύναμιν να αισθάνεσθε τους πόνους των άλλων σαν ιδικούς σας πόνους και την χαράν των σαν ιδικήν σας χαράν.
Με αυτόν τον τρόπον θα ευρεθήτε μέσα εις το σχέδιον της σωτηρίας. Τότε τα ονόματά σας θα γραφούν εις τα αιώνια βιβλία των ουρανών. Έτσι μόνον και όση χαρά, αληθινή χαρά, θα ημπορή να υπάρχη εις τον κόσμον αυτόν, θα πλημμυρίζη τις καρδιές σας.
Ο ίδιος ο Κύριος μας το εβεβαίωσεν, όταν οι 70 μαθηταί Του επέστρεψαν ματά χαράς μεγάλης λέγοντες: «Κύριε και τα δαιμόνια υποτάσσονται υμίν εν τω ονόματι σου».
Και εκείνος τους επληροφόρησεν με τα παρήγορα αυτά λόγια του. «Εν τούτω μη χαίρετε, ότι τα δαιμόνια υποτάσσονται υμίν, χαίρετε δε, ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις Ουρανοίς».
Ποίος λοιπόν ημπορεί να αμφιβάλλη περί τούτου; Και κάτι ακόμη περισσότερον. Εις όλους έδωκε την εξουσίαν του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, χωρίς κανείς από αυτούς να ημπορέση να φράξη τον δρόμον των.
Σεις ξέρετε πόσους ανθρώπους ο Σατανάς ευρίσκει και χρησιμοποιεί ως όργανα του δια να φράξουν τον δρόμο της Σωτηρίας εκείνων που θέλουν να σωθούν. Διαστρέφει τις σκέψεις των, πορώνει τις καρδίες των και τυφλώνει το φως των, ώστε να μη βλέπουν το καλόν και να μεταχειρίζονται και τα άδικα και τα πιο σκληρά απάνθρωπα μέσα για να σταθούν εμπόδιον εις τον δρόμο της Σωτηρίας.
Αυτοί όλοι, όσον και εάν ομοιάζουν με φίδια και σκορπιούς, συντρίβονται με την βοήθεια του Θεού. Ο Θεός να μην αξιώση κανένα από Σας, τέκνα μου αγαπητά, να κανταντήση εις αυτό το σημείον.
Εις όλους σας εύχομαι να σας σκεπάζη πάντοτε η Θείας Χάρις.
Αγαπητά μου τέκνα και αδελφοί μου, μην απομακρυνθήτε από τον δρόμον του Θεού. Αγαπήσατε τον Θεόν και «μηδέν προτιμήσατε της αγάπης Αυτού». Πλημμυρίσατε τις καρδιές σας από Χριστόν και Ελλάδα.
Τέκνα μου αγαπητά και αδελφοί μου, μη βλέπετε ποτέ την Ελλάδα με αδιαφορίαν η με στεναχωρίαν. Ο Κύριος είναι ο Πατέρας μας, και μας έδωσε την Ελλάδα ως τον οίκον μας. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε παιδιά Του, και ουδείς είναι υπέρτερος του άλλου ένεκα της πατρίδος αυτού.
Ας μάθουμε να βλέπουμε ως δωρεά του Κυρίου έκαστος την πατρίδα, την παράδοσιν και την γλώσσαν του.
Ειδικώς εμείς οι Έλληνες ελάβαμε την κληρονομιάν να είμεθα φορείς και διδάσκαλοι πολιτισμού μεγάλου, τιμωμένου από όλον τον κόσμον.
Ας ζώμεν λοιπόν κατά τρόπον που δοξάζει τα ιερά μας, τιμά τους προγόνους, διατηρεί την γλώσσαν ως έκφρασιν πνεύματος και όχι απλώς ως μέσου συννενοήσεως.
Ας έχουμε στην καρδιά μας ευγνωμοσύνην προς όσους προσέφεραν στην πατρίδα μας. Κυρίως εμείς, οι ακολουθούντες τον Κύριον, ας έχωμεν πάντοτε κατά νούν ότι ο χριστιανός δεν αγιάζεται από το περιβάλλον του αλλά το αγιάζει.
Τέκνα μου, μην κάμετε ποτέ κακόν εις τους συνανθρώπους σας.
Σκορπίσατε παντού έργα αγάπης.
Όποιος έχει ανάγκη από σας και ημπορείτε να γλυκάνετε τον πόνο του, μην το αρνηθήτε.
Μην εξετάζετε αν είναι συγγενής η ξένος, γνωστός η άγνωστος, ομοεθνής η αλλοεθνής, ομόδοξος η ετερόδοξος, ομόθρησκος η αλλόθρησκός, φίλος η εχθρός.
Όποιος έχει ανάγκη από την αγάπην σας είναι ο πλησίον σας.
Μην παραλείπετε τα θρησκευτικά σας καθήκοντα.
Όσες φορές ευρεθήτε μολυσμένοι με την αμαρτίαν, οποιανδήποτε αμαρτίαν μικράν η μεγάλην, αμέσως να σπεύσετε να εξαγνισθήτε με το μέγα μυστήριον της Θείας και Ιεράς Εξομολογήσεως και να ενωθήτε με τον Θεόν δια της μεταλήψεως των Αχράντων Μυστηρίων.
Κρατήστε πάντοτε έτοιμην την ψυχήν σας, ώστε οποιανδήποτε στιγμήν ο Κύριος μας σας καλέσει να είσαστε άξιοι της ουρανίου Βασιλείας.
Ιδιαιτέρως απευθύνομαι αυτήν την στιγμήν προς σας, τους προσφιλείς μου συνεργάτας, από τον πρώτο έως τον τελευταίο, από τον παλαιότερο έως τον νεότερο, από τον μεγαλύτερο έως τον μικρότερο.
Τέκνα μου αγαπημένα, κληρικοί και λαϊκοί, δεν θα είμαι πλέον κοντά σας. Θα μένη όμως για πάντα μαζί σας η αγάπη μου και η ευχή μου. Μην εγακταλείψετε το άγιον έργον της διαφωτίσεως του λαού, ιδιαιτέρως εσείς αδελφοί μου Αρχιερείς, Ιερείς και Διάκονοι στην Αθήνα, στο Βόλο αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Όταν θα πηγαίνετε στις Εκκλησίες μας και θα κηρύττετε τον λόγον του Θεού, θα δροσίζεται και η δική μου ψυχή στους ουρανούς.
Μη μου στερήσετε αυτήν την δροσιά, Σταθήτε πιστοί συνεργάται, γύρω εις τον διάδοχον μου Αρχιεπίσκοπον, οποίος κι αν είναι, και δώσατέ του τον άπειρον σεβασμόν και την αγάπη σας και την αφοσίωση σας.
Θα σας αγαπήση όσον σας ηγάπησα και εγώ και θα στηρίξη μαζί σας την Εκκλησία μας, δια να πραγματοποίηση τους ιερούς σκοπούς της.
Και τώρα αγαπητά μου τέκνα και φίλοι μου, «ιδού κείμαι εν μέσω πάντων σιγηλός και άφωνος.
Το στόμα ήργησεν.
Η γλώσσα πέπαυται και τα χείλη κεκόλληνται, αι χείρες συνδέδενται και αι πόδες συμπλέκονται, η μορφή ηλλοίωται, οι οφθαλμοί εσβέσθησαν και ου κατανούσι τους θρηνούντας, η ακοή ου παραδέχεται των λυπουμένων τον ολοφυρμόν, η ρις ουκ οσφραίνεται του θυμιάματος την ευωδίαν, η δε αληθινή αγάπη ουδέποτε νεκρούται,
δι ο ικετεύω πάντας τους γνωστούς και προσφιλείς μου μνείαν ποιείσθε μου εν ημέραις κρίσεως, ίνα εύρω έλεος επί του βήματος εκείνου του φοβερού.»
ΜΗ ΜΕ ΛΗΣΜΟΝΗΤΕ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΑΣ.»
Πέμπτη, 29 Απρίλιος 2010
Συντάχθηκε απο τον Αιμίλιο Πολυγένη
Το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr», δημοσιεύει σήμερα αποκλειστικά, τον τελευταίο αποχαιρετιστήριο λόγο του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου.
Το τελευταίο αποχαιρετιστήριο κείμενο έχει στην κατοχή του ο Επικοινωνιολόγος κ. Σωτήρης Τζούμας, το οποίο δημοσιεύει στο νέο βιβλίο του με τίτλο «ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ», και σε λίγες θα κυκλοφορήσει σε όλα τα βιβλιοπωλεία.
Να σημειωθεί, ότι ο κ. Σωτήρης Τζούμας στο βιβλίο του αναφέρεται και στο θέμα των ταυτοτήτων, στις σχέσεις Φαναρίου – Ελλαδικής Εκκλησίας, καθώς και σε άλλα σημαντικά θέματα από την ζωή του μακαριστού Αρχιεπισκόπου, τα οποία δεν πρέπει να χάσετε.
Ο τελευταίος αποχαιρετιστήριος λόγος, του μακαριστού Αρχιεπισκόπου κυρού Χριστοδούλου έχει ως εξής:
«Αδελφοί μου αγαπητοί, μη μου επιλάθεσθε όταν υμνείτε τον Κύριον, αλλά μνήσθητέ μου του πόθου και της αγάπης και ικετεύσατε τον Θεόν, ίνα με αναπαύση μετά των δικαίων ο Κύριος».
Όταν θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές εγώ δεν θα ευρίσκομαι πλέον εις αυτήν την ζωήν. Η ελπίς μου είναι ότι θα ευρίσκομαι εις το έλεος του Κυρίου.
Δεν έχω τίποτε άλλο βέβαιον παρά μόνον την ελπίδα εις τον Κύριον. Δεν μου απομένει τίποτε άλλο παρά μόνον η αίτησις ο Κύριος να δείξει επιείκεια εις την κρίσιν Του και να με συγχωρέσει.
Ηγάπησα τον Σωτήρα μου με όσην δύναμιν είχε η ψύχη μου. Εκείνος που ετάζει καρδίας και νεφρούς το γνωρίζει.
Πολλές φορές ο Σατανάς με έσπρωξε να κάμω πράξεις και σχέδια και να λάβω αποφάσεις που φοβούμαι ότι επίκραναν τον Κύριόν μου, τον πολυεύσπλαγχον, ο οποίος πολλά τάλαντα μου ενεπιστεύθη.
Τάχα εμιμήθην τον τα πέντε τάλαντα λαβόντα; Τάχα ηργάσθην δια την δόξαν Του η μήπως επεδίωξα την ιδικήν μου δόξα και προβολή;
Αυτό δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω και φεύγω από τον κόσμον φοβούμενος ότι δεν εκατόρθωσα να διακρίνω πάντοτε την διαφοράν.
Εργάσθηκα επάνω εις το καθήκον μου με όσην δύναμιν είχα και με την βοήθεια του Θεού πολλά εκατόρθωσα.
Όμως όσες φορές εσημείωνα επιτυχίες, ησθανόμην μεγάλην ψυχικήν ικανοποίησιν.
Τάχα οι κόποι μου να είχον αυτόν τον σκοπόν; Και να επραγματοποιήθη λοιπόν εκείνο που είπε ο Κύριος μου, δι΄ όσους ικανοποιούνται για μιαν καλήν πράξιν των, ότι ως εκ τούτου απέχουσι του μισθού αυτών;
Το μόνον που με παρηγορεί και με φωτίζει είναι ότι το έλεος και η αγάπη του Θεού είναι απείρως μεγαλυτέρα πάσης αμαρτίας, και η προσευχή είναι η οδός της σωτηρίας και της αληθούς χαράς.
Γι΄ αυτό και σας ικετεύω με όσην δύναμιν έχει πλέον η φωνή μου, αδελφοί μου και τέκνα μου, μη με λησμονήτε εις τας προσευχάς σας. Κάμετε και δι΄ εμένα ένα Σταυρόν από την καρδιά σας. Ανάψατε ένα κεράκι για την ψυχή μου.
Εις τον βίον μου, αφεύκτως πολλούς αδελφούς μου επίκρανα, είτε δικαίως είτε αδίκως – ποίαν σημασίαν έχει η διάκρισις αυτή; Η Διοίκησις καθίσταται εις εκείνον που βαρύνεται με την ευθύνην ασκήσεώς της, πολλάκις ως δήγμα φοβερόν. Τέκνα μου, η σφραγίδα της Διοικήσεως έχει αγκάθια πολλά.
Γονατίζω εμπρός εις όσους ηδίκησα – εκουσίως η ακουσίως – και τους ικετεύω να με συγχωρήσουν από τα βάθη της καρδίας των, δια να εύρη έλεος και ανάπαυσιν η ψυχή μου ενώπιον του Δικαίου Κριτού.
Από τα βάθη της ψυχής μου συγχωρώ όλους όσους τυχόν με ηδίκησαν. Αυτή είναι η ζωή των ανθρώπων – πόθοι, όνειρα και επιδιώξεις, προσπάθειαι και τόσαι άλλαι φροντίδες δια την επίγειον ζωήν, που δεν μας αφήνουν να κατανοήσουμε εις βάθος, ότι είμεθα περαστικοί διαβάτες εις τον κόσμον τον επίγειον.
Καθώς είπεν ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, «όναρ έσμεν ούχ΄ ιστάμενον, φύσημα τι μη κρατούμενον, πτήσις ορνέου παρερχομένου, ναύς επί θαλάττης ίχνος ουκ έχουσα».
Πριν κλείσω τα μάτια μου, όσον έχω ακόμη πλήρεις τας αισθήσεις μου, εις όλους αφήνω την ευχή μου από τα βάθη της καρδιάς μου.
Και εις εκείνους που ως Μητροπολίτης Δημητριάδος εποίμανα και εδίδαξα επί 24 ολόκληρα χρόνια, και εις το αγαπητό μου ποίμνιο των Αθηνών που επί 10 έτη εποίμανα, και προς όλους τους Έλληνας, εντός και εκτός των συνόρων της Ελλάδος.
Ιδικός σας πατέρας ήμουν τέκνα μου αγαπητά, και με καθοδηγούσεν η πίστις ότι έχω την ευθύνην σας. Προς σας, λοιπόν, απευθύνω τας τελευταίας μου ευχάς.
Το γνωρίζετε ότι σας έδωσα όλην μου την αγάπην.
Εδίψησεν η ψυχή μου την σωτηρίαν σας. Η βαθυτάτη πίστις μου ότι προσεύχομαι εις Κύριον για σας, υπήρξεν η μόνη πηγή από την οποία αντλούσα τας δυνάμεις μου.
Ήθελα με όσην δύναμιν είχε η πτωχή μου ψυχή, να γλυκάνω τους πόνους σας, να τονώσω το φρόνημά σας, να σας πείσω, ότι μόνον αν βάλετε ρυθμιστήν των παλμών της καρδιάς σας το άγιον του Θεού θέλημα, μόνον τότε δεν θα σβήσει από τα χείλη σας το χαμόγελο της πραγματικής χαράς, όσης είναι δυνατόν να ευρεθή εις αυτόν τον κόσμον.
Μην ζητήσετε αλλού την ευτυχίαν σας, διότι άδικα θα κοπιάσετε, και δεν θα την συναντήσετε. Μη λησμονήτε ποτέ τα λόγια του Κυρίου: «Ζητήτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσονται υμίν».
Φωτίζετε πάντοτε τις σκέψεις σας και τον δρόμον της ζωής σας με τον άγιον θέλημα του Θεού. Αυτό θα θερμάνη και τις καρδιές σας για να είναι πάντοτε γεμάτες με την αγάπη προς τον Θεόν και τους αδελφούς σας συνανθρώπους, αλλά θα σας δίνη και την γλυκυτάτην δύναμιν να αισθάνεσθε τους πόνους των άλλων σαν ιδικούς σας πόνους και την χαράν των σαν ιδικήν σας χαράν.
Με αυτόν τον τρόπον θα ευρεθήτε μέσα εις το σχέδιον της σωτηρίας. Τότε τα ονόματά σας θα γραφούν εις τα αιώνια βιβλία των ουρανών. Έτσι μόνον και όση χαρά, αληθινή χαρά, θα ημπορή να υπάρχη εις τον κόσμον αυτόν, θα πλημμυρίζη τις καρδιές σας.
Ο ίδιος ο Κύριος μας το εβεβαίωσεν, όταν οι 70 μαθηταί Του επέστρεψαν ματά χαράς μεγάλης λέγοντες: «Κύριε και τα δαιμόνια υποτάσσονται υμίν εν τω ονόματι σου».
Και εκείνος τους επληροφόρησεν με τα παρήγορα αυτά λόγια του. «Εν τούτω μη χαίρετε, ότι τα δαιμόνια υποτάσσονται υμίν, χαίρετε δε, ότι τα ονόματα υμών εγράφη εν τοις Ουρανοίς».
Ποίος λοιπόν ημπορεί να αμφιβάλλη περί τούτου; Και κάτι ακόμη περισσότερον. Εις όλους έδωκε την εξουσίαν του πατείν επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, χωρίς κανείς από αυτούς να ημπορέση να φράξη τον δρόμον των.
Σεις ξέρετε πόσους ανθρώπους ο Σατανάς ευρίσκει και χρησιμοποιεί ως όργανα του δια να φράξουν τον δρόμο της Σωτηρίας εκείνων που θέλουν να σωθούν. Διαστρέφει τις σκέψεις των, πορώνει τις καρδίες των και τυφλώνει το φως των, ώστε να μη βλέπουν το καλόν και να μεταχειρίζονται και τα άδικα και τα πιο σκληρά απάνθρωπα μέσα για να σταθούν εμπόδιον εις τον δρόμο της Σωτηρίας.
Αυτοί όλοι, όσον και εάν ομοιάζουν με φίδια και σκορπιούς, συντρίβονται με την βοήθεια του Θεού. Ο Θεός να μην αξιώση κανένα από Σας, τέκνα μου αγαπητά, να κανταντήση εις αυτό το σημείον.
Εις όλους σας εύχομαι να σας σκεπάζη πάντοτε η Θείας Χάρις.
Αγαπητά μου τέκνα και αδελφοί μου, μην απομακρυνθήτε από τον δρόμον του Θεού. Αγαπήσατε τον Θεόν και «μηδέν προτιμήσατε της αγάπης Αυτού». Πλημμυρίσατε τις καρδιές σας από Χριστόν και Ελλάδα.
Τέκνα μου αγαπητά και αδελφοί μου, μη βλέπετε ποτέ την Ελλάδα με αδιαφορίαν η με στεναχωρίαν. Ο Κύριος είναι ο Πατέρας μας, και μας έδωσε την Ελλάδα ως τον οίκον μας. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε παιδιά Του, και ουδείς είναι υπέρτερος του άλλου ένεκα της πατρίδος αυτού.
Ας μάθουμε να βλέπουμε ως δωρεά του Κυρίου έκαστος την πατρίδα, την παράδοσιν και την γλώσσαν του.
Ειδικώς εμείς οι Έλληνες ελάβαμε την κληρονομιάν να είμεθα φορείς και διδάσκαλοι πολιτισμού μεγάλου, τιμωμένου από όλον τον κόσμον.
Ας ζώμεν λοιπόν κατά τρόπον που δοξάζει τα ιερά μας, τιμά τους προγόνους, διατηρεί την γλώσσαν ως έκφρασιν πνεύματος και όχι απλώς ως μέσου συννενοήσεως.
Ας έχουμε στην καρδιά μας ευγνωμοσύνην προς όσους προσέφεραν στην πατρίδα μας. Κυρίως εμείς, οι ακολουθούντες τον Κύριον, ας έχωμεν πάντοτε κατά νούν ότι ο χριστιανός δεν αγιάζεται από το περιβάλλον του αλλά το αγιάζει.
Τέκνα μου, μην κάμετε ποτέ κακόν εις τους συνανθρώπους σας.
Σκορπίσατε παντού έργα αγάπης.
Όποιος έχει ανάγκη από σας και ημπορείτε να γλυκάνετε τον πόνο του, μην το αρνηθήτε.
Μην εξετάζετε αν είναι συγγενής η ξένος, γνωστός η άγνωστος, ομοεθνής η αλλοεθνής, ομόδοξος η ετερόδοξος, ομόθρησκος η αλλόθρησκός, φίλος η εχθρός.
Όποιος έχει ανάγκη από την αγάπην σας είναι ο πλησίον σας.
Μην παραλείπετε τα θρησκευτικά σας καθήκοντα.
Όσες φορές ευρεθήτε μολυσμένοι με την αμαρτίαν, οποιανδήποτε αμαρτίαν μικράν η μεγάλην, αμέσως να σπεύσετε να εξαγνισθήτε με το μέγα μυστήριον της Θείας και Ιεράς Εξομολογήσεως και να ενωθήτε με τον Θεόν δια της μεταλήψεως των Αχράντων Μυστηρίων.
Κρατήστε πάντοτε έτοιμην την ψυχήν σας, ώστε οποιανδήποτε στιγμήν ο Κύριος μας σας καλέσει να είσαστε άξιοι της ουρανίου Βασιλείας.
Ιδιαιτέρως απευθύνομαι αυτήν την στιγμήν προς σας, τους προσφιλείς μου συνεργάτας, από τον πρώτο έως τον τελευταίο, από τον παλαιότερο έως τον νεότερο, από τον μεγαλύτερο έως τον μικρότερο.
Τέκνα μου αγαπημένα, κληρικοί και λαϊκοί, δεν θα είμαι πλέον κοντά σας. Θα μένη όμως για πάντα μαζί σας η αγάπη μου και η ευχή μου. Μην εγακταλείψετε το άγιον έργον της διαφωτίσεως του λαού, ιδιαιτέρως εσείς αδελφοί μου Αρχιερείς, Ιερείς και Διάκονοι στην Αθήνα, στο Βόλο αλλά και σε ολόκληρη την Ελλάδα.
Όταν θα πηγαίνετε στις Εκκλησίες μας και θα κηρύττετε τον λόγον του Θεού, θα δροσίζεται και η δική μου ψυχή στους ουρανούς.
Μη μου στερήσετε αυτήν την δροσιά, Σταθήτε πιστοί συνεργάται, γύρω εις τον διάδοχον μου Αρχιεπίσκοπον, οποίος κι αν είναι, και δώσατέ του τον άπειρον σεβασμόν και την αγάπη σας και την αφοσίωση σας.
Θα σας αγαπήση όσον σας ηγάπησα και εγώ και θα στηρίξη μαζί σας την Εκκλησία μας, δια να πραγματοποίηση τους ιερούς σκοπούς της.
Και τώρα αγαπητά μου τέκνα και φίλοι μου, «ιδού κείμαι εν μέσω πάντων σιγηλός και άφωνος.
Το στόμα ήργησεν.
Η γλώσσα πέπαυται και τα χείλη κεκόλληνται, αι χείρες συνδέδενται και αι πόδες συμπλέκονται, η μορφή ηλλοίωται, οι οφθαλμοί εσβέσθησαν και ου κατανούσι τους θρηνούντας, η ακοή ου παραδέχεται των λυπουμένων τον ολοφυρμόν, η ρις ουκ οσφραίνεται του θυμιάματος την ευωδίαν, η δε αληθινή αγάπη ουδέποτε νεκρούται,
δι ο ικετεύω πάντας τους γνωστούς και προσφιλείς μου μνείαν ποιείσθε μου εν ημέραις κρίσεως, ίνα εύρω έλεος επί του βήματος εκείνου του φοβερού.»
ΜΗ ΜΕ ΛΗΣΜΟΝΗΤΕ ΣΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΣΑΣ.»
Παρασκευή 16 Απριλίου 2010
Δέκα συμμαθητές από το Γυμνάσιο
Δέκα συμμαθητές από το Γυμνάσιο ξαναβρέθηκαν μετά από 30 χρόνια και άρχισαν να κάνουν καθημερινή παρέα.
Με διαφορετική οικονομική κατάσταση ο καθένας τους, αποφάσισαν να βρίσκονται στο καφενείο/ουζερί «Το Τηνιακό» όπου έπιναν τις μπυρίτσες τους και έκαναν καθημερινό λογαριασμό 100€.
Οι 10 φίλοι συμφώνησαν επίσης να πληρώνουν τον λογαριασμό με βάση την οικονομική κατάσταση του καθενός, γεγονός που όλοι θεώρησαν δίκαιο. Έτσι πλήρωναν τον λογαριασμό ως κάτωθι (όπως περίπου πληρώνουμε τους φόρους μας):
Όνομα Πληρώνει Εργασία Εισόδημα
1 Αρτέμιος ταμείο ανεργίας 5.000€
2 Βασίλειος ταμείο ανεργίας 5.000€
3 Γεώργιος ταμείο ανεργίας 5.000€
4 Δημήτριος ταμείο ανεργίας 5.000€
5 Ευστάθιος 1€ Part time ταμίας 10.000€
6 Ζαφείρης 2€ Τεχνικός Η/Υ 15.000€
7 Ηρόδοτος 8€ Δημόσιος υπάλληλος 25.000€
8 Θεοφάνης 12€ Δικηγόρος 40.000€
9 Ιγνάτιος 22€ Γιατρός 70.000€
10 Κωνσταντίνος 55€ Επιχειρηματίας 200.000€
ΣΥΝΟΛΟ 100€
Οι φίλοι μας, πλήρως ικανοποιημένοι με την συμφωνία, βρισκόταν καθημερινά για τις μπυρίτσες τους. Ο καφετζής, ο Δήμος, που απέκτησε ξαφνικά 10 νέους πελάτες, σαν επιχειρηματικό μυαλό που ήταν, και για να μην τους χάσει από πελάτες, τους λέει ένα Σαββατόβραδο: «Επειδή είσαστε οι καλύτεροι πελάτες μου, θα σας κάνω έκπτωση 20€ στον λογαριασμό σας! Έτσι από εδώ και στο εξής θα μου δίνετε 80€ για τις μπύρες σας αντί για 100€!».
Ξαφνικά οι 10 φίλοι μας απέκτησαν ένα πρόβλημα να λύσουν: τι ποσό θα πλήρωνε τώρα ο καθένας τους εάν συνέχιζαν να πληρώνουν τον λογαριασμό όπως πληρώνουμε τους φόρους μας; Πως θα μοίραζαν την μείωση των 20€ μεταξύ των;
Ο Αρτέμιος (1ος) είπε στους υπόλοιπους ότι λογικό θα ήταν οι τέσσερις πιο φτωχοί να συνεχίσουν να μην πληρώνουν τίποτε, και οι υπόλοιποι έξι να μοιραστούν την έκπτωση ισόποσα μεταξύ των. Δηλαδή ο καθένας από τους έξι να πληρώνει 3,33€ λιγότερα. Εάν γινόταν αυτό, ο Ευστάθιος (5ος), και ο Ζαφείρης (6ος), πίνοντας δωρεάν μπύρες, θα κέρδιζαν και χρήματα καθημερινά! Αυτή η ιδέα απορρίφτηκε πάραυτα από τους υπόλοιπους!
Έτσι οι δέκα (10) φίλοι μας ζήτησαν την βοήθεια του Δήμου του καφετζή που τους πρότεινε την παρακάτω λύση:
Όνομα Πλήρωνε Πληρώνει Διαφορά % μείωσης
1 Αρτέμιος
2 Βασίλειος
3 Γεώργιος
4 Δημήτριος
5 Ευστάθιος 1€ 1€ 100%
6 Ζαφείρης 2€ 1€ 1€ 50%
7 Ηρόδοτος 8€ 5€ 3€ 38%
8 Θεοφάνης 12€ 8€ 4€ 33%
9 Ιγνάτιος 22€ 18€ 4€ 18%
10 Κωνσταντίνος 55€ 48€ 7€ 13%
ΣΥΝΟΛΑ 100€ 80€
Και οι 10 φίλοι μας είχαν κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένοι. Οι 4 πιο φτωχοί εξακολουθούν να πίνουν τις μπυρίτσες τους δωρεάν.
Ο 5ος της παρέας (Ευστάθιος) δεν πληρώνει πλέον τίποτε. Οι 5 που θα συνεχίζουν να πληρώνουν τον λογαριασμό, τώρα πληρώνουν λιγότερα.
Όμως, όταν βρέθηκαν έξω από το καφενείο, άρχισαν να συγκρίνουν πόσο λιγότερο πλήρωνε ο καθένας και έτσι άρχισαν οι γκρίνιες…
• «Εγώ κέρδισα μόνο 1€ από την έκπτωση» είπε ο Ευστάθιος (5ος). «Αλλά ο Κωνσταντίνος κέρδισε 7€!»
• «Σωστά» είπε ο Ζαφείρης (6ος). «Και εγώ κέρδισα 1€ αλλά είναι αδικία που ο Κωνσταντίνος κέρδισε 700% περισσότερα!»
• «Αυτό είναι αλήθεια» είπε ο Ηρόδοτος (7ος). «Εγώ κέρδισα 3€ και αυτός 7€. Οι πιο πλούσιοι κερδίζουν τα πιο πολλά!» (Σ.Σ: ΑΘΑΝΑΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΑΜΕΣΩΣ ΤΟ ΕΝΤΟΠΙΣΕΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ)
• Ταυτόχρονα σχεδόν οι 4 πρώτοι (Αρτέμιος, Βασίλειος, Γεώργιος και Δημήτριος) ούρλιαζαν: «ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ. Εμείς ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ. Το σύστημα εκμεταλλεύεται μονίμως τους φτωχούς!»
Οι εννιά φίλοι, όλοι δυσαρεστημένοι με τον Κωνσταντίνο που κέρδισε τα πιο πολλά, το περικύκλωσαν έξω από το καφενείο, τον έκαναν τουλούμι στο ξύλο και τον άφησαν αναίσθητο στο πεζοδρόμιο της Λεωφ. Αλεξάνδρας…
Την επόμενη μέρα, την Κυριακή, όπως ήταν αναμενόμενο, ο δαρμένος της παρέας, ο Κωνσταντίνος, δεν εμφανίστηκε στο καφενείο. Οι υπόλοιποι εννιά έπιναν χαρούμενοι τις μπυρίτσες τους έχοντας ταυτόχρονα βγάλει και το άχτι τους με τον Κωνσταντίνο!
Η χαρά όμως τους κόπηκε απότομα όταν ήλθε η ώρα του λογαριασμού! Τότε ανακάλυψαν ότι τα χρήματα που είχαν όλοι μαζί πάνω τους ήταν μόλις 32€... Ούτε τον μισό λογαριασμό δεν μπορούσαν να πληρώσουν γιατί τους έλειπαν τα 48€ του Κωνσταντίνου…
Ο καφετζής αγανακτισμένος γιατί έχασε τα λεφτά του, τους έκοψε την έκπτωση.
Οι φίλοι δεν ξαναβρέθηκαν γιατί οι 4 πρώτοι δεν είχαν λεφτά για μπυρίτσες και ο τελευταίος που έβαζε και τα περισσότερα δεν του άρεσε και πολύ το γεγονός ότι οι άλλοι έπιναν με τα λεφτά του και τον έδερναν κιόλας.
Λοιπόν, φίλοι ,συνεργάτες, συγγενείς ,συνάδελφοι, εργαζόμενοι ,άνεργοι, συμφοιτητές και δημοσιογράφοι: Έτσι ακριβώς δουλεύει και το σύστημα πληρωμής των φόρων.
Οι πιο πλούσιοι πληρώνουν τα πιο πολλά. Όταν όμως γίνεται μείωση φόρων, αυτοί που πλήρωναν τους υψηλότερους φόρους κερδίζουν τα πιο πολλά από την μείωση!
Εάν τους φορολογείς περισσότερο από τους άλλους και τους επιτίθεσαι επειδή έχουν την ευχέρεια που εσύ εκμεταλλεύεσαι, μπορεί να μην ξαναεμφανιστούν ποτέ στο «καφενείο».
Στη πραγματικότητα, μπορεί να αρχίσουν να πίνουν μπύρες σε άλλα «καφενεία», εκτός της χώρας πιθανόν, όπου η ατμόσφαιρα είναι πολύ πιο φιλική και πιθανώς οι μπύρες να κοστίζουν λιγότερο!!!
Για όσους κατάλαβαν, δεν απαιτείται εξήγηση!
Για όσους ΔΕΝ κατάλαβαν, ΔΕΝ υπάρχει εξήγηση!
Υ.Σ. Αυτό το άρθρο, είναι παράφραση ενός ("Bar Stool Economics" ) που έγραψε ο David Kamerschen, Ph.D., Professor of Economics, University of Georgia.
Με διαφορετική οικονομική κατάσταση ο καθένας τους, αποφάσισαν να βρίσκονται στο καφενείο/ουζερί «Το Τηνιακό» όπου έπιναν τις μπυρίτσες τους και έκαναν καθημερινό λογαριασμό 100€.
Οι 10 φίλοι συμφώνησαν επίσης να πληρώνουν τον λογαριασμό με βάση την οικονομική κατάσταση του καθενός, γεγονός που όλοι θεώρησαν δίκαιο. Έτσι πλήρωναν τον λογαριασμό ως κάτωθι (όπως περίπου πληρώνουμε τους φόρους μας):
Όνομα Πληρώνει Εργασία Εισόδημα
1 Αρτέμιος ταμείο ανεργίας 5.000€
2 Βασίλειος ταμείο ανεργίας 5.000€
3 Γεώργιος ταμείο ανεργίας 5.000€
4 Δημήτριος ταμείο ανεργίας 5.000€
5 Ευστάθιος 1€ Part time ταμίας 10.000€
6 Ζαφείρης 2€ Τεχνικός Η/Υ 15.000€
7 Ηρόδοτος 8€ Δημόσιος υπάλληλος 25.000€
8 Θεοφάνης 12€ Δικηγόρος 40.000€
9 Ιγνάτιος 22€ Γιατρός 70.000€
10 Κωνσταντίνος 55€ Επιχειρηματίας 200.000€
ΣΥΝΟΛΟ 100€
Οι φίλοι μας, πλήρως ικανοποιημένοι με την συμφωνία, βρισκόταν καθημερινά για τις μπυρίτσες τους. Ο καφετζής, ο Δήμος, που απέκτησε ξαφνικά 10 νέους πελάτες, σαν επιχειρηματικό μυαλό που ήταν, και για να μην τους χάσει από πελάτες, τους λέει ένα Σαββατόβραδο: «Επειδή είσαστε οι καλύτεροι πελάτες μου, θα σας κάνω έκπτωση 20€ στον λογαριασμό σας! Έτσι από εδώ και στο εξής θα μου δίνετε 80€ για τις μπύρες σας αντί για 100€!».
Ξαφνικά οι 10 φίλοι μας απέκτησαν ένα πρόβλημα να λύσουν: τι ποσό θα πλήρωνε τώρα ο καθένας τους εάν συνέχιζαν να πληρώνουν τον λογαριασμό όπως πληρώνουμε τους φόρους μας; Πως θα μοίραζαν την μείωση των 20€ μεταξύ των;
Ο Αρτέμιος (1ος) είπε στους υπόλοιπους ότι λογικό θα ήταν οι τέσσερις πιο φτωχοί να συνεχίσουν να μην πληρώνουν τίποτε, και οι υπόλοιποι έξι να μοιραστούν την έκπτωση ισόποσα μεταξύ των. Δηλαδή ο καθένας από τους έξι να πληρώνει 3,33€ λιγότερα. Εάν γινόταν αυτό, ο Ευστάθιος (5ος), και ο Ζαφείρης (6ος), πίνοντας δωρεάν μπύρες, θα κέρδιζαν και χρήματα καθημερινά! Αυτή η ιδέα απορρίφτηκε πάραυτα από τους υπόλοιπους!
Έτσι οι δέκα (10) φίλοι μας ζήτησαν την βοήθεια του Δήμου του καφετζή που τους πρότεινε την παρακάτω λύση:
Όνομα Πλήρωνε Πληρώνει Διαφορά % μείωσης
1 Αρτέμιος
2 Βασίλειος
3 Γεώργιος
4 Δημήτριος
5 Ευστάθιος 1€ 1€ 100%
6 Ζαφείρης 2€ 1€ 1€ 50%
7 Ηρόδοτος 8€ 5€ 3€ 38%
8 Θεοφάνης 12€ 8€ 4€ 33%
9 Ιγνάτιος 22€ 18€ 4€ 18%
10 Κωνσταντίνος 55€ 48€ 7€ 13%
ΣΥΝΟΛΑ 100€ 80€
Και οι 10 φίλοι μας είχαν κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένοι. Οι 4 πιο φτωχοί εξακολουθούν να πίνουν τις μπυρίτσες τους δωρεάν.
Ο 5ος της παρέας (Ευστάθιος) δεν πληρώνει πλέον τίποτε. Οι 5 που θα συνεχίζουν να πληρώνουν τον λογαριασμό, τώρα πληρώνουν λιγότερα.
Όμως, όταν βρέθηκαν έξω από το καφενείο, άρχισαν να συγκρίνουν πόσο λιγότερο πλήρωνε ο καθένας και έτσι άρχισαν οι γκρίνιες…
• «Εγώ κέρδισα μόνο 1€ από την έκπτωση» είπε ο Ευστάθιος (5ος). «Αλλά ο Κωνσταντίνος κέρδισε 7€!»
• «Σωστά» είπε ο Ζαφείρης (6ος). «Και εγώ κέρδισα 1€ αλλά είναι αδικία που ο Κωνσταντίνος κέρδισε 700% περισσότερα!»
• «Αυτό είναι αλήθεια» είπε ο Ηρόδοτος (7ος). «Εγώ κέρδισα 3€ και αυτός 7€. Οι πιο πλούσιοι κερδίζουν τα πιο πολλά!» (Σ.Σ: ΑΘΑΝΑΤΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΑΜΕΣΩΣ ΤΟ ΕΝΤΟΠΙΣΕΣ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ)
• Ταυτόχρονα σχεδόν οι 4 πρώτοι (Αρτέμιος, Βασίλειος, Γεώργιος και Δημήτριος) ούρλιαζαν: «ΜΙΣΟ ΛΕΠΤΟ. Εμείς ΔΕΝ ΚΕΡΔΙΣΑΜΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ. Το σύστημα εκμεταλλεύεται μονίμως τους φτωχούς!»
Οι εννιά φίλοι, όλοι δυσαρεστημένοι με τον Κωνσταντίνο που κέρδισε τα πιο πολλά, το περικύκλωσαν έξω από το καφενείο, τον έκαναν τουλούμι στο ξύλο και τον άφησαν αναίσθητο στο πεζοδρόμιο της Λεωφ. Αλεξάνδρας…
Την επόμενη μέρα, την Κυριακή, όπως ήταν αναμενόμενο, ο δαρμένος της παρέας, ο Κωνσταντίνος, δεν εμφανίστηκε στο καφενείο. Οι υπόλοιποι εννιά έπιναν χαρούμενοι τις μπυρίτσες τους έχοντας ταυτόχρονα βγάλει και το άχτι τους με τον Κωνσταντίνο!
Η χαρά όμως τους κόπηκε απότομα όταν ήλθε η ώρα του λογαριασμού! Τότε ανακάλυψαν ότι τα χρήματα που είχαν όλοι μαζί πάνω τους ήταν μόλις 32€... Ούτε τον μισό λογαριασμό δεν μπορούσαν να πληρώσουν γιατί τους έλειπαν τα 48€ του Κωνσταντίνου…
Ο καφετζής αγανακτισμένος γιατί έχασε τα λεφτά του, τους έκοψε την έκπτωση.
Οι φίλοι δεν ξαναβρέθηκαν γιατί οι 4 πρώτοι δεν είχαν λεφτά για μπυρίτσες και ο τελευταίος που έβαζε και τα περισσότερα δεν του άρεσε και πολύ το γεγονός ότι οι άλλοι έπιναν με τα λεφτά του και τον έδερναν κιόλας.
Λοιπόν, φίλοι ,συνεργάτες, συγγενείς ,συνάδελφοι, εργαζόμενοι ,άνεργοι, συμφοιτητές και δημοσιογράφοι: Έτσι ακριβώς δουλεύει και το σύστημα πληρωμής των φόρων.
Οι πιο πλούσιοι πληρώνουν τα πιο πολλά. Όταν όμως γίνεται μείωση φόρων, αυτοί που πλήρωναν τους υψηλότερους φόρους κερδίζουν τα πιο πολλά από την μείωση!
Εάν τους φορολογείς περισσότερο από τους άλλους και τους επιτίθεσαι επειδή έχουν την ευχέρεια που εσύ εκμεταλλεύεσαι, μπορεί να μην ξαναεμφανιστούν ποτέ στο «καφενείο».
Στη πραγματικότητα, μπορεί να αρχίσουν να πίνουν μπύρες σε άλλα «καφενεία», εκτός της χώρας πιθανόν, όπου η ατμόσφαιρα είναι πολύ πιο φιλική και πιθανώς οι μπύρες να κοστίζουν λιγότερο!!!
Για όσους κατάλαβαν, δεν απαιτείται εξήγηση!
Για όσους ΔΕΝ κατάλαβαν, ΔΕΝ υπάρχει εξήγηση!
Υ.Σ. Αυτό το άρθρο, είναι παράφραση ενός ("Bar Stool Economics" ) που έγραψε ο David Kamerschen, Ph.D., Professor of Economics, University of Georgia.
Τρίτη 13 Απριλίου 2010
ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝΑ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ
Σε ένα μπάρμπεκιου μία γυναίκα σκόνταψε και έπεσε κάτω. Βεβαίωσε όλους ότι ήταν εντάξει (προσφέρθηκαν να καλέσουν ασθενοφόρο) και ότι απλά σκόνταψε σε κάποιο τούβλο εξαιτίας των καινούριων της παπουτσιών. Αφού ανασκουμπώθηκε της έδωσαν ένα άλλο πιάτο με φαγητό. Παρά το γεγονός ότι η Ingrid φαινόταν λίγο ταραγμένη, συνέχισε να απολαμβάνει το υπόλοιπο της βραδιάς. Λίγο αργότερα ο σύζυγος της Ingrid τηλεφώνησε να ειδοποιήσει όλους ότι είχε πάει τη σύζυγό του στο νοσοκομείο (η Ingrid πέθανε στις 6 τα ξημερώματα).
Είχε υποστεί εγκεφαλικό στο μπάρμπεκιου και δεν στάθηκε δυνατό από κανέναν να το αντιληφθεί. Αν κάποιος είχε καταλάβει τα συμπτώματα ότι επρόκειτο για εγκεφαλικό ίσως η Ingrid να ήταν μαζί μας σήμερα.
Θα χρειαστείτε μόνο 1 λεπτό να διαβάσετε το παρακάτω.
Ένας νευρολόγος είπε ότι εάν του φέρουν ένα θύμα εγκεφαλικού μέσα σε 3 ώρες μπορεί να αντιμετωπίσει τις επιδράσεις ενός
εγκεφαλικού...ολοκληρωτικά! Το κλειδί είναι να αναγνωρίσουμε, να διαγνώσουμε το εγκεφαλικό και να βρεθούμε κοντά στον ασθενή μέσα σε 3 ώρες.
Να θυμάστε τα '3' βήματα. Διαβάστε και μάθετε τα παρακάτω:
Καμιά φορά τα συμπτώματα ενός εγκεφαλικού είναι δύσκολο να αναγνωριστούν.
Δυστυχώς η έλλειψη επίγνωσης προκαλεί καταστροφή.
Το θύμα του εγκεφαλικού μπορεί να έχει υποστεί βλάβη εγκεφάλου ενώ οι άνθρωποι κοντά του δεν μπορούν να αντιληφθούν τα συμπτώματα του εγκεφαλικού.
Οι γιατροί λένε τώρα ότι οποιοσδήποτε, χωρίς ιατρική εκπαίδευση, μπορεί να αναγνωρίσει ένα εγκεφαλικό, ρωτώντας τον/ την να κάνει τις 3 ακόλουθες απλές ενέργειες:
1.. Ζητήστε του / της ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕΙ
2. Ζητήστε του / της να ΣΗΚΩΣΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΧΕΡΙΑ
(ΜΠΡΑΤΣΑ )
3. Ζητήστε του / της ΝΑ ΠΕΙ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ (ΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ) π.χ. .....'Είναι μία ηλιόλουστη μέρα σήμερα'.
Εάν δεν μπορεί να κάνει οποιαδήποτε από τις 3 αυτές ενέργειες, καλέστε το 166 αμέσως και περιγράψτε τα συμπτώματα.
Ανακαλύπτοντας ότι μία ομάδα από μη-ιατρικούς εθελοντές μπόρεσε να αναγνωρίσει αδυναμίες στο πρόσωπο, αδυναμίες στα χέρια και προβλήματα ομιλίας, οι ερευνητές παρακίνησαν το ευρύτερο κοινό να μάθουν αυτά τα 3 βήματα.
Παρουσίασαν τα συμπεράσματά τους στην ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Ένωσης Εγκεφαλικών την περασμένη Παρασκευή.
Η διάδοση και χρήση αυτού του τεστ θα μπορούσε να συντελέσει στην άμεση διάγνωση και θεραπεία ενός εγκεφαλικού και στην αποτροπή εγκεφαλικών βλαβών.
Είχε υποστεί εγκεφαλικό στο μπάρμπεκιου και δεν στάθηκε δυνατό από κανέναν να το αντιληφθεί. Αν κάποιος είχε καταλάβει τα συμπτώματα ότι επρόκειτο για εγκεφαλικό ίσως η Ingrid να ήταν μαζί μας σήμερα.
Θα χρειαστείτε μόνο 1 λεπτό να διαβάσετε το παρακάτω.
Ένας νευρολόγος είπε ότι εάν του φέρουν ένα θύμα εγκεφαλικού μέσα σε 3 ώρες μπορεί να αντιμετωπίσει τις επιδράσεις ενός
εγκεφαλικού...ολοκληρωτικά! Το κλειδί είναι να αναγνωρίσουμε, να διαγνώσουμε το εγκεφαλικό και να βρεθούμε κοντά στον ασθενή μέσα σε 3 ώρες.
Να θυμάστε τα '3' βήματα. Διαβάστε και μάθετε τα παρακάτω:
Καμιά φορά τα συμπτώματα ενός εγκεφαλικού είναι δύσκολο να αναγνωριστούν.
Δυστυχώς η έλλειψη επίγνωσης προκαλεί καταστροφή.
Το θύμα του εγκεφαλικού μπορεί να έχει υποστεί βλάβη εγκεφάλου ενώ οι άνθρωποι κοντά του δεν μπορούν να αντιληφθούν τα συμπτώματα του εγκεφαλικού.
Οι γιατροί λένε τώρα ότι οποιοσδήποτε, χωρίς ιατρική εκπαίδευση, μπορεί να αναγνωρίσει ένα εγκεφαλικό, ρωτώντας τον/ την να κάνει τις 3 ακόλουθες απλές ενέργειες:
1.. Ζητήστε του / της ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΕΙ
2. Ζητήστε του / της να ΣΗΚΩΣΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΧΕΡΙΑ
(ΜΠΡΑΤΣΑ )
3. Ζητήστε του / της ΝΑ ΠΕΙ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ (ΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ) π.χ. .....'Είναι μία ηλιόλουστη μέρα σήμερα'.
Εάν δεν μπορεί να κάνει οποιαδήποτε από τις 3 αυτές ενέργειες, καλέστε το 166 αμέσως και περιγράψτε τα συμπτώματα.
Ανακαλύπτοντας ότι μία ομάδα από μη-ιατρικούς εθελοντές μπόρεσε να αναγνωρίσει αδυναμίες στο πρόσωπο, αδυναμίες στα χέρια και προβλήματα ομιλίας, οι ερευνητές παρακίνησαν το ευρύτερο κοινό να μάθουν αυτά τα 3 βήματα.
Παρουσίασαν τα συμπεράσματά τους στην ετήσια συνάντηση της Αμερικανικής Ένωσης Εγκεφαλικών την περασμένη Παρασκευή.
Η διάδοση και χρήση αυτού του τεστ θα μπορούσε να συντελέσει στην άμεση διάγνωση και θεραπεία ενός εγκεφαλικού και στην αποτροπή εγκεφαλικών βλαβών.
Δευτέρα 12 Απριλίου 2010
Αρχιεπίσκοπος Χαϊνόφκα κυρός Μύρων
του Αρχιμανδρίτη Σεραφείμ Δημητρίου
Ανάμεσα στα θύματα της αεροπορικής τραγωδίας που συνέβη σήμερα κοντά στο Σμολένσκ της Ρωσίας είναι και ο Αρχιεπίσκοπος Χαϊνόφκα κυρός Μύρων, της Αυτοκεφάλου Ορθοδόξου Πολωνικής Εκκλησίας.
Ο Αρχιεπίσκοπος Χαϊνόφκα και Ταξίαρχος των Πολωνικών Ενόπλων Δυνάμεων κ. Μύρων συμμετείχε στην επίσημη αποστολή που μετέβαινε στην περιοχή αυτή, για να συμμετάσχει σε εκδηλώσεις μνήμης με αφορμή την 70η επέτειο της σφαγής στο Katyn, περίπου 4.000 Πολωνών στρατιωτικών από τις σοβιετικές δυνάμεις, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο κατά κόσμον Miroslaw Chodakowski γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 1957 στο Μπιαλίστοκ. Αποφοίτησε από τα σχολεία στο Bialystok και εν συνεχεία φοίτησε στο Ορθόδοξο Σεμινάριο της Βαρσοβίας και την Ανώτατη Ορθόδοξη σχολή στη Γιαμπλέσνα.
Στις 17 Δεκεμβρίου 1978 εκάρη Ρασοφόρος Μοναχός και 9 ημέρες αργότερα χειροτονήθηκε Διάκονος ενώ στις 15 Φεβρουαρίου 1979 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος.
Τον Νοέμβριο του 1979, ο Μητροπολίτης Βαρσοβίας και πάσης Πολωνίας Βασίλειος έκανε μικρόσχημο μοναχό τον Ιερομόναχο Mιροσλάβ και τον μετονόμασε Μύρωνα.
Ο Ιερομόναχος Μύρων διετέλεσε εφημέριος της Μονής Οσίου Ονουφρίου στην Γιαμπλέσνα και πρύτανης του εκεί Ορθόδοξου Θεολογικού Σεμιναρίου.
Το 1984 προήχθη σε Ηγούμενο και εντάχθηκε στον κλήρο της Επισκοπής Μπιαλίστοκ & Γκντανσκ όπου και διορίστηκε εφημέριος της εκκλησίας Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Σούπραλς.
Το 1990, του δόθηκε από την Ιερά Σύνοδο ο βαθμός του Αρχιμανδρίτη και διορίστηκε Καθηγούμενος της επανιδρυθείσας παλαιφάτου Μονής Ευαγγελισμού στο Σούπραλς, την οποία αναδιοργάνωσε και επάνδρωσε με μοναχούς και Ιερομονάχους. Από την αδελφότητα στην οποία προϊστατο ο Μακαριστός, προέρχονται 3 σημερινοί Πολωνοί Επίσκοποι.
Στις 11 Μαΐου 1998, με απόφαση της Συνόδου, εξελέγη και χειροτονήθηκε Επίσκοπος με τον τίτλο Χαϊνόφκα ενώ στις 15 Αυγούστου του ιδίου έτους διορίζεται από τον Πρόεδρο της Πολωνίας Αλεξάντερ Κβασνιέβσκι, Ταξίαρχος και επικεφαλής Θρησκευτικού για τους Ορθόδοξους του Πολωνικού Στρατού, σε διαδοχή του μέχρι τότε επικεφαλής Στρατηγού Αρχιεπισκόπου Μπιαλίστοκ και Γκτανσκ κ. Σάββα, εκλεγέντος Μητροπολίτου Βαρσοβίας.
Ο Αρχιεπίσκοπος Μύρων ανέπτυξε πλούσια δράση στο στράτευμα χειροτόνησε αρκετούς Στρατιωτικούς Ιερείς και απολάμβανε την αναγνώριση των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών της χώρας.
Στις 11.11.2009 του απονεμήθηκε μετάλλιο για την υπηρεσία του υπέρ των Ενόπλων Δυνάμεων της Πατρίδας του με την ευκαιρία της Ημέρα της Ανεξαρτησίας. Ήταν φίλος της Ελλάδος την οποία και επισκέφθηκε αρκετές φορές, ενώ συμμετείχε σε πολλές Εκκλησιαστικές και Στρατιωτικές αποστολές ανά τον Κόσμο.
Στις 10 Μαΐου 2008 ο Επίσκοπος Μύρων προήχθη σε Αρχιεπίσκοπο.
Ο Μητροπολίτης Βαρσοβίας και πάσης Πολωνίας κ. Σάββας αφού πληροφορήθηκε το γεγονός, τέλεσε επιμνημόσυνη ακολουθία υπέρ αναπαύσεως του εκλιπόντος Αρχιεπισκόπου Μύρωνος και πάντων των θυμάτων, στο Καθεδρικό Ναό της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής Βαρσοβίας.
Το αεροπλάνο συνετρίβη κατά τη διάρκεια της προσγείωσης στο Σμολένσκ της Δυτικής Ρωσίας. Κανένας από τους επιβάτες, μεταξύ των οποίων ο πρόεδρος της Πολωνίας Lech Kaczynski, η σύζυγός του Μαρία, αρκετοί Βουλευτές, η Πολωνική ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων και πολλοί άλλοι, δεν επέζησε. Η αιτία της καταστροφής ήταν πιθανό η πυκνή ομίχλη.
Αιώνια η μνήμη τους!
Σημείωση: Η είδηση του τραγικού θανάτου του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Μύρωνος με συγκίνησε βαθύτατα. Τον εκλιπόντα είχα την τύχη να γνωρίσω για πρώτη φορά πριν εννέα χρόνια, κατά την περίοδο που υπηρετούσα την στρατιωτική θητεία μου στη διεύθυνση Θρησκευτικού ΓΕΕΘΑ.
Ανοιχτόκαρδος, απλός, φιλέλληνας, ο μακαριστός Μύρωνας κέρδιζε τους συνομιλητές του. Μετά ταύτα συνεργαστήκαμε στο Διεθνές Συνέδριο Στρατιωτικών Ιερέων, το οποίο παρακολούθησα ως μέλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας υπό του τότε Διευθυντή π. Γεωργίου Αποστολακίδη.
Δεν θα ξεχάσω την αντίδρασή του τότε Επισκόπου Μύρωνα όταν επισκεφθήκαμε έναν "μοντέρνο" Αγγλικανικό Ναό στην περιοχή του Μπέρμινγχαμ. "Νίκο, δες αυτοί εδώ πατούν τον Σταυρό του Κυρίου μας. Τον έχουν στο πάτωμα" έλεγε και ξαναέλεγε σε σπαστά ελληνικά γεμάτος έκπληξη για τα σχέδια που κοσμούσαν το μαρμάρινο δάπεδο.
Συναντηθήκαμε ξανά στο Φανάρι, στην τελετή του Αγίου Μύρου, το 2002, αλλά και σε άλλα εκκλησιαστικά γεγονότα. Ήταν ένας κληρικός που προσέφερε πολλά στην Εκκλησία, στις ένοπλες δυνάμεις και το λαό της Πατρίδας του. Ήταν ένας άνθρωπος που εκτιμούσα ιδιαίτερα.
Αιωνία η μνήμη του!
ΝίκοςΠαπαχρήστου
Δημοσιογράφος
Ανάμεσα στα θύματα της αεροπορικής τραγωδίας που συνέβη σήμερα κοντά στο Σμολένσκ της Ρωσίας είναι και ο Αρχιεπίσκοπος Χαϊνόφκα κυρός Μύρων, της Αυτοκεφάλου Ορθοδόξου Πολωνικής Εκκλησίας.
Ο Αρχιεπίσκοπος Χαϊνόφκα και Ταξίαρχος των Πολωνικών Ενόπλων Δυνάμεων κ. Μύρων συμμετείχε στην επίσημη αποστολή που μετέβαινε στην περιοχή αυτή, για να συμμετάσχει σε εκδηλώσεις μνήμης με αφορμή την 70η επέτειο της σφαγής στο Katyn, περίπου 4.000 Πολωνών στρατιωτικών από τις σοβιετικές δυνάμεις, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο κατά κόσμον Miroslaw Chodakowski γεννήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 1957 στο Μπιαλίστοκ. Αποφοίτησε από τα σχολεία στο Bialystok και εν συνεχεία φοίτησε στο Ορθόδοξο Σεμινάριο της Βαρσοβίας και την Ανώτατη Ορθόδοξη σχολή στη Γιαμπλέσνα.
Στις 17 Δεκεμβρίου 1978 εκάρη Ρασοφόρος Μοναχός και 9 ημέρες αργότερα χειροτονήθηκε Διάκονος ενώ στις 15 Φεβρουαρίου 1979 χειροτονήθηκε Πρεσβύτερος.
Τον Νοέμβριο του 1979, ο Μητροπολίτης Βαρσοβίας και πάσης Πολωνίας Βασίλειος έκανε μικρόσχημο μοναχό τον Ιερομόναχο Mιροσλάβ και τον μετονόμασε Μύρωνα.
Ο Ιερομόναχος Μύρων διετέλεσε εφημέριος της Μονής Οσίου Ονουφρίου στην Γιαμπλέσνα και πρύτανης του εκεί Ορθόδοξου Θεολογικού Σεμιναρίου.
Το 1984 προήχθη σε Ηγούμενο και εντάχθηκε στον κλήρο της Επισκοπής Μπιαλίστοκ & Γκντανσκ όπου και διορίστηκε εφημέριος της εκκλησίας Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Σούπραλς.
Το 1990, του δόθηκε από την Ιερά Σύνοδο ο βαθμός του Αρχιμανδρίτη και διορίστηκε Καθηγούμενος της επανιδρυθείσας παλαιφάτου Μονής Ευαγγελισμού στο Σούπραλς, την οποία αναδιοργάνωσε και επάνδρωσε με μοναχούς και Ιερομονάχους. Από την αδελφότητα στην οποία προϊστατο ο Μακαριστός, προέρχονται 3 σημερινοί Πολωνοί Επίσκοποι.
Στις 11 Μαΐου 1998, με απόφαση της Συνόδου, εξελέγη και χειροτονήθηκε Επίσκοπος με τον τίτλο Χαϊνόφκα ενώ στις 15 Αυγούστου του ιδίου έτους διορίζεται από τον Πρόεδρο της Πολωνίας Αλεξάντερ Κβασνιέβσκι, Ταξίαρχος και επικεφαλής Θρησκευτικού για τους Ορθόδοξους του Πολωνικού Στρατού, σε διαδοχή του μέχρι τότε επικεφαλής Στρατηγού Αρχιεπισκόπου Μπιαλίστοκ και Γκτανσκ κ. Σάββα, εκλεγέντος Μητροπολίτου Βαρσοβίας.
Ο Αρχιεπίσκοπος Μύρων ανέπτυξε πλούσια δράση στο στράτευμα χειροτόνησε αρκετούς Στρατιωτικούς Ιερείς και απολάμβανε την αναγνώριση των πολιτικών και στρατιωτικών αρχών της χώρας.
Στις 11.11.2009 του απονεμήθηκε μετάλλιο για την υπηρεσία του υπέρ των Ενόπλων Δυνάμεων της Πατρίδας του με την ευκαιρία της Ημέρα της Ανεξαρτησίας. Ήταν φίλος της Ελλάδος την οποία και επισκέφθηκε αρκετές φορές, ενώ συμμετείχε σε πολλές Εκκλησιαστικές και Στρατιωτικές αποστολές ανά τον Κόσμο.
Στις 10 Μαΐου 2008 ο Επίσκοπος Μύρων προήχθη σε Αρχιεπίσκοπο.
Ο Μητροπολίτης Βαρσοβίας και πάσης Πολωνίας κ. Σάββας αφού πληροφορήθηκε το γεγονός, τέλεσε επιμνημόσυνη ακολουθία υπέρ αναπαύσεως του εκλιπόντος Αρχιεπισκόπου Μύρωνος και πάντων των θυμάτων, στο Καθεδρικό Ναό της Αγίας Μαρίας της Μαγδαληνής Βαρσοβίας.
Το αεροπλάνο συνετρίβη κατά τη διάρκεια της προσγείωσης στο Σμολένσκ της Δυτικής Ρωσίας. Κανένας από τους επιβάτες, μεταξύ των οποίων ο πρόεδρος της Πολωνίας Lech Kaczynski, η σύζυγός του Μαρία, αρκετοί Βουλευτές, η Πολωνική ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων και πολλοί άλλοι, δεν επέζησε. Η αιτία της καταστροφής ήταν πιθανό η πυκνή ομίχλη.
Αιώνια η μνήμη τους!
Σημείωση: Η είδηση του τραγικού θανάτου του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Μύρωνος με συγκίνησε βαθύτατα. Τον εκλιπόντα είχα την τύχη να γνωρίσω για πρώτη φορά πριν εννέα χρόνια, κατά την περίοδο που υπηρετούσα την στρατιωτική θητεία μου στη διεύθυνση Θρησκευτικού ΓΕΕΘΑ.
Ανοιχτόκαρδος, απλός, φιλέλληνας, ο μακαριστός Μύρωνας κέρδιζε τους συνομιλητές του. Μετά ταύτα συνεργαστήκαμε στο Διεθνές Συνέδριο Στρατιωτικών Ιερέων, το οποίο παρακολούθησα ως μέλος της Ελληνικής Αντιπροσωπείας υπό του τότε Διευθυντή π. Γεωργίου Αποστολακίδη.
Δεν θα ξεχάσω την αντίδρασή του τότε Επισκόπου Μύρωνα όταν επισκεφθήκαμε έναν "μοντέρνο" Αγγλικανικό Ναό στην περιοχή του Μπέρμινγχαμ. "Νίκο, δες αυτοί εδώ πατούν τον Σταυρό του Κυρίου μας. Τον έχουν στο πάτωμα" έλεγε και ξαναέλεγε σε σπαστά ελληνικά γεμάτος έκπληξη για τα σχέδια που κοσμούσαν το μαρμάρινο δάπεδο.
Συναντηθήκαμε ξανά στο Φανάρι, στην τελετή του Αγίου Μύρου, το 2002, αλλά και σε άλλα εκκλησιαστικά γεγονότα. Ήταν ένας κληρικός που προσέφερε πολλά στην Εκκλησία, στις ένοπλες δυνάμεις και το λαό της Πατρίδας του. Ήταν ένας άνθρωπος που εκτιμούσα ιδιαίτερα.
Αιωνία η μνήμη του!
ΝίκοςΠαπαχρήστου
Δημοσιογράφος
Κυριακή 11 Απριλίου 2010
Γέρων Παϊσιος
"Εκείνος που αγωνίζεται πολύ καιρό και δεν βλέπει πνευματική πρόοδο έχει υπερηφάνεια και εγωισμό.
Πνευματική πρόοδος υπάρχει εκεί που υπάρχει πολύ ταπείνωση."
( Γέρων Παϊσιος )
" Να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να κερδίσουμε τον παράδεισο. Είναι πολύ στενή η πύλη και μην ακούτε αυτούς που σας λένε ότι όλοι θα σωθούμε".
(Γέρων Παϊσιος)
"Συνετός και μυαλωμένος άνθρωπος είναι εκείνος που αντελήφθη καλώς ότι υπάρχει τέρμα της παρούσης ζωής και σπεύδει και αυτός να θέσει τέρμα εις τα σφάλματα και ελαττώματά του".
(Γέρων Παϊσιος)
"Η εμπιστοσύνη στον θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή
που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του θεού εκεί που χρειάζονται
και την ώρα που χρειάζονται" (Γέρων Παϊσιος).
"Να αναθέτουμε το μέλλον μας στο Θεό.
Η απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, έχει μητέρα την πίστη,
με την οποία προσευχόμαστε και απολαμβάνουμε τους καρπούς της ελπίδας" (Γέρων Παϊσιος).
"Η πλήρης ανάθεση της ζωής μας στο Θεό,
είναι μια λύτρωση από την ανασφάλεια που φέρνει η πίστη στο εγώ,
και μας κάνει να χαρούμε τον παράδεισο από αυτή τη ζωή" (Γέρων Παϊσιος).
"Όταν, από φιλότιμο, κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με τη ζωή μας,
τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες του στα φιλότιμα παιδιά του" (Γέρων Παϊσιος).
"Όταν αγωνίζεται με ελπίδα ο άνθρωπος,
έρχεται η θεία παρηγοριά και νιώθει έντονα η ψυχή τα χάδια της αγάπης του Θεού" (Γέρων Παϊσιος).
"'Όσο περισσότερο ζει κανείς την κοσμική ζωή,
τόσο περισσότερο άγχος κερδίζει. Μόνο κοντά στο Χριστό κανείς ξεκουράζεται γιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος για το Θεό"
(Γέρων Παϊσιος).
"Η ανώτερη χαρά βγαίνει από τη θυσία. Μόνον όταν θυσιάζεται κανείς συγγενεύει με τον Χριστό, γιατί ο Χριστός είναι θυσία"
(Γέρων Παϊσιος).
"Ο Θεός από εμάς θέλει μόνο την προαίρεση και την αγαθή διάθεση
που θα την εκδηλώνουμε με το λίγο φιλότιμο αγώνα μας και την συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας. Όλα τα άλλα μας δίνει εκείνος"
(Γέρων Παϊσιος).
"Όποιος κουράζεται για τον πλησίον του από καθαρή αγάπη,
ξεκουράζεται με την κούραση! Αυτός που αγαπάει τον εαυτό του και τεμπελιάζει, κουράζεται με το να κάθεται!"
(Γέρων Παϊσιος).
"Πνευματική πρόοδος υπάρχει, εκεί που υπάρχει η αίσθηση ότι όλα είναι χάλια" (Γέρων Παϊσιος).
"Να μην θυμάσαι τα κρύα του χειμώνα, γιατί θα κρυώνεις και τον Αύγουστο" (Γέρων Παϊσιος).
"Όσο ζει ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να δίνει πνευματικές εξετάσεις.
Μετεξεταστέος δεν υπάρχει. Ας αγωνιστούμε να πιάσουμε έστω την πνευματική βάση για να περάσουμε στον παράδεισο"
(Γέρων Παϊσιος).
"Μακάριοι είναι όσοι έχουν στην καρδιά τους άξονα τον Χριστό
και περιστρέφονται χαρούμενοι γύρω από το άγιο όνομά του,
νοερώς και αδιαλείπτως" (Γέρων Παϊσιος).
"Στον ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα,
αλλά με το πνευματικό κατέβασμα. Μόνο έτσι, βαδίζοντας "χαμηλά", χωράει από την στενή πύλη του παραδείσου"
(Γέρων Παϊσιος).
"Δεν μπορούν να μας συμφιλιώσουν με τον Θεό τόσο οι σωματικοί αγώνες και οι κόποι, όσο η συμπάθεια της ψυχής και η φιλανθρωπία και η προς τον πλησίον αγάπη" (Γέρων Παϊσιος).
"Η αγάπη μας πρέπει να είναι ίδια προς όλους.
Μόνο τότε είναι αγάπη Θεού. Κάτω από αυτήν τα πάντα λυγίζουν.
Δίπλα της όλα λειώνουν" (Γέρων Παϊσιος).
"Όταν έχουμε αυτογνωσία, τότε γίνεται η "πνευματική διάσπαση" του ατόμου μας. Έτσι απελευθερώνεται η ενέργεια και ξεπερνάμε την βαρύτητα της φύσεώς μας και διαγράφουμε πνευματική τροχιά" (Γέρων Παϊσιος).
"Στην εποχή μας, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη
και γέμισε τις ψυχές με αμφιβολίες. Έτσι, επόμενο είναι να στερούμαστε τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζείται και δεν εξηγείται"
(Γέρων Παϊσιος).
"Μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Η αυτοπεποίθηση είναι εμπόδιο στη Θεία Χάρη. Όταν αναθέτουμε τα πάντα στο Θεό, αυτός "υποχρεώνεται" να μας βοηθήσει" (Γέρων Παϊσιος).
"Ελέγχοντας το κακό, δε βγαίνει τίποτε. Παρουσιάζοντας όμως το καλό, ελέγχεται από μόνο του το κακό. Μόνο με καλά παραδείγματα ελέγχονται όσοι έκαναν μόδα την αμαρτία!"
(Γέρων Παϊσιος).
"Πνευματική ωριμότητα είναι να πιστέψουμε ότι δεν κάνουμε τίποτε! Μόνο μέσα στην ταπεινή κατάσταση της απογοητεύσεως από τον εαυτό μας κρύβεται η καλή πνευματική κατάσταση"
(Γέρων Παϊσιος).
"Ο Θεός δεν επιτρέπει καμιά θλίψη και κανένα κακό,
αν μέσα απ' αυτά δεν βγει κάτι καλύτερο από αυτό που εμείς ανθρώπινα θεωρούσαμε ότι είναι το παν!" (Γέρων Παϊσιος).
"Η μεγαλύτερη αρρώστια είναι η υπερηφάνεια, η οποία μας μετέφερε από τον παράδεισο στη γη και από τη γη προσπαθεί να μας πάει στην κόλαση"
(Γέρων Παϊσιος).
"Εάν θέλεις να "πιάσεις" τον Θεό, για να σε ακούσει, όταν προσευχηθείς, γύρισε το κουμπί στη ταπείνωση, γιατί σ' αυτήν την συχνότητα εργάζεται ο Θεός"
(Γέρων Παϊσιος).
"Δεν πρέπει να αποφεύγουμε την αμαρτία για να μην πάμε στην κόλαση, αλλά από αγάπη και φιλότιμο για να μην λυπήσουμε τον ευεργέτη μας Χριστό"
(Γέρων Παϊσιος).
"Εκείνος που για να πιστέψει στο Θεό ζητά θαύματα, δεν έχει αρχοντιά. Για το Θεό αυτό έχει αξία..Να αγαπήσουμε τον Θεό μόνο και μόνο επειδή είναι αγαθός"
(Γέρων Παϊσιος).
"Οι αγνοί λογισμοί εξαγνίζουν την ψυχή μας και αχρηστεύουν τα όπλα του δαίμονος της πορνείας, διότι μέσα στο αγνό σώμα διατηρείται η αγνή ψυχή και στην οποία παραμένει η Θεία Χάρις"
(Γέρων Παϊσιος).
"Τίποτα δεν γίνεται χωρίς την πρόνοια του Θεού, και όπου υπάρχει η πρόνοια του Θεού, σίγουρα αυτό που συμβαίνει, όσο πικρό κι αν είναι, θα φέρει ωφέλεια στην ψυχή" (Γέρων Παϊσιος).
"Φροντίστε να γεμίσετε τη κασέτα της καρδιά σας τώρα που είστε νέοι. Γιατί αλλιώς, όταν γεράσετε, ανάμεσα από βυζαντινή μουσική
θ' ακούγονται και μπουζούκια" (Γέρων Παϊσιος).
"Ο Θεός βοηθάει και δεν αδικεί! Βλέπει πιο πέρα και τον ενδιαφέρει, σαν καλός πατέρας, να μας έχει κοντά του στον παράδεισο.
Γι' αυτό δίνει δοκιμασίες σ' αυτή τη ζωή"(Γέρων Παϊσιος).
Συλλογή Παναγιώτη Δημάδη.
Πηγή: http://www.euart.gr/1A428B6C.el.aspx
Πνευματική πρόοδος υπάρχει εκεί που υπάρχει πολύ ταπείνωση."
( Γέρων Παϊσιος )
" Να αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις για να κερδίσουμε τον παράδεισο. Είναι πολύ στενή η πύλη και μην ακούτε αυτούς που σας λένε ότι όλοι θα σωθούμε".
(Γέρων Παϊσιος)
"Συνετός και μυαλωμένος άνθρωπος είναι εκείνος που αντελήφθη καλώς ότι υπάρχει τέρμα της παρούσης ζωής και σπεύδει και αυτός να θέσει τέρμα εις τα σφάλματα και ελαττώματά του".
(Γέρων Παϊσιος)
"Η εμπιστοσύνη στον θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή
που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του θεού εκεί που χρειάζονται
και την ώρα που χρειάζονται" (Γέρων Παϊσιος).
"Να αναθέτουμε το μέλλον μας στο Θεό.
Η απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, έχει μητέρα την πίστη,
με την οποία προσευχόμαστε και απολαμβάνουμε τους καρπούς της ελπίδας" (Γέρων Παϊσιος).
"Η πλήρης ανάθεση της ζωής μας στο Θεό,
είναι μια λύτρωση από την ανασφάλεια που φέρνει η πίστη στο εγώ,
και μας κάνει να χαρούμε τον παράδεισο από αυτή τη ζωή" (Γέρων Παϊσιος).
"Όταν, από φιλότιμο, κάνουμε τον Θεό να χαίρεται με τη ζωή μας,
τότε Εκείνος δίνει άφθονες τις ευλογίες του στα φιλότιμα παιδιά του" (Γέρων Παϊσιος).
"Όταν αγωνίζεται με ελπίδα ο άνθρωπος,
έρχεται η θεία παρηγοριά και νιώθει έντονα η ψυχή τα χάδια της αγάπης του Θεού" (Γέρων Παϊσιος).
"'Όσο περισσότερο ζει κανείς την κοσμική ζωή,
τόσο περισσότερο άγχος κερδίζει. Μόνο κοντά στο Χριστό κανείς ξεκουράζεται γιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος για το Θεό"
(Γέρων Παϊσιος).
"Η ανώτερη χαρά βγαίνει από τη θυσία. Μόνον όταν θυσιάζεται κανείς συγγενεύει με τον Χριστό, γιατί ο Χριστός είναι θυσία"
(Γέρων Παϊσιος).
"Ο Θεός από εμάς θέλει μόνο την προαίρεση και την αγαθή διάθεση
που θα την εκδηλώνουμε με το λίγο φιλότιμο αγώνα μας και την συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μας. Όλα τα άλλα μας δίνει εκείνος"
(Γέρων Παϊσιος).
"Όποιος κουράζεται για τον πλησίον του από καθαρή αγάπη,
ξεκουράζεται με την κούραση! Αυτός που αγαπάει τον εαυτό του και τεμπελιάζει, κουράζεται με το να κάθεται!"
(Γέρων Παϊσιος).
"Πνευματική πρόοδος υπάρχει, εκεί που υπάρχει η αίσθηση ότι όλα είναι χάλια" (Γέρων Παϊσιος).
"Να μην θυμάσαι τα κρύα του χειμώνα, γιατί θα κρυώνεις και τον Αύγουστο" (Γέρων Παϊσιος).
"Όσο ζει ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να δίνει πνευματικές εξετάσεις.
Μετεξεταστέος δεν υπάρχει. Ας αγωνιστούμε να πιάσουμε έστω την πνευματική βάση για να περάσουμε στον παράδεισο"
(Γέρων Παϊσιος).
"Μακάριοι είναι όσοι έχουν στην καρδιά τους άξονα τον Χριστό
και περιστρέφονται χαρούμενοι γύρω από το άγιο όνομά του,
νοερώς και αδιαλείπτως" (Γέρων Παϊσιος).
"Στον ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα,
αλλά με το πνευματικό κατέβασμα. Μόνο έτσι, βαδίζοντας "χαμηλά", χωράει από την στενή πύλη του παραδείσου"
(Γέρων Παϊσιος).
"Δεν μπορούν να μας συμφιλιώσουν με τον Θεό τόσο οι σωματικοί αγώνες και οι κόποι, όσο η συμπάθεια της ψυχής και η φιλανθρωπία και η προς τον πλησίον αγάπη" (Γέρων Παϊσιος).
"Η αγάπη μας πρέπει να είναι ίδια προς όλους.
Μόνο τότε είναι αγάπη Θεού. Κάτω από αυτήν τα πάντα λυγίζουν.
Δίπλα της όλα λειώνουν" (Γέρων Παϊσιος).
"Όταν έχουμε αυτογνωσία, τότε γίνεται η "πνευματική διάσπαση" του ατόμου μας. Έτσι απελευθερώνεται η ενέργεια και ξεπερνάμε την βαρύτητα της φύσεώς μας και διαγράφουμε πνευματική τροχιά" (Γέρων Παϊσιος).
"Στην εποχή μας, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη
και γέμισε τις ψυχές με αμφιβολίες. Έτσι, επόμενο είναι να στερούμαστε τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζείται και δεν εξηγείται"
(Γέρων Παϊσιος).
"Μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Η αυτοπεποίθηση είναι εμπόδιο στη Θεία Χάρη. Όταν αναθέτουμε τα πάντα στο Θεό, αυτός "υποχρεώνεται" να μας βοηθήσει" (Γέρων Παϊσιος).
"Ελέγχοντας το κακό, δε βγαίνει τίποτε. Παρουσιάζοντας όμως το καλό, ελέγχεται από μόνο του το κακό. Μόνο με καλά παραδείγματα ελέγχονται όσοι έκαναν μόδα την αμαρτία!"
(Γέρων Παϊσιος).
"Πνευματική ωριμότητα είναι να πιστέψουμε ότι δεν κάνουμε τίποτε! Μόνο μέσα στην ταπεινή κατάσταση της απογοητεύσεως από τον εαυτό μας κρύβεται η καλή πνευματική κατάσταση"
(Γέρων Παϊσιος).
"Ο Θεός δεν επιτρέπει καμιά θλίψη και κανένα κακό,
αν μέσα απ' αυτά δεν βγει κάτι καλύτερο από αυτό που εμείς ανθρώπινα θεωρούσαμε ότι είναι το παν!" (Γέρων Παϊσιος).
"Η μεγαλύτερη αρρώστια είναι η υπερηφάνεια, η οποία μας μετέφερε από τον παράδεισο στη γη και από τη γη προσπαθεί να μας πάει στην κόλαση"
(Γέρων Παϊσιος).
"Εάν θέλεις να "πιάσεις" τον Θεό, για να σε ακούσει, όταν προσευχηθείς, γύρισε το κουμπί στη ταπείνωση, γιατί σ' αυτήν την συχνότητα εργάζεται ο Θεός"
(Γέρων Παϊσιος).
"Δεν πρέπει να αποφεύγουμε την αμαρτία για να μην πάμε στην κόλαση, αλλά από αγάπη και φιλότιμο για να μην λυπήσουμε τον ευεργέτη μας Χριστό"
(Γέρων Παϊσιος).
"Εκείνος που για να πιστέψει στο Θεό ζητά θαύματα, δεν έχει αρχοντιά. Για το Θεό αυτό έχει αξία..Να αγαπήσουμε τον Θεό μόνο και μόνο επειδή είναι αγαθός"
(Γέρων Παϊσιος).
"Οι αγνοί λογισμοί εξαγνίζουν την ψυχή μας και αχρηστεύουν τα όπλα του δαίμονος της πορνείας, διότι μέσα στο αγνό σώμα διατηρείται η αγνή ψυχή και στην οποία παραμένει η Θεία Χάρις"
(Γέρων Παϊσιος).
"Τίποτα δεν γίνεται χωρίς την πρόνοια του Θεού, και όπου υπάρχει η πρόνοια του Θεού, σίγουρα αυτό που συμβαίνει, όσο πικρό κι αν είναι, θα φέρει ωφέλεια στην ψυχή" (Γέρων Παϊσιος).
"Φροντίστε να γεμίσετε τη κασέτα της καρδιά σας τώρα που είστε νέοι. Γιατί αλλιώς, όταν γεράσετε, ανάμεσα από βυζαντινή μουσική
θ' ακούγονται και μπουζούκια" (Γέρων Παϊσιος).
"Ο Θεός βοηθάει και δεν αδικεί! Βλέπει πιο πέρα και τον ενδιαφέρει, σαν καλός πατέρας, να μας έχει κοντά του στον παράδεισο.
Γι' αυτό δίνει δοκιμασίες σ' αυτή τη ζωή"(Γέρων Παϊσιος).
Συλλογή Παναγιώτη Δημάδη.
Πηγή: http://www.euart.gr/1A428B6C.el.aspx
Παρασκευή 9 Απριλίου 2010
Μια ποντικοπαγίδα
Ένα ποντικάκι κάποτε, παρατηρούσε από την τρυπούλα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά άραγε έκρυβε εκείνο το πακέτο; Αναρωτήθηκε.
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!
Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:
-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:
"Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:
"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."
Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Και το βόδι απάντησε:
"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου!
Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!
Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι ....
Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.
Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο.
Αλλοίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό.
Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες..
Έτσι ο αγρότης *έσφαξε την κότα* για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!
Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν.
Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο.
Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το γουρούνι*.
Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε!
Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.
Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το βόδι*
Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν' έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη.......
ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ :
Χάσαμε την ανθρωπιά μας. και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας..!
όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο!
είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ 'αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!
ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας!
είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος.
Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....
ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ.
Εμείς είμαστε τα ποντικάκια..
Εμείς όμως είμαστε και οι κότες..
Εμείς και τα γουρούνια.
Εμείς και τα βόδια.
ΓΙΑΥΤΟ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΩΣ.
Είναι αδύνατον να γελάμε, αν δεν γελάει ολόκληρη η γειτονιά.
Όταν οι δύο αγρότες άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεστε πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε, όταν διαπίστωσε πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα!
Τρέχει γρήγορα λοιπόν στον αχυρώνα για να ανακοινώσει το φοβερό νέο!:
-Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα μέσα στο σπίτι!
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε:
"Κύρ Ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σας. Αλλά δεν βλέπω να έχει καμιά επίπτωση σε μένα! Δε με ενοχλεί καθόλου εμένα η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το ποντικάκι γύρισε τότε στο γουρούνι και του φώναξε:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Το γουρούνι έδειξε συμπόνια αλλά απάντησε:
"Λυπάμαι πολύ κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτα άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ."
Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι και του φώναξε κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου:
"Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Έχει μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!"
Και το βόδι απάντησε:
"Κοιτάξτε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει, είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου!
Έτσι, ο καλός μας ποντικούλης, έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος γιατί θα έπρεπε ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ, να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας!
Την επόμενη νύχτα, ένας παράξενος θόρυβος, κάτι σαν το θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συνέβη. Μέσα στη νύχτα όμως, δεν πρόσεξε πως στην παγίδα πιάστηκε από την ουρά ένα φίδι ....
Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα.
Ο άντρας της έτρεξε γρήγορα και την πήγε στο νοσοκομείο.
Αλλοίμονο όμως, την έφερε στο σπίτι με πολύ υψηλό πυρετό.
Ο γιατρός τον συμβούλεψε να της κάνει ζεστές σουπίτσες..
Έτσι ο αγρότης *έσφαξε την κότα* για να κάνει μια καλή κοτόσουπα!
Η γυναίκα όμως πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες ερχόταν στη φάρμα να βοηθήσουν.
Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκεφάλι της γυναίκας από ένα 8ωρο.
Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το γουρούνι*.
Τελικά όμως η γυναίκα δε τη γλύτωσε! Πέθανε!
Στη κηδεία της ήρθε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι.
Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο ο αγρότης αναγκάστηκε να *σφάξει το βόδι*
Ο κυρ Ποντικός μας, έβλεπε όλο αυτό το πήγαιν' έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη.......
ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ :
Χάσαμε την ανθρωπιά μας. και ενισχύσαμε τον ατομισμό μας..!
όταν κάποιος δίπλα μας κινδυνεύει, βρισκόμαστε όλοι σε κίνδυνο!
είμαστε όλοι συνεπιβάτες σ 'αυτό το πλοίο που λέγεται ζωή!
ο καθένας μας αποτελεί τον κρίκο της ίδιας αλυσίδας!
είμαστε σαν τις ίνες ενός υφάσματος.
Και αν ένα μέρος του υφάσματος χαλάσει, το ύφασμα είναι άχρηστο....
ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ.
Εμείς είμαστε τα ποντικάκια..
Εμείς όμως είμαστε και οι κότες..
Εμείς και τα γουρούνια.
Εμείς και τα βόδια.
ΓΙΑΥΤΟ ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΟΥΜΕ, ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΩΣ.
Είναι αδύνατον να γελάμε, αν δεν γελάει ολόκληρη η γειτονιά.
Πέμπτη 8 Απριλίου 2010
ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ
Προχωρώντας βήμα, βήμα τη ζωή μου αισθάνομαι και κατανοώ όλο και καλύτερα τη σημασία της ζωής, ανακαλύπτω πως τα πράγματα είναι απλά, απορώ μάλιστα πως σε όλη τη ζωή μου δεν τα έβλεπα και δεν τα αφουγκραζόμουν, λες και άρχισαν να κουνιούνται και να φωνάζουν σε μια στιγμή!!
Συνειδητοποιώντας λοιπόν αυτή την αλήθεια, καταλαβαίνω πως η ζωή μας δεν αφορά μόνο τα χρόνια μας σε αυτή τη ζωή, τολμώ να πω πως αυτή δεν είναι η πραγματική ζωή και το λέω αυτό γιατί το στόμα της Εκκλησίας που πηγάζει μέσα από το αιώνιο φως του Θεού το αναφέρει ασταμάτητα μέσα στους αιώνες, αλλά και γιατί ποτέ δεν μου έχει δοθεί μια τόσο αληθινή και πλήρης ερμηνεία της ζωής.
Μέσα από αυτή τη συνειδητοποίηση αλλά ιδιαίτερα κατανόηση βλέπω να ανατέλλει και η ουσία της ζωής μου, της ζωής μας.
Πριν από μία ημέρα, άκουσα την Νεκρώσιμη ακολουθία που λέγετε και Εξόδιος, με συγκλόνισε!!! μου αποκάλυψε τόσα πολλά και με γέμισε ελπίδα, παρηγοριά και ασφάλεια.
Στη διάρκεια της πορείας μου μελέτησα πολλές φορές το λόγο αυτής της ακολουθίας, έτσι πήρα πολλές καρδιακές απαντήσεις για τη ζωή.
Θυμάμαι στις κηδείες που πήγαινα βλέποντας τον κεκοιμημένο έλεγα, άραγε εκεί που είναι τι θέλει να μας πει;
Η απάντηση μου ήρθε αποκαλύπτοντάς με το πραγματικό νόημα της ζωής, ένα νόημα πέρα από το χρόνο και το χώρο, ένα νόημα που σε γεμίζει με τόση ασφάλεια και ελπίδα ώστε να είναι προφανές ότι ο Θεός κατοικεί εκεί και οι ψυχές κατευθύνονται σε αυτόν αλλάζοντας την διπλή φύση τους , μένοντας γυμνές ώστε να ντυθούν την αιωνιότητα δίπλα Του.
Αυτή τη χαρά και την ελπίδα που ένιωσα και νιώθω κάθε φορά που διαβάζω την Εξόδιο ακολουθία θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας, έτσι σας παραθέτω το λόγο από έναν ψαλμό της που είναι ο λόγος που απευθύνει ο κεκοιμημένος προς τους παρευρισκομένους, είναι εμφανέστατο πως τον λέει η ψυχή αδιάστατα, όπως ζει αιώνια.
_____________________
"Βλέποντάς με άφωνο και χωρίς ανάσα μπροστά σας κλάψτε όλοι για μένα, αδέλφια και φίλοι , συγγενείς και γνωστοί.
Γιατί τη χθεσινή μέρα μιλούσα μαζί σας και ξαφνικά ήρθε η φοβερή ώρα του θανάτου.
Αλλά ελάτε όλοι όσοι με αγαπάτε και δώστε μου τον τελευταίο χαιρετισμό.
Γιατί δεν θα είμαι πια μαζί σας ούτε θα μιλήσω ξανά, πηγαίνω στον κριτή, εκεί δεν υπάρχει προσωποληψία, ο δούλος και ο αφέντης μαζί βρίσκονται, ο βασιλιάς και ο στρατιώτης, ο πλούσιος και ο φτωχός έχουν το ίδιο αξίωμα.
Ο καθένας από τα έργα του τιμάτε ή ντροπιάζεται.
Αλλά όλους σας ζητώ και σας παρακαλώ να προσεύχεστε για μένα συνεχώς στο Χριστό και Θεό για να μην καταταγώ για τις αμαρτίες μου σε βασανιστικό τόπο, αλλά να με κατατάξει όπου είναι το Φως της ζωής".
Συνειδητοποιώντας λοιπόν αυτή την αλήθεια, καταλαβαίνω πως η ζωή μας δεν αφορά μόνο τα χρόνια μας σε αυτή τη ζωή, τολμώ να πω πως αυτή δεν είναι η πραγματική ζωή και το λέω αυτό γιατί το στόμα της Εκκλησίας που πηγάζει μέσα από το αιώνιο φως του Θεού το αναφέρει ασταμάτητα μέσα στους αιώνες, αλλά και γιατί ποτέ δεν μου έχει δοθεί μια τόσο αληθινή και πλήρης ερμηνεία της ζωής.
Μέσα από αυτή τη συνειδητοποίηση αλλά ιδιαίτερα κατανόηση βλέπω να ανατέλλει και η ουσία της ζωής μου, της ζωής μας.
Πριν από μία ημέρα, άκουσα την Νεκρώσιμη ακολουθία που λέγετε και Εξόδιος, με συγκλόνισε!!! μου αποκάλυψε τόσα πολλά και με γέμισε ελπίδα, παρηγοριά και ασφάλεια.
Στη διάρκεια της πορείας μου μελέτησα πολλές φορές το λόγο αυτής της ακολουθίας, έτσι πήρα πολλές καρδιακές απαντήσεις για τη ζωή.
Θυμάμαι στις κηδείες που πήγαινα βλέποντας τον κεκοιμημένο έλεγα, άραγε εκεί που είναι τι θέλει να μας πει;
Η απάντηση μου ήρθε αποκαλύπτοντάς με το πραγματικό νόημα της ζωής, ένα νόημα πέρα από το χρόνο και το χώρο, ένα νόημα που σε γεμίζει με τόση ασφάλεια και ελπίδα ώστε να είναι προφανές ότι ο Θεός κατοικεί εκεί και οι ψυχές κατευθύνονται σε αυτόν αλλάζοντας την διπλή φύση τους , μένοντας γυμνές ώστε να ντυθούν την αιωνιότητα δίπλα Του.
Αυτή τη χαρά και την ελπίδα που ένιωσα και νιώθω κάθε φορά που διαβάζω την Εξόδιο ακολουθία θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας, έτσι σας παραθέτω το λόγο από έναν ψαλμό της που είναι ο λόγος που απευθύνει ο κεκοιμημένος προς τους παρευρισκομένους, είναι εμφανέστατο πως τον λέει η ψυχή αδιάστατα, όπως ζει αιώνια.
_____________________
"Βλέποντάς με άφωνο και χωρίς ανάσα μπροστά σας κλάψτε όλοι για μένα, αδέλφια και φίλοι , συγγενείς και γνωστοί.
Γιατί τη χθεσινή μέρα μιλούσα μαζί σας και ξαφνικά ήρθε η φοβερή ώρα του θανάτου.
Αλλά ελάτε όλοι όσοι με αγαπάτε και δώστε μου τον τελευταίο χαιρετισμό.
Γιατί δεν θα είμαι πια μαζί σας ούτε θα μιλήσω ξανά, πηγαίνω στον κριτή, εκεί δεν υπάρχει προσωποληψία, ο δούλος και ο αφέντης μαζί βρίσκονται, ο βασιλιάς και ο στρατιώτης, ο πλούσιος και ο φτωχός έχουν το ίδιο αξίωμα.
Ο καθένας από τα έργα του τιμάτε ή ντροπιάζεται.
Αλλά όλους σας ζητώ και σας παρακαλώ να προσεύχεστε για μένα συνεχώς στο Χριστό και Θεό για να μην καταταγώ για τις αμαρτίες μου σε βασανιστικό τόπο, αλλά να με κατατάξει όπου είναι το Φως της ζωής".
ΟΙ ΔΕΚΑ ΙΝΔΙΑΝΙΚΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ
THE 10 INDIAN COMMANDMENTS
ΟΙ ΔΕΚΑ ΙΝΔΙΑΝΙΚΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ
1. Remain close to the great Spirit.
Παρέμεινε πιστός στο Μεγάλο Πνεύμα.
2. Show great respect for your fellow beings.
Δείξε μεγάλο σεβασμό για τους συνανθρώπους σου.
3. Give assistance and kindness wherever needed.
Δώσε βοήθεια και καλοσύνη όπου χρειαστεί.
4. Be truthful and honest at all issues.
Να είσαι ειλικρινής και αληθινός σε όλα τα θέματα.
5.Do what you know to be right.
Κάνε αυτό που ξέρεις ότι είναι σωστό.
6.Look after the wellbeing at mind and body.
Φρόντισε για την καλή κατάσταση
(ευημερία) του μυαλού και του σώματος.
7.Treat the earth and all that dwell there on with respect.
Φέρσου στη γη και σε ότι υπάρχει πάνω σ’ αυτή με σεβασμό.
8.Take full responsibility for your actions.
Να είσαι απόλυτα υπεύθυνος για τις πράξεις σου.
9.Delicate a shave at your effort to the great good.
Αφιέρωσε ένα μέρος από τις προσπάθειές σου στο
μεγάλο (κοινό) καλό.
10.Work together for the benefit at all man kind.
Δούλεψε ομαδικά προς όφελος όλης της ανθρωπότητας.
ΟΙ ΔΕΚΑ ΙΝΔΙΑΝΙΚΕΣ ΕΝΤΟΛΕΣ
1. Remain close to the great Spirit.
Παρέμεινε πιστός στο Μεγάλο Πνεύμα.
2. Show great respect for your fellow beings.
Δείξε μεγάλο σεβασμό για τους συνανθρώπους σου.
3. Give assistance and kindness wherever needed.
Δώσε βοήθεια και καλοσύνη όπου χρειαστεί.
4. Be truthful and honest at all issues.
Να είσαι ειλικρινής και αληθινός σε όλα τα θέματα.
5.Do what you know to be right.
Κάνε αυτό που ξέρεις ότι είναι σωστό.
6.Look after the wellbeing at mind and body.
Φρόντισε για την καλή κατάσταση
(ευημερία) του μυαλού και του σώματος.
7.Treat the earth and all that dwell there on with respect.
Φέρσου στη γη και σε ότι υπάρχει πάνω σ’ αυτή με σεβασμό.
8.Take full responsibility for your actions.
Να είσαι απόλυτα υπεύθυνος για τις πράξεις σου.
9.Delicate a shave at your effort to the great good.
Αφιέρωσε ένα μέρος από τις προσπάθειές σου στο
μεγάλο (κοινό) καλό.
10.Work together for the benefit at all man kind.
Δούλεψε ομαδικά προς όφελος όλης της ανθρωπότητας.
15 ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ
1.Δεν σε θέλω γι’ αυτό που είσαι, αλλά γι’ αυτό που γίνομαι όταν είμαι μαζί σου.
2.Κανένα άτομο δεν αξίζει τα δάκρυα σου. Εάν όμως υπάρχει κάποιο, αυτό ποτέ δεν θα σε έκανε να δακρύσεις.
3.Επειδή κάποιος δεν σ’ αγαπάει όπως θα ήθελες εσύ, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σ’ αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του!
4.Ο αληθινός φίλος είναι αυτός που δίνοντας σου το χέρι, σου αγγίζει την καρδιά.
5.Ο χειρότερος τρόπος να αγαπάς κάποιον, είναι, να κάθεται δίπλα σου και να ξέρεις ότι δεν θα τον έχεις ποτέ!
6.Μη σταματάς να χαμογελάς έστω και αν είσαι θλιμμένος.
7.Ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να σ’ αγαπήσει γι’ αυτό σου το χαμόγελο.
8.Μπορεί για όλο τον κόσμο να είσαι ένα άτομο. Όμως για κάποιο
άτομο, είσαι ολόκληρος ο κόσμος του!
9.Μη σπαταλάς τον χρόνο σου με κάποιον, που δεν είναι πρόθυμος να τον περάσει μαζί σου.
10.Ο Θεός να θελήσει να γνωρίσεις πολλούς λανθασμένους
ανθρώπους πριν γνωρίσεις το σωστό. Γιατί όταν το γνωρίσεις θα Τον ευγνωμονείς!
11.Μη κλαις για κάτι που τελείωσε. Χαμογέλα γιατί το έζησες!
12.Πάντα θα υπάρχουν άτομα που θα σε απογοητεύουν.
Εσύ, συνέχισε να εμπιστεύεσαι. Όμως, να είσαι επιφυλακτικός με
τα άτομα που θα εμπιστευθείς για δεύτερη φορά!
13.Αν δεν σου αρέσει αυτό που είσαι, γίνε ένα καλύτερο άτομο.
Ποτέ όμως μην επιτρέψεις στους άλλους, να δουν αυτό που
ήσουν!
14.Μη απογοητεύεσαι επειδή κάποια προσπάθεια σου απέτυχε.
Τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις!
15.Έχε γεμάτη την καρδιά σου με χαρά και αισιοδοξία. Μη λυπάσαι για τίποτα.
Γιατί το κάθε τι που συμβαίνει, πάντα συμβαίνει για κάποιο λόγο!!
Γκαμπριέλ γκαρθια Μαρκεζ
2.Κανένα άτομο δεν αξίζει τα δάκρυα σου. Εάν όμως υπάρχει κάποιο, αυτό ποτέ δεν θα σε έκανε να δακρύσεις.
3.Επειδή κάποιος δεν σ’ αγαπάει όπως θα ήθελες εσύ, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σ’ αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του!
4.Ο αληθινός φίλος είναι αυτός που δίνοντας σου το χέρι, σου αγγίζει την καρδιά.
5.Ο χειρότερος τρόπος να αγαπάς κάποιον, είναι, να κάθεται δίπλα σου και να ξέρεις ότι δεν θα τον έχεις ποτέ!
6.Μη σταματάς να χαμογελάς έστω και αν είσαι θλιμμένος.
7.Ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να σ’ αγαπήσει γι’ αυτό σου το χαμόγελο.
8.Μπορεί για όλο τον κόσμο να είσαι ένα άτομο. Όμως για κάποιο
άτομο, είσαι ολόκληρος ο κόσμος του!
9.Μη σπαταλάς τον χρόνο σου με κάποιον, που δεν είναι πρόθυμος να τον περάσει μαζί σου.
10.Ο Θεός να θελήσει να γνωρίσεις πολλούς λανθασμένους
ανθρώπους πριν γνωρίσεις το σωστό. Γιατί όταν το γνωρίσεις θα Τον ευγνωμονείς!
11.Μη κλαις για κάτι που τελείωσε. Χαμογέλα γιατί το έζησες!
12.Πάντα θα υπάρχουν άτομα που θα σε απογοητεύουν.
Εσύ, συνέχισε να εμπιστεύεσαι. Όμως, να είσαι επιφυλακτικός με
τα άτομα που θα εμπιστευθείς για δεύτερη φορά!
13.Αν δεν σου αρέσει αυτό που είσαι, γίνε ένα καλύτερο άτομο.
Ποτέ όμως μην επιτρέψεις στους άλλους, να δουν αυτό που
ήσουν!
14.Μη απογοητεύεσαι επειδή κάποια προσπάθεια σου απέτυχε.
Τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις!
15.Έχε γεμάτη την καρδιά σου με χαρά και αισιοδοξία. Μη λυπάσαι για τίποτα.
Γιατί το κάθε τι που συμβαίνει, πάντα συμβαίνει για κάποιο λόγο!!
Γκαμπριέλ γκαρθια Μαρκεζ
ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ ΣΤΙΣ ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΧΕΡΙΩΝ
Τόσα χρόνια οι άνθρωποι κινούνται γύρω μου και εκφράζονται με πολλούς τρόπους.
Είναι φορές που στέκομαι σε κάποιους από αυτούς τους τρόπους που με διδάσκουν αποκαλυπτικά.
Πριν λίγες μέρες πήγα σε ένα χωριό κάπου στη Βόρεια Ελλάδα και συνάντησα τους κατοίκους του.
Μέσα σε όλους ήρθε κι ένας Κύριος, ο Κύριος Νίκος που μου έδωσε το χέρι του για να με χαιρετίσει, χάθηκα μέσα στη ζωή αυτού του χεριού, συγκινήθηκα βαθειά, λες και με άρπαξε με αθώα και ανύποπτη σιγουριά η προσωπικότητά του και αποτύπωσε στη διάνοιά μου διδάγματα αλήθειας.
Είμαι σίγουρος πως αν τα έλεγα αυτά στον ίδιο δεν θα μπορούσε να αισθανθεί και να παρακολουθήσει την εμπειρία μου, εκεί εντοπίζω και ένα από τα πιο ισχυρά στοιχεία της γοητείας τέτοιων εμπειριών, να διδάσκει, δηλαδή, κάποιος με την χρεωμένη αλήθεια του μέσα από όλα αυτά που η φύση και σεβαστική του διάθεση προς αυτήν μορφοποίησαν την εμφάνιση και την ενέργεια της ύπαρξής του.
Ήταν δυο χέρια μεγάλα, χοντρά, ταλαιπωρημένα, με παλιά και πρόσφατα σημάδια κόπου και εργασίας.
Πόσο με αποτελειώνουν τέτοια χέρια, ήταν σαν, να έφεγγε μια ευλογία γύρω τους κι ο ταπεινός Κύριος Νίκος να τα φορτώνει επιπλέον Θεό με την συστολή της παρατηρητικότητά μου επάνω τους, γιατί ίσως ντρεπότανε που εγώ ένας διάσημος καλλιτέχνης δεν τον εύρισκα όπως θα ήθελε, πιο περιποιημένο.
Όχι γιατί δεν ήταν ωραίος και περιποιημένος, αλλά, γιατί ίσως έτσι δεν με τιμούσε, να σαν τα καλά που βάζει για να πάει την Κυριακή στην εκκλησιά.
Σκέφτηκα λοιπόν όλα αυτά τα ευλογημένα χέρια που συναντώ συχνά στην Ελληνική ζωή μου, σκέφτηκα πόσα τέτοια χέρια με τιμήσανε και αγγίξανε τις εγωιστικές μου παλάμες.
Θυμήθηκα τα χέρια του μπαμπά, της μαμάς, αχ τα χέρια της μαμάς που ακόμη και μετά από χρόνια παύσης επιμένουν να προδώνουν την αλύπητη προσφορά τους, που ούτε στιγμή κάθισε να υπολογίσει την χρήση τους για τίποτε άλλο παρά για την εξυπηρέτησή μας, θυσιαζόμενα για μας.
Από αυτά τα χέρια μεγάλωσα, θυμάμαι πόσες σκληρές εργασίες κάνανε αυθόρμητα, ακατάπαυστα για να μας αναστήσουν.
Τα χέρια της γιαγιάς! του Παππού! των συγγενών μου, των συγχωριανών μου, των φίλων μου, των Ελλήνων, των συνανθρώπων μου.
Πόσο ωραίο είναι να σε αγγίζουν περιποιημένα, ευγενικά χέρια που με απλή φροντίδα, όμορφα ενώνονται μαζί σου, αισθανόμενα την αγάπη και την ανάγκη για επικοινωνία.
Όλα τα χέρια είναι ωραία, εκτός από αυτά που τα προδώνει και τα ευτελίζει ο "κάτοχός τους".
Εκεί έχει φωλιάσει η αίσθηση της αφής που μυστικά, θαυμαστά λύνει και δένει την καρδιά μέσα από το δικούς της δρόμους.
Όλα περνούν καθημερινά μέσα από το πιάσιμό τους, τόσο πολύ που τακτικά πρέπει να πλένονται για να είναι διαθέσιμα για την υγιεινή μας, αλλά και για να λευκαίνεται και να γίνεται πιο διαυγής η ματιά της αφής τους.
Πόσα κρυφά προδίδει το άφημα ενός κοριτσίστικου χεριού την αγνή και φυλαγμένη με φροντίδα αγκαλιά του, πόσο όμορφα και ευχάριστα η όψη του αντρικού χεριού αναμένει ακόμη και με την στασιμότητά του να προστατεύσει τρυφερά όποιον χρειάζεται την φυσική τους περηφάνια!
Δεν τους δίνουμε τη σημασία που πρέπει, ίσως έτσι είναι καλύτερα, μάλλον τα πιο όμορφα σημεία του ανθρώπου είναι αυτά που δεν τα προσέχει ώστε να γίνουν όπως θα ήθελε.
Την εμπειρία που είχα εκείνο το απόγευμα στο γαλήνιο χωριό την έχω ξαναζήσει, πολλές φορές συγκινούμε όταν με αγγίζουν ξεχασμένα χέρια, τι αξία έχουν οι τιμές των ανθρώπων μέσα από γιορτές και βραβεία.
Πολλές φορές με έχουν καλέσει να με βραβεύσουν, να με τιμήσουν για το έργο μου, όπως λένε, να ‘ναι καλά οι άνθρωποι που αισθάνονται έτσι για μένα, μα πώς να τους εκφράσω και να μοιραστώ μαζί τους την ασταμάτητη τιμή που έχω πάρει στη ζωή μου από τους ανθρώπους απέριττα, ανυποψίαστα, υποσυνείδητα, αλλά, ουσιαστικά! Με το σφίξιμο και το χάϊδεμα των ταπεινών χεριών τους.
Τα χέρια της μαμάς που ταλαιπωρημένα, στην πρώτη μου ανάσα, λίγες ώρες πριν τον ερχομό μου στη ζωή, δουλεύανε στα χωράφια με πιάσανε και με καλωσορίσανε στη ζωή.
Τα χέρια της γιαγιάς που με πιάνανε να μην φύγω από το δρόμο και με διαφωτίζανε με την προσφυγική τους απαντοχή, που μετατράπηκε σε ευλογία, ενώ τα παιδικά μου χέρια φυλακίζανε με ορθάνοιχτες τις πύλες της ενδότερης συνήδεισής μου τον ευθύ το φυσικό τρόπο της ζωής.
Τα χέρια χιλιάδων ανθρώπων που ήρθανε στα καμαρίνια μετά από μια συναυλία στην πόλη τους, στο χωριό τους και με συγχαρήκανε, κάνοντάς με να φεύγω μεθυσμένος από την τιμή που κάνανε να με αγγίξουν, να έρθουν κοντά μου.
Η ένταση και η αξιοσύνη που παίρνω όταν τα χέρια ταλαιπωρημένων ανθρώπων με αγγίζουν, με χαιρετούν, με χαϊδεύουν δεν έχει σύγκριση με οποιαδήποτε τιμή και βραβείο.
Μου αρέσει πολύ όταν ένας άνθρωπος είναι περιποιημένος και καθαρός, με γοητεύει, μα όταν συναντώ ανθρώπους απεριποίητους γιατί δεν έχουν το χρόνο και τον τρόπο να γίνουν πιο περιποιημένοι, λόγω της υποταγής τους και της θυσίας τους στην προσφορά για τον συνάνθρωπο, λιώνω εσωτερικά.
Να λοιπόν πια είναι η καλλιέργεια και η παιδεία που χρειάζεται ο άνθρωπος, αυτή που τον κάνει όχι πιο γνωστικό, αλλά, περισσότερο αυτή που τον κάνει πιο συνειδητό προς την αιώνια αλήθεια της ζωής, της αλήθειας που του διδάσκει, πως όποιος ξεχνάει, παραμερίζει, τον εαυτό του για τη χαρά και την προκοπή του συνανθρώπου του, σιωπηλά, ασυνήθιστα, ευφρόσυνα, γεμίζει χάρη και πετάει ψηλότερα.
Λες και κάτω από τη γη αρχίζει ο πραγματικός ουρανός, λες και όλες οι δυσκολίες και οι πειρασμοί τον βαραίνουν τόσο που βουλιάζοντας στη γη με κάλυμμα την ταπείνωση, διαπερνά το γήινο έδαφος και πετάγεται να αιωρηθεί ασφαλώς, στον νέο ουρανό, που βρίσκεται κάτω από την στενή και ψεύτικη διάσταση της κτιστής ακτίνας.
Μου αρέσει πολύ, πολύ! όταν συμβαίνουν πράγματα που με γεμίζουν εσωτερικά, μυστικά και με λυτρώνουν εναρμονίζοντάς με στην αλήθεια, βουβά.
Ευλογημένα ας είναι τα χέρια που ξέρουν να μιλούν καρδιακά με τις κινήσεις και την τρυφερότητά τους, μα περισσότερο με την υποταγή τους στον ευθύ ρόλο της προσφοράς τους.
Είναι φορές που στέκομαι σε κάποιους από αυτούς τους τρόπους που με διδάσκουν αποκαλυπτικά.
Πριν λίγες μέρες πήγα σε ένα χωριό κάπου στη Βόρεια Ελλάδα και συνάντησα τους κατοίκους του.
Μέσα σε όλους ήρθε κι ένας Κύριος, ο Κύριος Νίκος που μου έδωσε το χέρι του για να με χαιρετίσει, χάθηκα μέσα στη ζωή αυτού του χεριού, συγκινήθηκα βαθειά, λες και με άρπαξε με αθώα και ανύποπτη σιγουριά η προσωπικότητά του και αποτύπωσε στη διάνοιά μου διδάγματα αλήθειας.
Είμαι σίγουρος πως αν τα έλεγα αυτά στον ίδιο δεν θα μπορούσε να αισθανθεί και να παρακολουθήσει την εμπειρία μου, εκεί εντοπίζω και ένα από τα πιο ισχυρά στοιχεία της γοητείας τέτοιων εμπειριών, να διδάσκει, δηλαδή, κάποιος με την χρεωμένη αλήθεια του μέσα από όλα αυτά που η φύση και σεβαστική του διάθεση προς αυτήν μορφοποίησαν την εμφάνιση και την ενέργεια της ύπαρξής του.
Ήταν δυο χέρια μεγάλα, χοντρά, ταλαιπωρημένα, με παλιά και πρόσφατα σημάδια κόπου και εργασίας.
Πόσο με αποτελειώνουν τέτοια χέρια, ήταν σαν, να έφεγγε μια ευλογία γύρω τους κι ο ταπεινός Κύριος Νίκος να τα φορτώνει επιπλέον Θεό με την συστολή της παρατηρητικότητά μου επάνω τους, γιατί ίσως ντρεπότανε που εγώ ένας διάσημος καλλιτέχνης δεν τον εύρισκα όπως θα ήθελε, πιο περιποιημένο.
Όχι γιατί δεν ήταν ωραίος και περιποιημένος, αλλά, γιατί ίσως έτσι δεν με τιμούσε, να σαν τα καλά που βάζει για να πάει την Κυριακή στην εκκλησιά.
Σκέφτηκα λοιπόν όλα αυτά τα ευλογημένα χέρια που συναντώ συχνά στην Ελληνική ζωή μου, σκέφτηκα πόσα τέτοια χέρια με τιμήσανε και αγγίξανε τις εγωιστικές μου παλάμες.
Θυμήθηκα τα χέρια του μπαμπά, της μαμάς, αχ τα χέρια της μαμάς που ακόμη και μετά από χρόνια παύσης επιμένουν να προδώνουν την αλύπητη προσφορά τους, που ούτε στιγμή κάθισε να υπολογίσει την χρήση τους για τίποτε άλλο παρά για την εξυπηρέτησή μας, θυσιαζόμενα για μας.
Από αυτά τα χέρια μεγάλωσα, θυμάμαι πόσες σκληρές εργασίες κάνανε αυθόρμητα, ακατάπαυστα για να μας αναστήσουν.
Τα χέρια της γιαγιάς! του Παππού! των συγγενών μου, των συγχωριανών μου, των φίλων μου, των Ελλήνων, των συνανθρώπων μου.
Πόσο ωραίο είναι να σε αγγίζουν περιποιημένα, ευγενικά χέρια που με απλή φροντίδα, όμορφα ενώνονται μαζί σου, αισθανόμενα την αγάπη και την ανάγκη για επικοινωνία.
Όλα τα χέρια είναι ωραία, εκτός από αυτά που τα προδώνει και τα ευτελίζει ο "κάτοχός τους".
Εκεί έχει φωλιάσει η αίσθηση της αφής που μυστικά, θαυμαστά λύνει και δένει την καρδιά μέσα από το δικούς της δρόμους.
Όλα περνούν καθημερινά μέσα από το πιάσιμό τους, τόσο πολύ που τακτικά πρέπει να πλένονται για να είναι διαθέσιμα για την υγιεινή μας, αλλά και για να λευκαίνεται και να γίνεται πιο διαυγής η ματιά της αφής τους.
Πόσα κρυφά προδίδει το άφημα ενός κοριτσίστικου χεριού την αγνή και φυλαγμένη με φροντίδα αγκαλιά του, πόσο όμορφα και ευχάριστα η όψη του αντρικού χεριού αναμένει ακόμη και με την στασιμότητά του να προστατεύσει τρυφερά όποιον χρειάζεται την φυσική τους περηφάνια!
Δεν τους δίνουμε τη σημασία που πρέπει, ίσως έτσι είναι καλύτερα, μάλλον τα πιο όμορφα σημεία του ανθρώπου είναι αυτά που δεν τα προσέχει ώστε να γίνουν όπως θα ήθελε.
Την εμπειρία που είχα εκείνο το απόγευμα στο γαλήνιο χωριό την έχω ξαναζήσει, πολλές φορές συγκινούμε όταν με αγγίζουν ξεχασμένα χέρια, τι αξία έχουν οι τιμές των ανθρώπων μέσα από γιορτές και βραβεία.
Πολλές φορές με έχουν καλέσει να με βραβεύσουν, να με τιμήσουν για το έργο μου, όπως λένε, να ‘ναι καλά οι άνθρωποι που αισθάνονται έτσι για μένα, μα πώς να τους εκφράσω και να μοιραστώ μαζί τους την ασταμάτητη τιμή που έχω πάρει στη ζωή μου από τους ανθρώπους απέριττα, ανυποψίαστα, υποσυνείδητα, αλλά, ουσιαστικά! Με το σφίξιμο και το χάϊδεμα των ταπεινών χεριών τους.
Τα χέρια της μαμάς που ταλαιπωρημένα, στην πρώτη μου ανάσα, λίγες ώρες πριν τον ερχομό μου στη ζωή, δουλεύανε στα χωράφια με πιάσανε και με καλωσορίσανε στη ζωή.
Τα χέρια της γιαγιάς που με πιάνανε να μην φύγω από το δρόμο και με διαφωτίζανε με την προσφυγική τους απαντοχή, που μετατράπηκε σε ευλογία, ενώ τα παιδικά μου χέρια φυλακίζανε με ορθάνοιχτες τις πύλες της ενδότερης συνήδεισής μου τον ευθύ το φυσικό τρόπο της ζωής.
Τα χέρια χιλιάδων ανθρώπων που ήρθανε στα καμαρίνια μετά από μια συναυλία στην πόλη τους, στο χωριό τους και με συγχαρήκανε, κάνοντάς με να φεύγω μεθυσμένος από την τιμή που κάνανε να με αγγίξουν, να έρθουν κοντά μου.
Η ένταση και η αξιοσύνη που παίρνω όταν τα χέρια ταλαιπωρημένων ανθρώπων με αγγίζουν, με χαιρετούν, με χαϊδεύουν δεν έχει σύγκριση με οποιαδήποτε τιμή και βραβείο.
Μου αρέσει πολύ όταν ένας άνθρωπος είναι περιποιημένος και καθαρός, με γοητεύει, μα όταν συναντώ ανθρώπους απεριποίητους γιατί δεν έχουν το χρόνο και τον τρόπο να γίνουν πιο περιποιημένοι, λόγω της υποταγής τους και της θυσίας τους στην προσφορά για τον συνάνθρωπο, λιώνω εσωτερικά.
Να λοιπόν πια είναι η καλλιέργεια και η παιδεία που χρειάζεται ο άνθρωπος, αυτή που τον κάνει όχι πιο γνωστικό, αλλά, περισσότερο αυτή που τον κάνει πιο συνειδητό προς την αιώνια αλήθεια της ζωής, της αλήθειας που του διδάσκει, πως όποιος ξεχνάει, παραμερίζει, τον εαυτό του για τη χαρά και την προκοπή του συνανθρώπου του, σιωπηλά, ασυνήθιστα, ευφρόσυνα, γεμίζει χάρη και πετάει ψηλότερα.
Λες και κάτω από τη γη αρχίζει ο πραγματικός ουρανός, λες και όλες οι δυσκολίες και οι πειρασμοί τον βαραίνουν τόσο που βουλιάζοντας στη γη με κάλυμμα την ταπείνωση, διαπερνά το γήινο έδαφος και πετάγεται να αιωρηθεί ασφαλώς, στον νέο ουρανό, που βρίσκεται κάτω από την στενή και ψεύτικη διάσταση της κτιστής ακτίνας.
Μου αρέσει πολύ, πολύ! όταν συμβαίνουν πράγματα που με γεμίζουν εσωτερικά, μυστικά και με λυτρώνουν εναρμονίζοντάς με στην αλήθεια, βουβά.
Ευλογημένα ας είναι τα χέρια που ξέρουν να μιλούν καρδιακά με τις κινήσεις και την τρυφερότητά τους, μα περισσότερο με την υποταγή τους στον ευθύ ρόλο της προσφοράς τους.
Να μερικές βασικές γνώσεις...
*Το υγρό μέσα στις φρέσκες καρύδες
μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν υποκατάστατο του πλάσματος στο αίμα!
*Κανένα κομμάτι χαρτί δεν μπορεί να διπλωθεί
παραπάνω απο 7 φορές.
*Τα γαϊδουράκια σκοτώνουν ετησίως περισσότερους ανθρώπους απο την πτώση αεροπλάνων!
*Καίς περισσότερες θερμίδες όταν κοιμάσαι, παρά όταν βλέπεις τηλεόραση!
*Οι βαλανιδιές δεν παράγουν βελανίδια , παρά όταν γίνουν τουλάχιστον 50 ετών ή και περισσότερο.
*Το πρώτο προϊόν που είχε barcode ήταν η τσίχλα Wrigley's
*Ο Βασιλιάς στις κούπες είναι ο μόνος Βασιλιάς ΧΩΡΙΣ ΜΟΥΣΤΑΚΙ!
*Η Αφροδίτη είναι ο μόνος πλανήτης που στριφογυρίζει κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού. (Καθώς η Αφροδίτη συσχετίζεται συνήθως με τη γυναίκα, τι σας λέει αυτό;)
*Τα μήλα και όχι η καφεΐνη είναι πιο αποτελεσματικά για να σας ξυπνήσουν το πρωί.
*Τα περισσότερα μόρια της σκόνης στο σπίτι σας προέρχονται απο νεκρά κύταρα του δέρματος σας!!!
*Ο πρώτος ιδιοκτήτης της Marlboro Company πέθανε απο καρκίνο του λάρυγγα.
Το ίδιο έγινε και με τον πρώτο ' Marlboro Man. '
*Ο Walt Disney φοβόταν ΤΑ ΠΟΝΤΙΚΙΑ!!!
*ΤΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ ΛΥΩΝΟΥΝ ΣΤΟ ΞΥΔΙ!
*Είναι δυνατόν οι αγελάδες να ανέβουν τις σκάλες, αλλά όχι να τις κατέβουν.
*Η κραυγή της πάπιας δεν έχει ηχώ και κανείς δεν ξέρει γιατί.
*Οι οδοντίατροι συνιστούν να τοποθετούμε τον οδοντόβουρτσα μας τουλάχιστον 2 μέτρα απο τη λεκάνη για να αποφεύγονται τα σταγονίδια που προέρχονται απο το τράβηγμα στο καζανάκι!!!
And the best for last.....Και τελευταίο και καλύτερο...
Οι χελώνες μπορούν να ανασάνουν απο τον πρωκτό τους...
μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν υποκατάστατο του πλάσματος στο αίμα!
*Κανένα κομμάτι χαρτί δεν μπορεί να διπλωθεί
παραπάνω απο 7 φορές.
*Τα γαϊδουράκια σκοτώνουν ετησίως περισσότερους ανθρώπους απο την πτώση αεροπλάνων!
*Καίς περισσότερες θερμίδες όταν κοιμάσαι, παρά όταν βλέπεις τηλεόραση!
*Οι βαλανιδιές δεν παράγουν βελανίδια , παρά όταν γίνουν τουλάχιστον 50 ετών ή και περισσότερο.
*Το πρώτο προϊόν που είχε barcode ήταν η τσίχλα Wrigley's
*Ο Βασιλιάς στις κούπες είναι ο μόνος Βασιλιάς ΧΩΡΙΣ ΜΟΥΣΤΑΚΙ!
*Η Αφροδίτη είναι ο μόνος πλανήτης που στριφογυρίζει κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού. (Καθώς η Αφροδίτη συσχετίζεται συνήθως με τη γυναίκα, τι σας λέει αυτό;)
*Τα μήλα και όχι η καφεΐνη είναι πιο αποτελεσματικά για να σας ξυπνήσουν το πρωί.
*Τα περισσότερα μόρια της σκόνης στο σπίτι σας προέρχονται απο νεκρά κύταρα του δέρματος σας!!!
*Ο πρώτος ιδιοκτήτης της Marlboro Company πέθανε απο καρκίνο του λάρυγγα.
Το ίδιο έγινε και με τον πρώτο ' Marlboro Man. '
*Ο Walt Disney φοβόταν ΤΑ ΠΟΝΤΙΚΙΑ!!!
*ΤΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ ΛΥΩΝΟΥΝ ΣΤΟ ΞΥΔΙ!
*Είναι δυνατόν οι αγελάδες να ανέβουν τις σκάλες, αλλά όχι να τις κατέβουν.
*Η κραυγή της πάπιας δεν έχει ηχώ και κανείς δεν ξέρει γιατί.
*Οι οδοντίατροι συνιστούν να τοποθετούμε τον οδοντόβουρτσα μας τουλάχιστον 2 μέτρα απο τη λεκάνη για να αποφεύγονται τα σταγονίδια που προέρχονται απο το τράβηγμα στο καζανάκι!!!
And the best for last.....Και τελευταίο και καλύτερο...
Οι χελώνες μπορούν να ανασάνουν απο τον πρωκτό τους...
Ο χαμένος μύθος του Αισώπου
Ένας δρυοκολάπτης από τη Μακεδονία και ένας δρυοκολάπτης από την Ήπειρο
διαφωνούσαν για το ποιο μέρος έχει τα σκληρότερα δέντρα για τρύπημα.
Ο δρυοκολάπτης από τη Μακεδονία του έδειξε ένα δέντρο στη Μακεδονία, που
κανείς δεν μπορούσε να τρυπήσει, αλλά ο δρυοκολάπτης από την Ήπειρο το
τρύπησε εύκολα.
Ο δρυοκολάπτης απ' ότι Μακεδονία είχε μείνει άναυδος.
Ο δρυοκολάπτης από την Ήπειρο προσκάλεσε το δρυοκολάπτη από τη Μακεδονία να τρυπήσει κι αυτός ένα δέντρο που κανείς στην Ήπειρο δεν μπορούσε να τρυπήσει.
Πράγματι ο δρυοκολάπτης από τη Μακεδονία τα κατάφερε κι αυτός εκεί πέρα.
Οι δυο δρυοκολάπτες είχαν προβληματιστεί σοβαρά γιατί ο δρυοκολάπτης από
την Ήπειρο τρύπησε εύκολα το Μακεδονικό δέντρο και ο δρυοκολάπτης από τη
Μακεδονία τρύπησε εύκολα το Ηπειρώτικο δέντρο, όταν μάλιστα στην πατρίδα
τους οι ίδιοι δεν μπορούσαν.
Αφού το σκέφτηκαν καλά-καλά κατέληξαν και οι δυο στο ίδιο συμπέρασμα:
Το ράμφος….. είναι πιο σκληρό, όταν είναι μακριά από το σπίτι του.
διαφωνούσαν για το ποιο μέρος έχει τα σκληρότερα δέντρα για τρύπημα.
Ο δρυοκολάπτης από τη Μακεδονία του έδειξε ένα δέντρο στη Μακεδονία, που
κανείς δεν μπορούσε να τρυπήσει, αλλά ο δρυοκολάπτης από την Ήπειρο το
τρύπησε εύκολα.
Ο δρυοκολάπτης απ' ότι Μακεδονία είχε μείνει άναυδος.
Ο δρυοκολάπτης από την Ήπειρο προσκάλεσε το δρυοκολάπτη από τη Μακεδονία να τρυπήσει κι αυτός ένα δέντρο που κανείς στην Ήπειρο δεν μπορούσε να τρυπήσει.
Πράγματι ο δρυοκολάπτης από τη Μακεδονία τα κατάφερε κι αυτός εκεί πέρα.
Οι δυο δρυοκολάπτες είχαν προβληματιστεί σοβαρά γιατί ο δρυοκολάπτης από
την Ήπειρο τρύπησε εύκολα το Μακεδονικό δέντρο και ο δρυοκολάπτης από τη
Μακεδονία τρύπησε εύκολα το Ηπειρώτικο δέντρο, όταν μάλιστα στην πατρίδα
τους οι ίδιοι δεν μπορούσαν.
Αφού το σκέφτηκαν καλά-καλά κατέληξαν και οι δυο στο ίδιο συμπέρασμα:
Το ράμφος….. είναι πιο σκληρό, όταν είναι μακριά από το σπίτι του.
Ήξερες?
Ήξερες ότι αυτοί που εμφανίζονται να είναι σκληροί στην καρδιά, είναι στην πραγματικότητα αδύναμοι και ευαίσθητοι;
Ήξερες ότι αυτοί που περνούν τον χρόνο τους προστατεύοντας τους άλλους είναι που πραγματικά θέλουν κάποιον να τους προστατεύει;
Ήξερες ότι τα τρία πράγματα που είναι πιο δύσκολο να ειπωθούν είναι:
Σ' αγαπώ. Λυπάμαι. Βοήθησε με.
Ήξερες ότι αυτοί που ντύνονται στα κόκκινα είναι περισσότερο σίγουροι ,με αυτοπεποίθηση για τον εαυτό τους;
Ήξερες ότι εκείνοι που ντύνονται στα κίτρινα ,είναι εκείνοι που απολαμβάνουν την ομορφιά τους;
Ήξερες πως όταν βοηθάς κάποιον, η βοήθεια σου επιστρέφει πάλι σε σένα εις διπλούν;
Ήξερες ότι είναι πιο εύκολο να πεις τι νιώθεις γράφοντας το, παρά λέγοντάς το κατά πρόσωπο; Αλλά ήξερες ότι έχει μεγαλύτερη αξία όταν αυτό το λες κατά πρόσωπο;
Ήξερες ότι αν ζητήσεις κάτι με πίστη, η ευχή σου θα εισακουστεί;
Ήξερες ότι μπορείς να κάνεις τα όνειρά σου να γίνουν πραγματικότητα, όπως να ερωτευτείς, να γίνεις πλούσιος, να παραμείνεις υγιείς, αν το ζητήσεις με πίστη. και αν πραγματικά ήξερες, θα έμενες έκπληκτος από το τι μπορείς να κάνεις.
Αλλά μην πιστέψεις τίποτα από αυτά που είπα μέχρι να το δοκιμάσεις μόνος σου.
Αν ξέρεις κάποιον που έχει ανάγκη κάτι από αυτά που αναφέρθηκαν , και ξέρεις ότι μπορείς να βοηθήσεις, θα δεις ότι θα σου επιστραφεί
(η πράξη) εις διπλούν.
Σήμερα, η μπάλα της ΦΙΛΙΑΣ είναι στο γήπεδό σου, στείλ' την σε κάποιον που είναι πραγματικά φίλος σου (περιλαμβάνοντας κι εμένα αν είμαι ένας από αυτούς).
Επίσης, μην απογοητευτείς αν κανένας δεν τη στείλει πίσω σε σένα στο τέλος, θα ανακαλύψεις ότι θα μάθεις να κρατάς την μπάλα για άλλους ανθρώπους, που την θέλουν περισσότερο....
Ήξερες ότι αυτοί που περνούν τον χρόνο τους προστατεύοντας τους άλλους είναι που πραγματικά θέλουν κάποιον να τους προστατεύει;
Ήξερες ότι τα τρία πράγματα που είναι πιο δύσκολο να ειπωθούν είναι:
Σ' αγαπώ. Λυπάμαι. Βοήθησε με.
Ήξερες ότι αυτοί που ντύνονται στα κόκκινα είναι περισσότερο σίγουροι ,με αυτοπεποίθηση για τον εαυτό τους;
Ήξερες ότι εκείνοι που ντύνονται στα κίτρινα ,είναι εκείνοι που απολαμβάνουν την ομορφιά τους;
Ήξερες πως όταν βοηθάς κάποιον, η βοήθεια σου επιστρέφει πάλι σε σένα εις διπλούν;
Ήξερες ότι είναι πιο εύκολο να πεις τι νιώθεις γράφοντας το, παρά λέγοντάς το κατά πρόσωπο; Αλλά ήξερες ότι έχει μεγαλύτερη αξία όταν αυτό το λες κατά πρόσωπο;
Ήξερες ότι αν ζητήσεις κάτι με πίστη, η ευχή σου θα εισακουστεί;
Ήξερες ότι μπορείς να κάνεις τα όνειρά σου να γίνουν πραγματικότητα, όπως να ερωτευτείς, να γίνεις πλούσιος, να παραμείνεις υγιείς, αν το ζητήσεις με πίστη. και αν πραγματικά ήξερες, θα έμενες έκπληκτος από το τι μπορείς να κάνεις.
Αλλά μην πιστέψεις τίποτα από αυτά που είπα μέχρι να το δοκιμάσεις μόνος σου.
Αν ξέρεις κάποιον που έχει ανάγκη κάτι από αυτά που αναφέρθηκαν , και ξέρεις ότι μπορείς να βοηθήσεις, θα δεις ότι θα σου επιστραφεί
(η πράξη) εις διπλούν.
Σήμερα, η μπάλα της ΦΙΛΙΑΣ είναι στο γήπεδό σου, στείλ' την σε κάποιον που είναι πραγματικά φίλος σου (περιλαμβάνοντας κι εμένα αν είμαι ένας από αυτούς).
Επίσης, μην απογοητευτείς αν κανένας δεν τη στείλει πίσω σε σένα στο τέλος, θα ανακαλύψεις ότι θα μάθεις να κρατάς την μπάλα για άλλους ανθρώπους, που την θέλουν περισσότερο....
ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Άκουσα το ποταμάκι να θρηνεί, όπως μια χώρα το νεκρό της παιδί. και ρώτησα:
" Γιατί, θρηνείς, αγνό μου ποταμάκι ;
Και το ποτάμι απάντησε,
'' Επειδή είμαι αναγκασμένο να πάω στην πόλη, όπου ο Άνθρωπος με περιφρονεί και μ ' απωθεί για δυνατότερα ποτά και με κάνει σκουπιδιάρη για τα απορρίμματα του, μολύνει την αγνότητά μου και την καλοσύνη μου την κάνει βρώμα.''
Κι άκουσα τα πουλιά να θλίβονται και ρώτησα:
''Γιατί κλαίτε, ωραία μου πουλιά;
'' Και κάποιο πέταξε κοντά μου, εκάθησε στην άκρη ενός κλαδιού και είπε:
''Οι γιοί του Αδάμ, θα έλθουν σύντομα σ' αυτό τον αγρό με τα θανατερά τους όπλα και θα μας πολεμήσουν σαν να είμαστε οι θανάσιμοι εχθροί του.
Τώρα αποχωριζόμαστε το ένα από το άλλο, γιατί δεν ξέρουμε ποιος από μας θα ξεφύγει από την οργή του ανθρώπου. Ο θάνατος μας ακολουθεί όπου και αν πάμε.''
Ο ήλιος σηκώθηκε πίσω από τις κορυφές των βουνών και χρύσωσε τις άκρες των δένδρων.
Κοίταξα αυτή την ομορφιά και αναρωτήθηκα,
«Γιατί πρέπει ο Άνθρωπος να καταστρέφει αυτό που φτιάχνει η Φύση;»
Απρίλιος 2010
( Ο Κοσμοκαλόγερος )
" Γιατί, θρηνείς, αγνό μου ποταμάκι ;
Και το ποτάμι απάντησε,
'' Επειδή είμαι αναγκασμένο να πάω στην πόλη, όπου ο Άνθρωπος με περιφρονεί και μ ' απωθεί για δυνατότερα ποτά και με κάνει σκουπιδιάρη για τα απορρίμματα του, μολύνει την αγνότητά μου και την καλοσύνη μου την κάνει βρώμα.''
Κι άκουσα τα πουλιά να θλίβονται και ρώτησα:
''Γιατί κλαίτε, ωραία μου πουλιά;
'' Και κάποιο πέταξε κοντά μου, εκάθησε στην άκρη ενός κλαδιού και είπε:
''Οι γιοί του Αδάμ, θα έλθουν σύντομα σ' αυτό τον αγρό με τα θανατερά τους όπλα και θα μας πολεμήσουν σαν να είμαστε οι θανάσιμοι εχθροί του.
Τώρα αποχωριζόμαστε το ένα από το άλλο, γιατί δεν ξέρουμε ποιος από μας θα ξεφύγει από την οργή του ανθρώπου. Ο θάνατος μας ακολουθεί όπου και αν πάμε.''
Ο ήλιος σηκώθηκε πίσω από τις κορυφές των βουνών και χρύσωσε τις άκρες των δένδρων.
Κοίταξα αυτή την ομορφιά και αναρωτήθηκα,
«Γιατί πρέπει ο Άνθρωπος να καταστρέφει αυτό που φτιάχνει η Φύση;»
Απρίλιος 2010
( Ο Κοσμοκαλόγερος )
ΦΟΒΟΣ [ Πώς να τον ελέγχουμε όλοι ]
Ο Φόβος οφείλεται στην αίσθηση ότι δεν μπορείτε να αντιμετωπίσετε μια συγκεκριμένη κατάσταση.
Βλέπετε μια νοητική εικόνα του εαυτού σας σε κάποια επικίνδυνη θέση, στριμωγμένο οικονομικά, ή τρομερά άρρωστο, ή να αισθάνεται αμηχανία με τη σκέψη ότι θα συναντηθεί με κάποια άτομα και, φυσικά, τα πράγματα που φοβάστε τελικά θα συμβούν.
Η εμπειρία σας αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφιβολία,
την αλάνθαστη λειτουργία του Νόμου της Έλξης.
Από τη στιγμή που θα μπει σε λειτουργία αυτός ο Νόμος,
καμιά υλική δύναμη δεν μπορεί να σταθεί στο δρόμο του.
Η μεγαλύτερη προστασία σας είναι η νοητική σας στάση.
Αν απεικονίζετε να συμβαίνουν αρνητικά πράγματα στον
άντρα ή στη γυναίκα σας ή στα αγαπημένα σας πρόσωπα,
σταματήστε αμέσως αυτές τις νοητικές εικόνες.
Μην ξεχνάτε: τα πάντα συμβαίνουν πρώτα στο νου του
ανθρώπου και μετά συμβαίνουν στον εξωτερικό κόσμο.
Δεν έχει γεννηθεί ποτέ άνθρωπος που να μην έχει γνωρίσει το συναίσθημα του φόβου.
Ο ώριμος νους, όμως, δεν είναι φτιαγμένος για να κυριαρχείται από ανεξέλεγκτα συναισθήματα, ούτε για να τον κυβερνά ο φόβος.
Και όμως οι περισσότεροι από εμάς, είμαστε υποδουλωμένοι σε κάποιο φόβο.
Ο Φόβος δείχνει μια έλλειψη ισορροπίας ανάμεσα στον εξωτερικό και τον εσώτερο εαυτό.
Τα συναισθήματα σας αρπάζουν τη συνειδητότητά σας, καταστρέφουν τη Θέλησή σας για δράση και σας κάνουν εύκολη λεία εκείνου ακριβώς που φοβάστε.
Ο Φόβος είναι πράγματι ένα από τα πιο μεγάλα εμπόδια που υπάρχει μέσα στον εσωτερικό εαυτό μας.
Είναι εμπόδιο τόσο σε προσωπικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο για τη γαλήνη, ειρήνη και ευτυχία.
Υπάρχουν χιλιάδες μορφές φόβου που ξεπερνούν τη φαντασία.
Πολλοί φοβούνται τα ζώα, έντομα ή πουλιά. Ακόμη και ανθρώπους φοβούνται μερικοί.
Πολλοί δεν ερωτεύονται για να μην πληγωθούν και πονέσουν.
Φοβούνται τα γηρατειά, την αρρώστια, το κρύο ή τη ζέστη.
Φόβος για το Θεό, για το θάνατο, για τα νεκροταφεία, για κεραυνούς, αεροπλάνα κ.λ.π.
Όταν φοβόμαστε παύει να λειτουργεί η λογική και η φαντασία δημιουργεί τα χειρότερα οράματα.
Το να ζεις με φόβο σημαίνει συχνές εκκρίσεις αδρεναλίνης και νευραδρεαλίνης που εξασθενεί το νευρικό σύστημα και επέρχεται σωρεία σωματικών και ψυχικών ασθενειών.
Πολλά ξεκινούν από το τι πιστεύουμε στο βάθος του εαυτού μας.
Όταν μια ατομική ψυχή είναι άφοβη, είναι ήρεμη και μπορεί να αντιμετωπίσει οτιδήποτε και δεν αφήνεται σε παράλογες ενέργειες.
Η Χαλάρωση βοηθά για τον περιορισμό της έντασης και ο φόβος υποχωρεί, ενώ η Προσευχή βοηθά να περάσουμε από την άγνοια και το σκοτάδι, στην αλήθεια και στην ειρήνη.
Όταν έχουμε πίστη στο Θεό και στον εαυτό μας, τότε έχουμε και το θάρρος να αντιμετωπίσουμε με δύναμη οποιαδήποτε κατάσταση.
Δεν είναι ο πραγματικός εαυτός που έχει το φόβο, αλλά ο νους, ο οποίος όταν ελέγχεται σωστά γίνεται ένα δυνατό εργαλείο στο χέρι μας.
Πολλές φορές μέσα από τη δοκιμασία του φόβου μπορεί να εκφράζεται το Θέλημα του Θεού, για περασμένες πράξεις, λέξεις, σκέψεις.
Ίσως να το βιώνουμε σαν χρέος, για να πάμε στο επόμενο βήμα στην πνευματική μας εξέλιξη.
Όταν σκεφτόμαστε ότι ο Θεός μας αγαπά όλους το ίδιο δε φοβόμαστε καμιά τιμωρία.
Ας μην αφήσουμε κανένα φόβο να μας οδηγήσει σε απεγνωσμένες λύσεις. Μπορεί να μην αντιμετωπίζουμε σωστά μερικά πράγματα.
Μπορούμε όμως να τα αφήσουμε με ασφάλεια στα χέρια του Θεού, ξέροντας ότι Εκείνος θα μας βοηθήσει στον κατάλληλο χρόνο.
Να θυμόμαστε πάντα την υπόσχεσή του « Ιδού Εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες μέχρι τη συντέλεια του αιώνα.» [ Ματθ. 28:20 ].
Όταν είμαστε μέσα στην παρουσία του όσοι φόβοι κι αν μας τυλίξουν οι σκέψεις μας ας τρέξουν σ’ Εκείνον.
Το φως της παρουσίας του θα διαλύσει τα σκοτάδια του φόβου.
Η ψυχή μας ας ζητήσει θάρρος από Εκείνον που άφοβα τελείως σήκωσε το σταυρό του για χάρη μας, για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τα πάντα.
Τότε θα οδηγηθούμε σε πνευματική αρμονία, τότε θα έχουμε αναδημιουργήσει έναν πνευματικό ομφάλιο λώρο που θα μας ενώνει με το δημιουργό μας.
( Ο Κοσμοκαλόγηρος ) 28-03-210
Βλέπετε μια νοητική εικόνα του εαυτού σας σε κάποια επικίνδυνη θέση, στριμωγμένο οικονομικά, ή τρομερά άρρωστο, ή να αισθάνεται αμηχανία με τη σκέψη ότι θα συναντηθεί με κάποια άτομα και, φυσικά, τα πράγματα που φοβάστε τελικά θα συμβούν.
Η εμπειρία σας αποδεικνύει πέρα από κάθε αμφιβολία,
την αλάνθαστη λειτουργία του Νόμου της Έλξης.
Από τη στιγμή που θα μπει σε λειτουργία αυτός ο Νόμος,
καμιά υλική δύναμη δεν μπορεί να σταθεί στο δρόμο του.
Η μεγαλύτερη προστασία σας είναι η νοητική σας στάση.
Αν απεικονίζετε να συμβαίνουν αρνητικά πράγματα στον
άντρα ή στη γυναίκα σας ή στα αγαπημένα σας πρόσωπα,
σταματήστε αμέσως αυτές τις νοητικές εικόνες.
Μην ξεχνάτε: τα πάντα συμβαίνουν πρώτα στο νου του
ανθρώπου και μετά συμβαίνουν στον εξωτερικό κόσμο.
Δεν έχει γεννηθεί ποτέ άνθρωπος που να μην έχει γνωρίσει το συναίσθημα του φόβου.
Ο ώριμος νους, όμως, δεν είναι φτιαγμένος για να κυριαρχείται από ανεξέλεγκτα συναισθήματα, ούτε για να τον κυβερνά ο φόβος.
Και όμως οι περισσότεροι από εμάς, είμαστε υποδουλωμένοι σε κάποιο φόβο.
Ο Φόβος δείχνει μια έλλειψη ισορροπίας ανάμεσα στον εξωτερικό και τον εσώτερο εαυτό.
Τα συναισθήματα σας αρπάζουν τη συνειδητότητά σας, καταστρέφουν τη Θέλησή σας για δράση και σας κάνουν εύκολη λεία εκείνου ακριβώς που φοβάστε.
Ο Φόβος είναι πράγματι ένα από τα πιο μεγάλα εμπόδια που υπάρχει μέσα στον εσωτερικό εαυτό μας.
Είναι εμπόδιο τόσο σε προσωπικό, όσο και σε κοινωνικό επίπεδο για τη γαλήνη, ειρήνη και ευτυχία.
Υπάρχουν χιλιάδες μορφές φόβου που ξεπερνούν τη φαντασία.
Πολλοί φοβούνται τα ζώα, έντομα ή πουλιά. Ακόμη και ανθρώπους φοβούνται μερικοί.
Πολλοί δεν ερωτεύονται για να μην πληγωθούν και πονέσουν.
Φοβούνται τα γηρατειά, την αρρώστια, το κρύο ή τη ζέστη.
Φόβος για το Θεό, για το θάνατο, για τα νεκροταφεία, για κεραυνούς, αεροπλάνα κ.λ.π.
Όταν φοβόμαστε παύει να λειτουργεί η λογική και η φαντασία δημιουργεί τα χειρότερα οράματα.
Το να ζεις με φόβο σημαίνει συχνές εκκρίσεις αδρεναλίνης και νευραδρεαλίνης που εξασθενεί το νευρικό σύστημα και επέρχεται σωρεία σωματικών και ψυχικών ασθενειών.
Πολλά ξεκινούν από το τι πιστεύουμε στο βάθος του εαυτού μας.
Όταν μια ατομική ψυχή είναι άφοβη, είναι ήρεμη και μπορεί να αντιμετωπίσει οτιδήποτε και δεν αφήνεται σε παράλογες ενέργειες.
Η Χαλάρωση βοηθά για τον περιορισμό της έντασης και ο φόβος υποχωρεί, ενώ η Προσευχή βοηθά να περάσουμε από την άγνοια και το σκοτάδι, στην αλήθεια και στην ειρήνη.
Όταν έχουμε πίστη στο Θεό και στον εαυτό μας, τότε έχουμε και το θάρρος να αντιμετωπίσουμε με δύναμη οποιαδήποτε κατάσταση.
Δεν είναι ο πραγματικός εαυτός που έχει το φόβο, αλλά ο νους, ο οποίος όταν ελέγχεται σωστά γίνεται ένα δυνατό εργαλείο στο χέρι μας.
Πολλές φορές μέσα από τη δοκιμασία του φόβου μπορεί να εκφράζεται το Θέλημα του Θεού, για περασμένες πράξεις, λέξεις, σκέψεις.
Ίσως να το βιώνουμε σαν χρέος, για να πάμε στο επόμενο βήμα στην πνευματική μας εξέλιξη.
Όταν σκεφτόμαστε ότι ο Θεός μας αγαπά όλους το ίδιο δε φοβόμαστε καμιά τιμωρία.
Ας μην αφήσουμε κανένα φόβο να μας οδηγήσει σε απεγνωσμένες λύσεις. Μπορεί να μην αντιμετωπίζουμε σωστά μερικά πράγματα.
Μπορούμε όμως να τα αφήσουμε με ασφάλεια στα χέρια του Θεού, ξέροντας ότι Εκείνος θα μας βοηθήσει στον κατάλληλο χρόνο.
Να θυμόμαστε πάντα την υπόσχεσή του « Ιδού Εγώ είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες μέχρι τη συντέλεια του αιώνα.» [ Ματθ. 28:20 ].
Όταν είμαστε μέσα στην παρουσία του όσοι φόβοι κι αν μας τυλίξουν οι σκέψεις μας ας τρέξουν σ’ Εκείνον.
Το φως της παρουσίας του θα διαλύσει τα σκοτάδια του φόβου.
Η ψυχή μας ας ζητήσει θάρρος από Εκείνον που άφοβα τελείως σήκωσε το σταυρό του για χάρη μας, για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τα πάντα.
Τότε θα οδηγηθούμε σε πνευματική αρμονία, τότε θα έχουμε αναδημιουργήσει έναν πνευματικό ομφάλιο λώρο που θα μας ενώνει με το δημιουργό μας.
( Ο Κοσμοκαλόγηρος ) 28-03-210
Το Μυστήριο του DEZA VU
Η Γαλλική λέξη deja-vu για το << ήδη ειδωθέν >> είναι για την
πεποίθηση του ότι έχει ήδη βρεθεί κάποιος στις σημερινές κα-
ταστάσεις παλιότερα, ακόμη και αν αυτό δεν είναι πιθανόν.
Από αρκετές απόψεις, το φαινόμενο deja-vu είναι ένα από τα
πιο πολύπλοκα στον κατάλογο των ανθρωπίνων εμπειριών,
σαν μια κατάσταση εκτός του συνηθισμένου που δηλώνει μια
ενημερότητα.
Η Δρ Λουίζα Ε.Ράιν λέει: « Έχω βρει ότι αυτό το είδος εμπειρίας
είναι το πιο συνηθισμένο απ' όλα όσα αναφέρουν τα άτομα που
παρακολουθούν μια διάλεξη».
Περίπου τα τρία-τέταρτα των παρευρισκομένων φαίνεται να αναγνωρίζουν αυτό το είδος εμπειρίας.
Το deja-vu είναι επίσης περίπλοκο, επειδή, παρ' όλο που συχνά
υποτίθεται ότι η << Επιστήμη >> έχει βρει εδώ και πολύ καιρό
για το τι πρόκειται, αυτό δεν είναι αλήθεια.
Το τραγούδι των Rogers και Hart << Που ή Πότε >> δεν μιλά
μόνο για το deja-vu, πιστοποιεί την άγνοιά μας γι' αυτό, όπως
επίσης και για το ''Πότε και Που θα συμβεί ''.
Στην πραγματικότητα, είναι αμφίβολο αν υπάρχουν πολλές άλ-
λες εμπειρίες, για τις οποίες να έχουν δοθεί τόσες πολλές εξη-
γήσεις, από τόσο διαφορετικές απόψεις ''φυσιολογικά-ιατρικά-
ψυχιατρικά-ψυχολογικά-ψυχαναλυτικά-μυστικιστικά-απόκρυφα
και παραψυχολογικά''.
Μπορεί κάποιος να σχηματίσει την εντύπωση ότι αυτές οι εμπει-
ρίες deja-vu μπορεί να βρεθούν μόνο στην φιλολογία της
ψυχικής έρευνας ή στις κλινικές αναφορές.
Όμως, στην πραγματικότητα πολλοί διάσημοι άνθρωποι, ιδιαίτερα συγγραφείς, έχουν δώσει αναφορές των περιπτώσεων deja-vu (Τolstoy, Shelley κ.α ).
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο Charles Dickens, ο οποίος
όχι μόνο κατέγραψε μια τυπική εμπειρία deja-vu, αλλά επίσης
και μια άλλη στην οποία η αίσθηση της οικειότητας συνδυαζόταν
με ένα παραφυσικό, και πιθανώς προγνωστικό, όνειρο.
Η 1η εμπειρία του Dickens καταγράφηκε στο βιβλίο του
<< Εικόνες από την Ιταλία >>.
Η 2η εμπειρία περιείχε μια αίσθηση πρόγνωσης που βιώθηκε
από τον συγγραφέα, όταν το παράξενο και ανεξήγητο όνειρό του
εκπληρώθηκε.
Πολλές θεωρίες εκτός από τις παραψυχολογικές έχουν προ-
φερθεί για να εξηγήσουν το deja-vu.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι εμπειρίες ποικίλουν πολύ, και
ότι καμιά θεωρία δεν αρμόζει σε όλες τις παραλλαγές της εμπειρίας.
Πολλές εμπειρίες είναι ασαφείς και φευγαλέες, και όταν περνά
η στιγμή, εκείνο που παραμένει είναι κυρίως το μυστηριώδες
συναίσθημα του αλλόκοτου, παρά η υπενθύμιση των λεπτομερειών,
παρ' όλο που ενώ συμβαίνει η εμπειρία, υπάρχει το αίσθημα ότι
είναι κάποιος ικανός να προλέγει εκείνο που θα συμβεί
μεταγενέστερα.
Συνήθως το deja-vu θεωρείται από τους ψυχολόγους σαν ένα
είδος παρα-αμνησίας, ή ψευδούς μνήμης, κατά την οποίαν το
συναίσθημα της οικειότητας αναφέρεται σαν ψευδαισθητικό.
Είναι έκδηλο ότι ένα πέπλο μυστηρίου περιβάλλει το
deja-vu, ακόμη και μια αίσθηση αλλόκοτου συνοδεύει τις
πραγματικές εμπειρίες αυτού.
Βρισκόμαστε στο στάδιο συλλογής στοιχείων για την έρευνα αυτού του φαινομένου ακόμη.
Αν μπορέσουμε να αναλύσουμε μερικές περιπτώσεις, ίσως τότε αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τον τρόπο, με τον οποίον βιώνουμε την αίσθηση του να ζούμε πάλι ένα γεγονός που συνέβη, χωρίς να γνωρίζουμε το << Που ή Πότε >>.
( από τα αποφθέγματα του κοσμοκαλόγερου ) 24-03-2010
πεποίθηση του ότι έχει ήδη βρεθεί κάποιος στις σημερινές κα-
ταστάσεις παλιότερα, ακόμη και αν αυτό δεν είναι πιθανόν.
Από αρκετές απόψεις, το φαινόμενο deja-vu είναι ένα από τα
πιο πολύπλοκα στον κατάλογο των ανθρωπίνων εμπειριών,
σαν μια κατάσταση εκτός του συνηθισμένου που δηλώνει μια
ενημερότητα.
Η Δρ Λουίζα Ε.Ράιν λέει: « Έχω βρει ότι αυτό το είδος εμπειρίας
είναι το πιο συνηθισμένο απ' όλα όσα αναφέρουν τα άτομα που
παρακολουθούν μια διάλεξη».
Περίπου τα τρία-τέταρτα των παρευρισκομένων φαίνεται να αναγνωρίζουν αυτό το είδος εμπειρίας.
Το deja-vu είναι επίσης περίπλοκο, επειδή, παρ' όλο που συχνά
υποτίθεται ότι η << Επιστήμη >> έχει βρει εδώ και πολύ καιρό
για το τι πρόκειται, αυτό δεν είναι αλήθεια.
Το τραγούδι των Rogers και Hart << Που ή Πότε >> δεν μιλά
μόνο για το deja-vu, πιστοποιεί την άγνοιά μας γι' αυτό, όπως
επίσης και για το ''Πότε και Που θα συμβεί ''.
Στην πραγματικότητα, είναι αμφίβολο αν υπάρχουν πολλές άλ-
λες εμπειρίες, για τις οποίες να έχουν δοθεί τόσες πολλές εξη-
γήσεις, από τόσο διαφορετικές απόψεις ''φυσιολογικά-ιατρικά-
ψυχιατρικά-ψυχολογικά-ψυχαναλυτικά-μυστικιστικά-απόκρυφα
και παραψυχολογικά''.
Μπορεί κάποιος να σχηματίσει την εντύπωση ότι αυτές οι εμπει-
ρίες deja-vu μπορεί να βρεθούν μόνο στην φιλολογία της
ψυχικής έρευνας ή στις κλινικές αναφορές.
Όμως, στην πραγματικότητα πολλοί διάσημοι άνθρωποι, ιδιαίτερα συγγραφείς, έχουν δώσει αναφορές των περιπτώσεων deja-vu (Τolstoy, Shelley κ.α ).
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο Charles Dickens, ο οποίος
όχι μόνο κατέγραψε μια τυπική εμπειρία deja-vu, αλλά επίσης
και μια άλλη στην οποία η αίσθηση της οικειότητας συνδυαζόταν
με ένα παραφυσικό, και πιθανώς προγνωστικό, όνειρο.
Η 1η εμπειρία του Dickens καταγράφηκε στο βιβλίο του
<< Εικόνες από την Ιταλία >>.
Η 2η εμπειρία περιείχε μια αίσθηση πρόγνωσης που βιώθηκε
από τον συγγραφέα, όταν το παράξενο και ανεξήγητο όνειρό του
εκπληρώθηκε.
Πολλές θεωρίες εκτός από τις παραψυχολογικές έχουν προ-
φερθεί για να εξηγήσουν το deja-vu.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι οι εμπειρίες ποικίλουν πολύ, και
ότι καμιά θεωρία δεν αρμόζει σε όλες τις παραλλαγές της εμπειρίας.
Πολλές εμπειρίες είναι ασαφείς και φευγαλέες, και όταν περνά
η στιγμή, εκείνο που παραμένει είναι κυρίως το μυστηριώδες
συναίσθημα του αλλόκοτου, παρά η υπενθύμιση των λεπτομερειών,
παρ' όλο που ενώ συμβαίνει η εμπειρία, υπάρχει το αίσθημα ότι
είναι κάποιος ικανός να προλέγει εκείνο που θα συμβεί
μεταγενέστερα.
Συνήθως το deja-vu θεωρείται από τους ψυχολόγους σαν ένα
είδος παρα-αμνησίας, ή ψευδούς μνήμης, κατά την οποίαν το
συναίσθημα της οικειότητας αναφέρεται σαν ψευδαισθητικό.
Είναι έκδηλο ότι ένα πέπλο μυστηρίου περιβάλλει το
deja-vu, ακόμη και μια αίσθηση αλλόκοτου συνοδεύει τις
πραγματικές εμπειρίες αυτού.
Βρισκόμαστε στο στάδιο συλλογής στοιχείων για την έρευνα αυτού του φαινομένου ακόμη.
Αν μπορέσουμε να αναλύσουμε μερικές περιπτώσεις, ίσως τότε αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τον τρόπο, με τον οποίον βιώνουμε την αίσθηση του να ζούμε πάλι ένα γεγονός που συνέβη, χωρίς να γνωρίζουμε το << Που ή Πότε >>.
( από τα αποφθέγματα του κοσμοκαλόγερου ) 24-03-2010
ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Με Ονομάζετε Κύριον, αλλά δεν με υπακούτε.
Με Ονομάζετε Φως, αλλά δεν με βλέπετε.
Με Ονομάζετε Οδόν, αλλά δεν με ακολουθείτε.
Με Ονομάζετε Ζωήν, αλλά δεν με επιθυμείτε.
Με Ονομάζετε Σοφίαν, αλλά δεν με συμβουλεύεσθε.
Με Ονομάζετε Αλήθεια, αλλά δεν με πιστεύετε.
Με Ονομάζετε Παντοδύναμον, αλλά δεν με εμπιστεύεσθε.
Με Ονομάζετε Δίκαιον, αλλά δεν με φοβείσθε.
Με Ονομάζετε Πατέρα, αλλά δεν γίνεσθε παιδιά μου.
Με Ονομάζετε Σωτήρα, αλλά δεν θέλετε την σωτηρίαν σας.
( Ο Κοσμοκαλόγηρος )
Με Ονομάζετε Φως, αλλά δεν με βλέπετε.
Με Ονομάζετε Οδόν, αλλά δεν με ακολουθείτε.
Με Ονομάζετε Ζωήν, αλλά δεν με επιθυμείτε.
Με Ονομάζετε Σοφίαν, αλλά δεν με συμβουλεύεσθε.
Με Ονομάζετε Αλήθεια, αλλά δεν με πιστεύετε.
Με Ονομάζετε Παντοδύναμον, αλλά δεν με εμπιστεύεσθε.
Με Ονομάζετε Δίκαιον, αλλά δεν με φοβείσθε.
Με Ονομάζετε Πατέρα, αλλά δεν γίνεσθε παιδιά μου.
Με Ονομάζετε Σωτήρα, αλλά δεν θέλετε την σωτηρίαν σας.
( Ο Κοσμοκαλόγηρος )
ΣΩΜΑ - ΝΟΥΣ - ΠΝΕΥΜΑ
Το Σώμα, Ο Νους και το Πνεύμα λειτουργούν ως εξής:
1) O Νους είναι ο Ναυσιπλόος (Navigator)
2) Το Σώμα είναι το Καράβι
3) Το Συναίσθημα είναι ο Ωκεανός
4) Η Ψυχή είναι ο Καπετάνιος
5) Η Θέληση είναι το Τιμόνι
Επομένως το ανθρώπινο Σώμα είναι αυτό που έχει πει ο Γουώλτ Γουίτμαν:
«Τα πάντα συμβαίνουν ανάμεσα στο καπέλο μου και τις μπότες μου».
Αν πάρουμε αυτά τα τρία σώματα:(κατά Πλάτωνα)
Το Υλικό Σώμα
Το Νοητικό Σώμα και
Το Πνευματικό Σώμα( η Αιθερικό)
Ο μοχλός ή άξονας που τα διαπερνά ή τα συνδέει μεταξύ τους αυτά είναι ο ΝΟΥΣ.
Και βέβαια (θα έλεγα) το 99,99% των ανθρώπων δεν νοιάζονται για το Νοητικό και το Πνευματικό τους Σώμα ή Υπόσταση.
Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το Υλικό ή Σάρκινο Σώμα.
Ο Ενσυνείδητος Νους είναι αυτός που μας συνδέει με το Σάρκινο ή Υλικό Σώμα και Ο Υπέρ-συνειδητός Νους μας συνδέει με το Πνευματικό μέρος της Ύπαρξής μας.
Και θα πρέπει να γνωρίζουμε και να το κατανοήσουμε καλά ότι αλληλεπιδρούν
ο ένας Νους στον άλλον.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα κοιταχτείτε στον καθρέφτη, θυμηθείτε ότι έχετε τρία Σώματα σε ένα, όπου λειτουργούν όμως και τα 3 σε ΕΝΑ.
Σας θυμίζει κάτι αυτό; Μήπως την χριστιανική διδασκαλία περί Αγίας Τριάδος;
(από τα αποφθέγματά ενός κοσμοκαλόγερου) 10-03-2010
1) O Νους είναι ο Ναυσιπλόος (Navigator)
2) Το Σώμα είναι το Καράβι
3) Το Συναίσθημα είναι ο Ωκεανός
4) Η Ψυχή είναι ο Καπετάνιος
5) Η Θέληση είναι το Τιμόνι
Επομένως το ανθρώπινο Σώμα είναι αυτό που έχει πει ο Γουώλτ Γουίτμαν:
«Τα πάντα συμβαίνουν ανάμεσα στο καπέλο μου και τις μπότες μου».
Αν πάρουμε αυτά τα τρία σώματα:(κατά Πλάτωνα)
Το Υλικό Σώμα
Το Νοητικό Σώμα και
Το Πνευματικό Σώμα( η Αιθερικό)
Ο μοχλός ή άξονας που τα διαπερνά ή τα συνδέει μεταξύ τους αυτά είναι ο ΝΟΥΣ.
Και βέβαια (θα έλεγα) το 99,99% των ανθρώπων δεν νοιάζονται για το Νοητικό και το Πνευματικό τους Σώμα ή Υπόσταση.
Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το Υλικό ή Σάρκινο Σώμα.
Ο Ενσυνείδητος Νους είναι αυτός που μας συνδέει με το Σάρκινο ή Υλικό Σώμα και Ο Υπέρ-συνειδητός Νους μας συνδέει με το Πνευματικό μέρος της Ύπαρξής μας.
Και θα πρέπει να γνωρίζουμε και να το κατανοήσουμε καλά ότι αλληλεπιδρούν
ο ένας Νους στον άλλον.
Την επόμενη φορά λοιπόν που θα κοιταχτείτε στον καθρέφτη, θυμηθείτε ότι έχετε τρία Σώματα σε ένα, όπου λειτουργούν όμως και τα 3 σε ΕΝΑ.
Σας θυμίζει κάτι αυτό; Μήπως την χριστιανική διδασκαλία περί Αγίας Τριάδος;
(από τα αποφθέγματά ενός κοσμοκαλόγερου) 10-03-2010
ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ μπροστά σ’ ένα λίκνο
Πήγα να επισκεφθώ ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, για να
το συγχαρώ, που έγινε μητέρα και έφερε στον κόσμο μια ζωή, έναν άνθρωπο. Γεγονός, βέβαια, όχι σπάνιο. Αντίθετα, πολύ συχνό και συνηθισμένο, που σημειώνεται καθημερινά από τότε που στη γη ανεφάνηκε το γένος των θνητών.
Γι’ αυτό και μια γέννα δεν μας προκαλεί την εντύπωση και την συγκίνηση, που θα έπρεπε.
Παρατηρούσα με στοργή και με κάποιο σεβασμό πηγαίο,τη
νεαρά μητέρα-λεχώ.Και σκεπτόμουν πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάστασις η οργανική και η ηθική των ανθρώπων εάν
η κοινωνία εφρόντιζε, η μητέρα και ο σύζυγός της να είχαν
πλήρη συνείδηση του υψίστου ρόλου, που παίζουν στην ιερή
αυτή τελετουργία σαν συνεργάτες στο μεγάλο έργο της φύσεως.
Εάν εξετάσουμε, όμως, τι σχετικά συμβαίνει στη σημερινή μας
κοινωνία, θα διαπιστώσουμε μια αντίρροπη κατάσταση, που
γεννά θλιβερές σκέψεις.
Ο έρωτας έχει αντικατασταθεί μόνον από τις ηδονιστικές
επιδιώξεις, τις οποίες σύρουν και περιφέρουν στους δρόμους
με αναισχυντία, με θράσος και χωρίς ντροπή οι σύγχρονοι
πολιτισμένοι νέοι.
Όλες αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου, όσο
κοίταζα την υπερήφανη μητέρα-λεχώ.
Τέλος, αφού την συγχάρηκα και της ευχήθηκα τρυφερά, ξεσκέπασα τον Μωσαϊκό κάλαθο, που είχε τοποθετήσει προσωρινά τον
καρπό της κοιλίας της και αντίκρυσα ένα χαριτωμένο αγοράκι.
Τότε άφησα το συναισθηματικό μου να ξεχειλίσει και του
μίλησα έτσι: «Καλώς ήρθες κοντά μας μικρέ και νέε αδελφέ
μου άνθρωπε. Σε περιβάλλω με όλη μου τη στοργή.
Σου εύχομαι να πληρώσεις χωρίς εμπόδια και δυσκολίες τον
προορισμό, που η Μοίρα σου έχει χαράξει. Αλλά, μάθε ένα
μεγάλο μυστικό. Ο άνθρωπος με τη Γνώση και την ισχυρή
του θέληση μπορεί εδώ κάτω στη Γη να αλλάξει το πεπρωμένο του.
Διότι ο άνθρωπος ο ίδιος την υφαίνει στις διάφορες διαβιώσεις του με τη δική του δράση. Σου εύχομαι σταθερή υγεία, σου εύχομαι η χαρά να είναι παντοτινή σύντροφος της ζωής σου. Τώρα άκου και μερικές συμβουλές ενός ασπρομάλλη:
Η καλοσύνη, η φρόνησις και η σωφροσύνη, η αξιοπρέπεια
και η ανδροπρέπεια να συνοδεύουν πάντα τους διαλογισμούς
σου, τους λόγους σου και τις πράξεις σου. Ποτέ η οργή,
ο θυμός, η λύπη, το πάθος, να μη ταράζουν τη γαλήνη της
ψυχής σου.
Τήρησε πάντα τη σκέψη σου ήρεμη και διαυγή.
Κράτησε το φρόνημά σου σε κάθε στιγμή αγέρωχο, υψηλό.
Η ελπίδα, η αισιοδοξία και το θάρρος να σε στηρίζουν στις
πιο δύσκολες στιγμές της ανθρώπινης ζωής σου.
Η ψύχραιμη σκέψις και η θαρραλέα αποφασιστικότης εξουδετερώνουν
τη φθοροποιό δύναμη της αμφιβολίας και του δισταγμού. Έσο
πάντοτε άψογος και άφοβος για να πράττης πάντοτε το πρέπον.
Η αυτοκυριαρχία να είναι το αδιάλειπτο μέλημά σου.
Όταν όλα τούτα τα επιτύχεις, θα είσαι ο νικητής της ζωής…
Και τώρα νάχουμε καλό ρώτημα, φίλη Ψυχή, δεν μας λες, από
που μας έρχεσαι;»
Το βρέφος κουνούσε χέρια, πόδια και έβγαζε άναρθρες κραυγές. Σε μια στιγμή τέντωσε τα δάκτυλά του και με τις δύο παλάμες διέγραψε την γνωστή ελληνική χειρονομία, που εκφράζει την περιφρόνηση, τον οίκτο και την έστρεψε προς το πρόσωπό μου…
Γέλασα με την καρδιά μου, αλλά ταυτόχρονα σκέφτηκα, άραγε, η κίνησις αυτή είναι τυχαία ή έχει κάποια σκοπιμότητα;
Βάλθηκα τότε να ερμηνεύσω τη συμβολική εκείνη χειρονομία.
Δεν ξέρω εάν συνέλαβα το νόημά της.
Αλλά φαντάζομαι πώς το νεογέννητο βρέφος θα ήθελε με τη χειρονομία του να μου πει περίπου τα εξής: «Να! Χαζέ θνητέ! Με ρωτάς από πού
έρχομαι.Δεν ρωτάς καλύτερα την αφεντιά σου από πού ήρθες;
Ότι θα σου απαντήσει αυτή, αυτό θα είναι και η δική μου απάντησις.Είμαστε το ίδιο πράγμα. Στρατοκόποι της ζωής και
οι δυο μας. Αγνοούμε από πού ερχόμαστε και που πάμε. Εσύ
τράβηξες έως εδώ το δρόμο της ζωής σου.
Θα τραβήξω και εγώ τον δικό μου. Δεν θυμάμαι από πού έρχομαι, ούτε ξέρω που θα πάω. Η Φύση, που είναι η πιο στοργική τροφός μας
και η πιο σοφή παιδαγωγός μας, αφου έτσι τα έχει κανονίσει,
έτσι και πρέπει να γίνονται. Ας κοιτάξουμε και οι δυο μας το
διάβα αυτό από τη Γη να είναι αποδοτικό σε καλοσύνη και
σε γνώση…»
Το μάθημα που έπαιρνα με συνέφερε και με προσγείωνε
στην πραγματικότητα. Άρχισα τότε να στίβω το μυαλό μου
για να βρω μια εξήγηση και να δώσω μόνος μου στον εαυτό
μου την απάντηση που περίμενα από το νεοφερμένο βρέφος. Κατέφυγα τότε στη βιβλιοθήκη της μνήμης μου.
Κατέβασα τα κατάστιχα, στα οποία έχω καταχωρίσει σε διάφορα κεφάλαια, την εξ’ αμέσου αντιλήψεως εμπειρία και γνώση μου, καθώς
και την συμπυκνωμένη γνώση των αιώνων, που γνώρισα
από τους άλλους ανθρώπους.
* * *
Στο τριπλό ερώτημα: τι είμαι; πόθεν έρχομαι; που πηγαίνω;
σημειώνω τα εξής:Τι είμαι; Απάντησις:Μία ύπαρξις που
αισθάνομαι και συναισθάνομαι, σκέπτομαι, κινούμαι και
ενεργώ κατά βούλησιν.
Είμαι μια ξεχωριστή συνείδησις, που έχω το αίσθημα της διαφοροποιήσεως από το περιβάλλον.
Αντλώ τα μέσα της συντηρήσεώς μου από τον γύρω μου
κόσμο και προσπαθώ με τις αισθήσεις μου, με τη σκέψη
μου και τις ψυχικές μου δυνάμεις να γνωρίσω την πραγματικότητα, που με τριγυρίζει, δηλαδή να συλλάβω την Αλήθεια και να αποφύγω την πλάνη. Στα ερωτήματα: πόθεν έρχομαι; που πηγαίνω: σημειώνω
με κόκκινο μελάνι: Ωκεανός αγνοίας.
* * *
Η συγκίνηση που αισθάνθηκα στο αντίκρυσμα μιας λεχούς
και ενός νεογέννητου βρέφους με παρεκίνησε στους στοχασμούς
που αράδιασα σήμερα σε αυτό το χαρτί.
Ίσως αναρωτηθείτε, για ποιο σκοπό το έκαμα; Απλούστατα, θέλω να δείξω πως από τα γεγονότα της καθημερινής μας ζωής μπορούμε, μελετώντας
τα προσεκτικά, να βγάζουμε σοβαρά συμπεράσματα.
Σαν υστάτη παραίνεση σας καλώ να σπουδάζετε πάντοτε τα
φαινόμενα της φύσεως και να μελετάτε προσεκτικά με αυτό-
συγκέντρωση τον εαυτό σας.
Ίσως μια μέρα θα καταστείτε ικανοί να γνωρίσετε την αρχή και το τέλος της ζωής. Και τότε μόνο θα λάβετε τη απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα:
Τι είμαι; Από πού έρχομαι; Που πηγαίνω;
ΚΟΣΜΟΚΑΛΟΓΗΡΟΣ 20-02-2010
Στη ζωή, άλλος παίζει τον ρόλο του βασιλιά, κι’ άλλος τον
ρόλο ζητιάνου. Μετά τον θάνατο, θα μας ρωτήσουν, όπως
ρωτούν τους ηθοποιούς, όχι «ποιον ρόλο έπαιξες;», αλλά
«πως έπαιξες τον ρόλο σου;».
Επίκτητος
το συγχαρώ, που έγινε μητέρα και έφερε στον κόσμο μια ζωή, έναν άνθρωπο. Γεγονός, βέβαια, όχι σπάνιο. Αντίθετα, πολύ συχνό και συνηθισμένο, που σημειώνεται καθημερινά από τότε που στη γη ανεφάνηκε το γένος των θνητών.
Γι’ αυτό και μια γέννα δεν μας προκαλεί την εντύπωση και την συγκίνηση, που θα έπρεπε.
Παρατηρούσα με στοργή και με κάποιο σεβασμό πηγαίο,τη
νεαρά μητέρα-λεχώ.Και σκεπτόμουν πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάστασις η οργανική και η ηθική των ανθρώπων εάν
η κοινωνία εφρόντιζε, η μητέρα και ο σύζυγός της να είχαν
πλήρη συνείδηση του υψίστου ρόλου, που παίζουν στην ιερή
αυτή τελετουργία σαν συνεργάτες στο μεγάλο έργο της φύσεως.
Εάν εξετάσουμε, όμως, τι σχετικά συμβαίνει στη σημερινή μας
κοινωνία, θα διαπιστώσουμε μια αντίρροπη κατάσταση, που
γεννά θλιβερές σκέψεις.
Ο έρωτας έχει αντικατασταθεί μόνον από τις ηδονιστικές
επιδιώξεις, τις οποίες σύρουν και περιφέρουν στους δρόμους
με αναισχυντία, με θράσος και χωρίς ντροπή οι σύγχρονοι
πολιτισμένοι νέοι.
Όλες αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου, όσο
κοίταζα την υπερήφανη μητέρα-λεχώ.
Τέλος, αφού την συγχάρηκα και της ευχήθηκα τρυφερά, ξεσκέπασα τον Μωσαϊκό κάλαθο, που είχε τοποθετήσει προσωρινά τον
καρπό της κοιλίας της και αντίκρυσα ένα χαριτωμένο αγοράκι.
Τότε άφησα το συναισθηματικό μου να ξεχειλίσει και του
μίλησα έτσι: «Καλώς ήρθες κοντά μας μικρέ και νέε αδελφέ
μου άνθρωπε. Σε περιβάλλω με όλη μου τη στοργή.
Σου εύχομαι να πληρώσεις χωρίς εμπόδια και δυσκολίες τον
προορισμό, που η Μοίρα σου έχει χαράξει. Αλλά, μάθε ένα
μεγάλο μυστικό. Ο άνθρωπος με τη Γνώση και την ισχυρή
του θέληση μπορεί εδώ κάτω στη Γη να αλλάξει το πεπρωμένο του.
Διότι ο άνθρωπος ο ίδιος την υφαίνει στις διάφορες διαβιώσεις του με τη δική του δράση. Σου εύχομαι σταθερή υγεία, σου εύχομαι η χαρά να είναι παντοτινή σύντροφος της ζωής σου. Τώρα άκου και μερικές συμβουλές ενός ασπρομάλλη:
Η καλοσύνη, η φρόνησις και η σωφροσύνη, η αξιοπρέπεια
και η ανδροπρέπεια να συνοδεύουν πάντα τους διαλογισμούς
σου, τους λόγους σου και τις πράξεις σου. Ποτέ η οργή,
ο θυμός, η λύπη, το πάθος, να μη ταράζουν τη γαλήνη της
ψυχής σου.
Τήρησε πάντα τη σκέψη σου ήρεμη και διαυγή.
Κράτησε το φρόνημά σου σε κάθε στιγμή αγέρωχο, υψηλό.
Η ελπίδα, η αισιοδοξία και το θάρρος να σε στηρίζουν στις
πιο δύσκολες στιγμές της ανθρώπινης ζωής σου.
Η ψύχραιμη σκέψις και η θαρραλέα αποφασιστικότης εξουδετερώνουν
τη φθοροποιό δύναμη της αμφιβολίας και του δισταγμού. Έσο
πάντοτε άψογος και άφοβος για να πράττης πάντοτε το πρέπον.
Η αυτοκυριαρχία να είναι το αδιάλειπτο μέλημά σου.
Όταν όλα τούτα τα επιτύχεις, θα είσαι ο νικητής της ζωής…
Και τώρα νάχουμε καλό ρώτημα, φίλη Ψυχή, δεν μας λες, από
που μας έρχεσαι;»
Το βρέφος κουνούσε χέρια, πόδια και έβγαζε άναρθρες κραυγές. Σε μια στιγμή τέντωσε τα δάκτυλά του και με τις δύο παλάμες διέγραψε την γνωστή ελληνική χειρονομία, που εκφράζει την περιφρόνηση, τον οίκτο και την έστρεψε προς το πρόσωπό μου…
Γέλασα με την καρδιά μου, αλλά ταυτόχρονα σκέφτηκα, άραγε, η κίνησις αυτή είναι τυχαία ή έχει κάποια σκοπιμότητα;
Βάλθηκα τότε να ερμηνεύσω τη συμβολική εκείνη χειρονομία.
Δεν ξέρω εάν συνέλαβα το νόημά της.
Αλλά φαντάζομαι πώς το νεογέννητο βρέφος θα ήθελε με τη χειρονομία του να μου πει περίπου τα εξής: «Να! Χαζέ θνητέ! Με ρωτάς από πού
έρχομαι.Δεν ρωτάς καλύτερα την αφεντιά σου από πού ήρθες;
Ότι θα σου απαντήσει αυτή, αυτό θα είναι και η δική μου απάντησις.Είμαστε το ίδιο πράγμα. Στρατοκόποι της ζωής και
οι δυο μας. Αγνοούμε από πού ερχόμαστε και που πάμε. Εσύ
τράβηξες έως εδώ το δρόμο της ζωής σου.
Θα τραβήξω και εγώ τον δικό μου. Δεν θυμάμαι από πού έρχομαι, ούτε ξέρω που θα πάω. Η Φύση, που είναι η πιο στοργική τροφός μας
και η πιο σοφή παιδαγωγός μας, αφου έτσι τα έχει κανονίσει,
έτσι και πρέπει να γίνονται. Ας κοιτάξουμε και οι δυο μας το
διάβα αυτό από τη Γη να είναι αποδοτικό σε καλοσύνη και
σε γνώση…»
Το μάθημα που έπαιρνα με συνέφερε και με προσγείωνε
στην πραγματικότητα. Άρχισα τότε να στίβω το μυαλό μου
για να βρω μια εξήγηση και να δώσω μόνος μου στον εαυτό
μου την απάντηση που περίμενα από το νεοφερμένο βρέφος. Κατέφυγα τότε στη βιβλιοθήκη της μνήμης μου.
Κατέβασα τα κατάστιχα, στα οποία έχω καταχωρίσει σε διάφορα κεφάλαια, την εξ’ αμέσου αντιλήψεως εμπειρία και γνώση μου, καθώς
και την συμπυκνωμένη γνώση των αιώνων, που γνώρισα
από τους άλλους ανθρώπους.
* * *
Στο τριπλό ερώτημα: τι είμαι; πόθεν έρχομαι; που πηγαίνω;
σημειώνω τα εξής:Τι είμαι; Απάντησις:Μία ύπαρξις που
αισθάνομαι και συναισθάνομαι, σκέπτομαι, κινούμαι και
ενεργώ κατά βούλησιν.
Είμαι μια ξεχωριστή συνείδησις, που έχω το αίσθημα της διαφοροποιήσεως από το περιβάλλον.
Αντλώ τα μέσα της συντηρήσεώς μου από τον γύρω μου
κόσμο και προσπαθώ με τις αισθήσεις μου, με τη σκέψη
μου και τις ψυχικές μου δυνάμεις να γνωρίσω την πραγματικότητα, που με τριγυρίζει, δηλαδή να συλλάβω την Αλήθεια και να αποφύγω την πλάνη. Στα ερωτήματα: πόθεν έρχομαι; που πηγαίνω: σημειώνω
με κόκκινο μελάνι: Ωκεανός αγνοίας.
* * *
Η συγκίνηση που αισθάνθηκα στο αντίκρυσμα μιας λεχούς
και ενός νεογέννητου βρέφους με παρεκίνησε στους στοχασμούς
που αράδιασα σήμερα σε αυτό το χαρτί.
Ίσως αναρωτηθείτε, για ποιο σκοπό το έκαμα; Απλούστατα, θέλω να δείξω πως από τα γεγονότα της καθημερινής μας ζωής μπορούμε, μελετώντας
τα προσεκτικά, να βγάζουμε σοβαρά συμπεράσματα.
Σαν υστάτη παραίνεση σας καλώ να σπουδάζετε πάντοτε τα
φαινόμενα της φύσεως και να μελετάτε προσεκτικά με αυτό-
συγκέντρωση τον εαυτό σας.
Ίσως μια μέρα θα καταστείτε ικανοί να γνωρίσετε την αρχή και το τέλος της ζωής. Και τότε μόνο θα λάβετε τη απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα:
Τι είμαι; Από πού έρχομαι; Που πηγαίνω;
ΚΟΣΜΟΚΑΛΟΓΗΡΟΣ 20-02-2010
Στη ζωή, άλλος παίζει τον ρόλο του βασιλιά, κι’ άλλος τον
ρόλο ζητιάνου. Μετά τον θάνατο, θα μας ρωτήσουν, όπως
ρωτούν τους ηθοποιούς, όχι «ποιον ρόλο έπαιξες;», αλλά
«πως έπαιξες τον ρόλο σου;».
Επίκτητος
Ο Όρκος του Μ. Αλεξάνδρου εις Ώπην
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΟΣΚΛΗΤΗΡΙΟ
(Ο Όρκος του Μ. Αλεξάνδρου εις Ώπην)
Χρόνος : 324 π.χ
Τόπος : η πόλις Ώπις στη συμβολή δύο ποταμών.
Η περιοχή εκκαλείτο Αδέν.
Θέμα-Σκοπός : υπό την αιγίδα του Μ. Αλεξάνδρου,9.000 άτομα,
Έλληνες, Μήδοι και άλλοι έδωσαν όρκο αγάπης με σκοπό την ενοποίηση των φυλών της ανθρωπότητας.
Σας εύχομαι τώρα που τελειώνουν οι πόλεμοι να ευτυχήσετε
με την Ειρήνη
Όλοι οι θνητοί, απ' εδώ και πέρα να ζήσουν σαν ένας λαός, μονοιασμένοι, για την κοινή προκοπή.
Να θεωρείτε την Οικουμένην Πατρίδα σας, με Κοινούς Νόμους,
όπου θα κυβερνούν οι άριστοι, ανεξαρτήτως φυλής.
Δεν χωρίζω τους ανθρώπους όπως κάνουν οι στενόμυαλοι, σε Έλληνες και
Βαρβάρους. Τους καταμερίζω με ένα μόνον κριτήριον, την Αρετήν.
Για μένα κάθε καλός Ξένος, είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας,
είναι χειρότερος από Βάρβαρο.
Αν ποτέ σας παρουσιασθούν διαφορές, δεν θα καταφύγετε στα
όπλα, παρά θα τις λύσετε ειρηνικά.
Στην ανάγκη θα σταθώ, εγώ διαιτητής σας.
Τον Θεό, δεν πρέπει να τον νομίζετε ως αυταρχικό κυβερνήτη,
αλλ' ως κοινό πατέρα όλων....
Από μέρους μου, θεωρώ όλους ίσους, λευκούς και μελαμψούς.
Και θα ήθελα να μην είσθε μόνον υπήκοοι της Κοινοπολιτείας μου, αλλά μέτοχοι, όλοι συνεταίροι.
Όσο περνάει από το χέρι μου θα προσπαθήσω να συντελεσθούν
αυτά που υπόσχομαι.
Τον Όρκο τούτο που δώσαμε με την σπονδήν απόψε, κρατήστε τον σαν Σύμβολον Αγάπης
( Ο Κοσμοκαλόγηρος )
(Ο Όρκος του Μ. Αλεξάνδρου εις Ώπην)
Χρόνος : 324 π.χ
Τόπος : η πόλις Ώπις στη συμβολή δύο ποταμών.
Η περιοχή εκκαλείτο Αδέν.
Θέμα-Σκοπός : υπό την αιγίδα του Μ. Αλεξάνδρου,9.000 άτομα,
Έλληνες, Μήδοι και άλλοι έδωσαν όρκο αγάπης με σκοπό την ενοποίηση των φυλών της ανθρωπότητας.
Σας εύχομαι τώρα που τελειώνουν οι πόλεμοι να ευτυχήσετε
με την Ειρήνη
Όλοι οι θνητοί, απ' εδώ και πέρα να ζήσουν σαν ένας λαός, μονοιασμένοι, για την κοινή προκοπή.
Να θεωρείτε την Οικουμένην Πατρίδα σας, με Κοινούς Νόμους,
όπου θα κυβερνούν οι άριστοι, ανεξαρτήτως φυλής.
Δεν χωρίζω τους ανθρώπους όπως κάνουν οι στενόμυαλοι, σε Έλληνες και
Βαρβάρους. Τους καταμερίζω με ένα μόνον κριτήριον, την Αρετήν.
Για μένα κάθε καλός Ξένος, είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας,
είναι χειρότερος από Βάρβαρο.
Αν ποτέ σας παρουσιασθούν διαφορές, δεν θα καταφύγετε στα
όπλα, παρά θα τις λύσετε ειρηνικά.
Στην ανάγκη θα σταθώ, εγώ διαιτητής σας.
Τον Θεό, δεν πρέπει να τον νομίζετε ως αυταρχικό κυβερνήτη,
αλλ' ως κοινό πατέρα όλων....
Από μέρους μου, θεωρώ όλους ίσους, λευκούς και μελαμψούς.
Και θα ήθελα να μην είσθε μόνον υπήκοοι της Κοινοπολιτείας μου, αλλά μέτοχοι, όλοι συνεταίροι.
Όσο περνάει από το χέρι μου θα προσπαθήσω να συντελεσθούν
αυτά που υπόσχομαι.
Τον Όρκο τούτο που δώσαμε με την σπονδήν απόψε, κρατήστε τον σαν Σύμβολον Αγάπης
( Ο Κοσμοκαλόγηρος )
Τί σημαίνει αγάπη
Μία ομάδα επαγγελματιών ερεύνησε ένα δείγμα παιδιών 4-8 ετών ως προς την ερώτηση :
«Τί σημαίνει αγάπη». Οι απαντήσεις ήταν οι εξής:
Τόνια 6 ετών
Όταν η γιαγιά μου έπαθε αρθρίτιδα δεν μπορούσε να βάψει τα νύχια των ποδιών της γιατί δεν μπορούσε να σκύψει. Έτσι της τα έβαφε ο παπούς μου παρότι και αυτός είχε αρθρίτιδα στα χέρια του».
Ρεββέκα 8 ετών
Όταν κάποιος σε αγαπά ο τρόπος πού προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Ξέρεις ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του.
Βασίλης 4 ετών
Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι άφτερ σέιβ και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλο.
Κάρολος 5 ετών
Αγάπη είναι όταν βγαίνεις γιά φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητήσεις να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του.
Χριστίνα 6 ετών
Αγάπη είναι αυτό πού σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη.
Λευτέρης 4 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά φιάχνει καφέ γιά τον μπαμπά και πίνει πρώτα μιά γουλιά εκείνη γιά να δεί αν τον πέτυχε.
Ραφαήλ 7 ετών
Αγάπη είναι όταν φιλιέσαι όλη την ώρα. Μετά βαριέσαι να φιλιέσαι αλλά θέλεις συνέχεια να είσαι μαζί με τον άλλο και να μιλάτε. Η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου έτσι κάνουν. Κι όταν φιλιούνται εμένα μου φαίνεται αηδία.
Αιμιλία 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν είσαι στο δωμάτιό σου τα Χριστούγεννα κι ανοίγεις τα δώρα, αν σταματήσεις το άνοιγμα θα ακούσεις την αγάπη.
Πάνος 7 ετών
Αν θέλεις να μάθεις ν’ αγαπάς καλύτερα πρέπει να ξεκινήσεις από ένα φίλο πού μισείς.
Νίκη 6 ετών
Υπάρχουν δύο είδη αγάπης. Η αγάπη των ανθρώπων και η αγάπη του Θεού. Αλλά ο Θεός τα έχει φιάξει και τα δύο.
Τζένη 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν λες σε ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα.
Ελλη 7 ετών
Η αγάπη είναι σαν το γέρο και τη γριά πού μετά από τόσα χρόνια πού γνωρίζονται είναι ακόμα φίλοι.
Θωμάς 6 ετών
Κατά τη διάρκεια του ρεσιτάλ πιάνου μου μ΄έπιασε φόβος πάνω στη σκηνή. Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας. Ηταν ο μόνος πού το έκανε αυτό. Τότε μου πέρασε ο φόβος.
Μαρία 8 ετών
Η μαμά μου με αγαπάει πιό πολύ απ’ όλους. Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω γιά ύπνο.
Κλαίρη 6 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στο μπαμπά την καλύτερη μερίδα φαί.
Ελένη 5 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει τον μπαμπά αξύριστο και βρώμικο και πάλι πιστεύει ότι είναι ωραιότερος κι απ’ τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ.
Χρήστος 7 ετών
Αγάπη είναι όταν το σκυλάκι σου, σου γλύφει το πρόσωπο ακόμα κι αφού το άφησες μόνο του όλη μέρα.
Μαριάννα 4 ετών
Ξέρω ότι η αδελφή μου μ’ αγαπά γιατί μου δίνει όλα τα ρούχα της ακόμα κι άν πρέπει να βγεί έξω και να αγοράσει άλλα.
Λάμπρος 4 ετών
Αφήνω την μεγαλύτερη αδελφή μου να με πειράζει γιατί η μαμά λέει ότι με πειράζει επειδή μ’ αγαπάει. Κι μετά εγώ πειράζω την μπέιμπι σίτερ γιατί την αγαπάω.
Αλεξάνδρα 4 ετών
Όταν αγαπάς κάποιον οι βλεφαρίδες σου ανοιγοκλείνουν και βγάζουν αστεράκια.
Κατερίνα 7 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει το μπαμπά στην τουαλέτα και δεν σιχαίνεται.
Μάρκος 6 ετών
Δεν πρέπει να λές σ’ αγαπώ αν δεν το εννοείς.
Αλλά αν το εννοείς πρέπει να το λες συνέχεια γιατί οι άνθρωποι ξεχνάνε.
Ο συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια έκανε κάποτε ένα διαγωνισμό. Ο σκοπός του διαγωνισμού ήταν να βρεθεί το πιό συμπονετικό παιδί. Το βραβείο κέρδισε ένα τετράχρονο αγοράκι πού έκανε το εξής:
Το παιδάκι είχε ένα παππού γείτονα του οποίου η γυναίκα είχε πεθάνει πρόσφατα. Μόλις το παιδάκι τον είδε να κάθεται στην αυλή του και να κλαίει πήγε και απλά έκατσε στην αγκαλιά του. Όταν η μαμά του το ρώτησε τι είχε πεί στον παππού το παιδάκι είπε «τίποτα, απλώς τον βοήθησα να κλάψει».
«Τί σημαίνει αγάπη». Οι απαντήσεις ήταν οι εξής:
Τόνια 6 ετών
Όταν η γιαγιά μου έπαθε αρθρίτιδα δεν μπορούσε να βάψει τα νύχια των ποδιών της γιατί δεν μπορούσε να σκύψει. Έτσι της τα έβαφε ο παπούς μου παρότι και αυτός είχε αρθρίτιδα στα χέρια του».
Ρεββέκα 8 ετών
Όταν κάποιος σε αγαπά ο τρόπος πού προφέρει το όνομά σου είναι διαφορετικός. Ξέρεις ότι το όνομά σου είναι ασφαλές στο στόμα του.
Βασίλης 4 ετών
Αγάπη είναι όταν ένα κορίτσι βάζει άρωμα κι ένα αγόρι άφτερ σέιβ και μετά βγαίνουν έξω μαζί και μυρίζουν ο ένας τον άλλο.
Κάρολος 5 ετών
Αγάπη είναι όταν βγαίνεις γιά φαγητό και δίνεις στον άλλο τις μισές τηγανιτές σου πατάτες χωρίς να του ζητήσεις να σου δώσει κι αυτός από τις δικές του.
Χριστίνα 6 ετών
Αγάπη είναι αυτό πού σε κάνει να χαμογελάς όταν είσαι κουρασμένη.
Λευτέρης 4 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά φιάχνει καφέ γιά τον μπαμπά και πίνει πρώτα μιά γουλιά εκείνη γιά να δεί αν τον πέτυχε.
Ραφαήλ 7 ετών
Αγάπη είναι όταν φιλιέσαι όλη την ώρα. Μετά βαριέσαι να φιλιέσαι αλλά θέλεις συνέχεια να είσαι μαζί με τον άλλο και να μιλάτε. Η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου έτσι κάνουν. Κι όταν φιλιούνται εμένα μου φαίνεται αηδία.
Αιμιλία 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν είσαι στο δωμάτιό σου τα Χριστούγεννα κι ανοίγεις τα δώρα, αν σταματήσεις το άνοιγμα θα ακούσεις την αγάπη.
Πάνος 7 ετών
Αν θέλεις να μάθεις ν’ αγαπάς καλύτερα πρέπει να ξεκινήσεις από ένα φίλο πού μισείς.
Νίκη 6 ετών
Υπάρχουν δύο είδη αγάπης. Η αγάπη των ανθρώπων και η αγάπη του Θεού. Αλλά ο Θεός τα έχει φιάξει και τα δύο.
Τζένη 8 ετών
Η αγάπη είναι όταν λες σε ένα αγόρι ότι σου αρέσει το πουκάμισό του κι αυτός το φοράει μετά κάθε μέρα.
Ελλη 7 ετών
Η αγάπη είναι σαν το γέρο και τη γριά πού μετά από τόσα χρόνια πού γνωρίζονται είναι ακόμα φίλοι.
Θωμάς 6 ετών
Κατά τη διάρκεια του ρεσιτάλ πιάνου μου μ΄έπιασε φόβος πάνω στη σκηνή. Τότε κοίταξα κάτω και είδα τον μπαμπά μου να με χαιρετάει χαμογελώντας. Ηταν ο μόνος πού το έκανε αυτό. Τότε μου πέρασε ο φόβος.
Μαρία 8 ετών
Η μαμά μου με αγαπάει πιό πολύ απ’ όλους. Κανένας άλλος δεν έρχεται να με φιλήσει όταν πέφτω γιά ύπνο.
Κλαίρη 6 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά δίνει στο μπαμπά την καλύτερη μερίδα φαί.
Ελένη 5 ετών
Η αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει τον μπαμπά αξύριστο και βρώμικο και πάλι πιστεύει ότι είναι ωραιότερος κι απ’ τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ.
Χρήστος 7 ετών
Αγάπη είναι όταν το σκυλάκι σου, σου γλύφει το πρόσωπο ακόμα κι αφού το άφησες μόνο του όλη μέρα.
Μαριάννα 4 ετών
Ξέρω ότι η αδελφή μου μ’ αγαπά γιατί μου δίνει όλα τα ρούχα της ακόμα κι άν πρέπει να βγεί έξω και να αγοράσει άλλα.
Λάμπρος 4 ετών
Αφήνω την μεγαλύτερη αδελφή μου να με πειράζει γιατί η μαμά λέει ότι με πειράζει επειδή μ’ αγαπάει. Κι μετά εγώ πειράζω την μπέιμπι σίτερ γιατί την αγαπάω.
Αλεξάνδρα 4 ετών
Όταν αγαπάς κάποιον οι βλεφαρίδες σου ανοιγοκλείνουν και βγάζουν αστεράκια.
Κατερίνα 7 ετών
Αγάπη είναι όταν η μαμά βλέπει το μπαμπά στην τουαλέτα και δεν σιχαίνεται.
Μάρκος 6 ετών
Δεν πρέπει να λές σ’ αγαπώ αν δεν το εννοείς.
Αλλά αν το εννοείς πρέπει να το λες συνέχεια γιατί οι άνθρωποι ξεχνάνε.
Ο συγγραφέας Λέο Μπουσκάλια έκανε κάποτε ένα διαγωνισμό. Ο σκοπός του διαγωνισμού ήταν να βρεθεί το πιό συμπονετικό παιδί. Το βραβείο κέρδισε ένα τετράχρονο αγοράκι πού έκανε το εξής:
Το παιδάκι είχε ένα παππού γείτονα του οποίου η γυναίκα είχε πεθάνει πρόσφατα. Μόλις το παιδάκι τον είδε να κάθεται στην αυλή του και να κλαίει πήγε και απλά έκατσε στην αγκαλιά του. Όταν η μαμά του το ρώτησε τι είχε πεί στον παππού το παιδάκι είπε «τίποτα, απλώς τον βοήθησα να κλάψει».
Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΦΙΛΙΑΣ
Είναι η ιστορία 2 φίλων που περπατούν στην έρημο.
Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ. Συνέχισαν να περπατούν, μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο.
Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε.
Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα: ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.
Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε :
Όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί?
Ο άλλος φίλος απάντησε : «όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν.
Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα,
όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».
ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ.
ΠΑΡΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ!!!!
Κάποια στιγμή τσακώθηκαν και ο ένας από τους δύο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο.
Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος, αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο:
ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ. Συνέχισαν να περπατούν, μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο.
Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνιγεί και ο φίλος του τον έσωσε.
Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα: ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ.
Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε τη ζωή, τον ρώτησε :
Όταν σε χτύπησα, έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί?
Ο άλλος φίλος απάντησε : «όταν κάποιος μας πληγώνει, πρέπει να το γράφουμε στην άμμο όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν.
Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα,
όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει».
ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ.
ΠΑΡΕ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ!!!!
ΟΙ ΔΕΛΦΟΙ
Είμεθα προνομιούχοι στ’ αλήθεια εμείς οι Έλληνες. Ο τόπος μας, προικισμένος πλούσια από τη φύση, με το ήπιο κλίμα του, με τη διαύγεια του γαλανού ουρανού του, με το άφθονό του φως. Η φυλή μας, με τόσο μακρινή και ένδοξη ιστορία, που και σήμερα ακτινοβολεί από τα βάθη των αιώνων την παλιά της σοφία και την ανθρωπιά. Φυλή ευλογημένη από τον Ουρανό!
Σκέψεις σαν κι’ αυτές μου έρχονται στο νου όταν, επισκέπτομαι τους παλαιούς ιερούς χώρους της πατρίδας μας. Εκεί όπου ελατρεύετο στην αρχαία εποχή η Αλήθεια και το Φως.
Όταν πριν από λίγο καιρό πήγα πάλι στους Δελφούς, με πολύ καλό καιρό, λιακάδα, που ο ήλιος αγκαλιάζει με τόση στοργή τα μεγαλόπρεπα μνημεία και μάρμαρα, εκεί που σήμερα λίγα, πολύ λίγα συντρίμμια έχουν διαφύγει από τη φθορά του χρόνου και του φανατισμού, ξαναγύρισα στους αγαπημένους μου στοχασμούς για το παλιό ελληνικό μεγαλείο, για το «ελληνικό θαύμα», όπως το λέγουν.
Καθισμένος επάνω σε αρχαία πέτρα, η οποία ποιος ξέρει που ανήκε άλλοτε, σε ποιο από τα μνημεία της ιερής αυτής περιοχής, μου είχαν έλθει στο νου πάλι σκέψεις σαν κι’ αυτές, σκέψεις προσφιλείς, που δίδουν πάντοτε τη γαλήνη και την ψυχική έξαρση, σαν γίνονται μάλιστα σε τέτοιους τόπους.
Εκείνο μόνο που ξέρουμε, που μας μετέδωσε η ιστορία πλέον, είναι ότι το Δελφικό Μαντείο είδε ημέρες ακμής, ημέρες μεγαλείου και φωτός πνευματικού, που για τούτο με τόσο μεγάλο σεβασμό μίλησε γι’ αυτό ο αρχαίος κόσμος.
Επιβλητικό και σήμερα το τοπίο των Δελφών, έστω και με τα πενιχρά απομεινάρια της αρχαίας τέχνης, με τα ερείπια των ιερών του, με τα ευρήματα που στοργικά φυλλάσει η πολιτεία στο μουσείο του. Αίσθημα ευγνωμοσύνης εκδηλώνουμε όσοι αγαπούμε την ελληνική αρχαιότητα, για τους ανθρώπους αυτούς, τους σοφούς της αρχαιολογικής επιστήμης, που με τόση μεγάλη αγάπη σκύβουν επάνω στα ερείπια της αρχαιότητος και πολλοί απ’ αυτούς αφιερώνουν ολόκληρη τη ζωή τους ακόμη στην ευγενική αυτή και ήρεμη προσπάθεια, τις ανασκαφές, για να ρίξουν το φως της επιστήμης στην αρχαία ιστορία και τέχνη.
Κοσμοκαλόγηρος 22-01-2010
Σκέψεις σαν κι’ αυτές μου έρχονται στο νου όταν, επισκέπτομαι τους παλαιούς ιερούς χώρους της πατρίδας μας. Εκεί όπου ελατρεύετο στην αρχαία εποχή η Αλήθεια και το Φως.
Όταν πριν από λίγο καιρό πήγα πάλι στους Δελφούς, με πολύ καλό καιρό, λιακάδα, που ο ήλιος αγκαλιάζει με τόση στοργή τα μεγαλόπρεπα μνημεία και μάρμαρα, εκεί που σήμερα λίγα, πολύ λίγα συντρίμμια έχουν διαφύγει από τη φθορά του χρόνου και του φανατισμού, ξαναγύρισα στους αγαπημένους μου στοχασμούς για το παλιό ελληνικό μεγαλείο, για το «ελληνικό θαύμα», όπως το λέγουν.
Καθισμένος επάνω σε αρχαία πέτρα, η οποία ποιος ξέρει που ανήκε άλλοτε, σε ποιο από τα μνημεία της ιερής αυτής περιοχής, μου είχαν έλθει στο νου πάλι σκέψεις σαν κι’ αυτές, σκέψεις προσφιλείς, που δίδουν πάντοτε τη γαλήνη και την ψυχική έξαρση, σαν γίνονται μάλιστα σε τέτοιους τόπους.
Εκείνο μόνο που ξέρουμε, που μας μετέδωσε η ιστορία πλέον, είναι ότι το Δελφικό Μαντείο είδε ημέρες ακμής, ημέρες μεγαλείου και φωτός πνευματικού, που για τούτο με τόσο μεγάλο σεβασμό μίλησε γι’ αυτό ο αρχαίος κόσμος.
Επιβλητικό και σήμερα το τοπίο των Δελφών, έστω και με τα πενιχρά απομεινάρια της αρχαίας τέχνης, με τα ερείπια των ιερών του, με τα ευρήματα που στοργικά φυλλάσει η πολιτεία στο μουσείο του. Αίσθημα ευγνωμοσύνης εκδηλώνουμε όσοι αγαπούμε την ελληνική αρχαιότητα, για τους ανθρώπους αυτούς, τους σοφούς της αρχαιολογικής επιστήμης, που με τόση μεγάλη αγάπη σκύβουν επάνω στα ερείπια της αρχαιότητος και πολλοί απ’ αυτούς αφιερώνουν ολόκληρη τη ζωή τους ακόμη στην ευγενική αυτή και ήρεμη προσπάθεια, τις ανασκαφές, για να ρίξουν το φως της επιστήμης στην αρχαία ιστορία και τέχνη.
Κοσμοκαλόγηρος 22-01-2010
Τι είναι Ζωή και ποίος είναι ό ο σκοπός της
1.'0 άνθρωπος πρέπει να γνωρίσει τον εαυτόν του και τον σκοπό και λόγο της υπάρξεως του.
2.Να 'Κατορθώσει να απαλλαγεί από τα πάθη και τα διάφορα ολέθρια εγωιστικά ελαττώματα.
3.Να γνωρίσει, να σέβεται και να προσαρμοσθεί προς τους Θείους Νόμους της Φύσεως.
4.Να διδαχτεί να λατρεύει την Φύσι και να ζει σύμφωνα προς αυτήν.
5.Να αναληφθεί πού και προς ποιους ορίζοντες κατευθύνουν Νόμοι της Φύσεως το πνεύμα τού ανθρώπου.
6.Να μάθει να σέβεται και να προστατεύει των κοινών, και πολιτική ελευθερία του ανθρώπου, καθώς και την πλήρη ελευθέρια νου, της συνειδήσεως, της σκέψεως του ανθρώπου.
7.Να γνωρίσει τι είναι αδελφότης των .ανθρώπων, τί είναι ισότητα και τι είναι ελευθερία και ποία το δρα ταύτης.
8.Να σέβεται και να προστατεύει όλα τα δικαιώματα τού ανθρώπου επί της Ζώης και της προόδου του.
9.Να σέβεται, να εκτιμά, να αναγνωρίζει και προστατεύει την τίμια, εργασίαν των χειρών και 1'00 πνεύματος.
10.Να διδαχτεί. την αξία του 6νθρωπίνου πνεύματος και την σχέση του προς το Πνεύμα και το "Άπειρον.
11.Να διδαχτεί και Κατανοήσει την σπουδαιότητα της σχέσεως !
και του ρόλου τον όποιον παίζει το σώμα διό mv εξέλιξη της ψυχής.
12.Να διδαχτεί και Κατανοήσει την 'Αθανασία της ψυχής και την έννοια της υπάρξεως του Θεού.
13.Να διδαχτεί ποιος είναι και πως πρέπει να οικοδομείται ό Ναός του Πνεύματος εν τη ψυχή\ του ανθρώπου.
14.Να γνωρίσει τι είναι Ζωή και ποίος είναι ό ο σκοπός της ζωής, εν τη Φύσει
«Κοσμοκαλόγερος» 15-01-2010
2.Να 'Κατορθώσει να απαλλαγεί από τα πάθη και τα διάφορα ολέθρια εγωιστικά ελαττώματα.
3.Να γνωρίσει, να σέβεται και να προσαρμοσθεί προς τους Θείους Νόμους της Φύσεως.
4.Να διδαχτεί να λατρεύει την Φύσι και να ζει σύμφωνα προς αυτήν.
5.Να αναληφθεί πού και προς ποιους ορίζοντες κατευθύνουν Νόμοι της Φύσεως το πνεύμα τού ανθρώπου.
6.Να μάθει να σέβεται και να προστατεύει των κοινών, και πολιτική ελευθερία του ανθρώπου, καθώς και την πλήρη ελευθέρια νου, της συνειδήσεως, της σκέψεως του ανθρώπου.
7.Να γνωρίσει τι είναι αδελφότης των .ανθρώπων, τί είναι ισότητα και τι είναι ελευθερία και ποία το δρα ταύτης.
8.Να σέβεται και να προστατεύει όλα τα δικαιώματα τού ανθρώπου επί της Ζώης και της προόδου του.
9.Να σέβεται, να εκτιμά, να αναγνωρίζει και προστατεύει την τίμια, εργασίαν των χειρών και 1'00 πνεύματος.
10.Να διδαχτεί. την αξία του 6νθρωπίνου πνεύματος και την σχέση του προς το Πνεύμα και το "Άπειρον.
11.Να διδαχτεί και Κατανοήσει την σπουδαιότητα της σχέσεως !
και του ρόλου τον όποιον παίζει το σώμα διό mv εξέλιξη της ψυχής.
12.Να διδαχτεί και Κατανοήσει την 'Αθανασία της ψυχής και την έννοια της υπάρξεως του Θεού.
13.Να διδαχτεί ποιος είναι και πως πρέπει να οικοδομείται ό Ναός του Πνεύματος εν τη ψυχή\ του ανθρώπου.
14.Να γνωρίσει τι είναι Ζωή και ποίος είναι ό ο σκοπός της ζωής, εν τη Φύσει
«Κοσμοκαλόγερος» 15-01-2010
Ιησούς χριστός και μορφή του Θεού Σωτήρα της Χριστιανοσύνης
Είναι αναγκαίο προκειμένου να διαλυθεί η σύγχιση που έχει για κάποιους δημιουργηθεί γύρω από το όνομα «Χριστός» και να αποφευχθεί ο κίνδυνος να χαθεί ολοκληρωτικά η πνευματική έννοια και το βάθος της Χριστιανικής θρησκείας μέσα τους, να μπορέσουμε να συμβάλουμε στο να αποκαταστήσουν τη μεγαλειώδη πάσχουσα μορφή του Θεού Σωτήρα της Χριστιανοσύνης.
«Ερευνάτε», μας λένε οι Ευαγγελιστές, διότι έτσι θα διαπιστώσουμε ότι η έρευνα όχι μόνο δεν υποβιβάζει και δεν αποδυναμώνει τον Χριστιανισμό σαν θρησκεία, αλλά αντίθετα προσθέτει και ενδυναμώνει όταν η γνώση και η κατανόηση έρχεται να προστεθεί στην «αρετή και την πίστη».
Η ανάγκη αυτή δεν υπήρξε ίσως ποτέ τόσο μεγάλη και επιβεβλημένη όσο σήμερα.Υπήρχε πάντα, αλλά υπάρχει περισσότερο σήμερα, στην εποχή αυτή της αλματώδους εξέλιξης του ανθρώπινου νου, μέσα στους κόλπους του Χριστιανισμού, ένας διαρκώς αυξανόμενος αριθμός πιστών, πνευματικά προικισμένων, με ελεύθερο και απροκάλυπτο νου, που ζητούν να καταλάβουν τις Ευαγγελικές αφηγήσεις με την πραγματικότητα.
Ιδιαίτερα αποκαλυπτικές είναι οι αναφορές του Απ.Παύλου ως προς τον «Χριστό» στην εκδήλωση εκείνη του ανθρωπίνου πνεύματος που λέει «Ο Χριστός εν Ημίν». Αλλά και οι διάδοχοι των Αποστόλων, καθώς και οι πρωτοι Πατέρες Κλήμης και Ωριγένης, δεν παύουν να τονίζουν ότι, μέσα στις Γραφές βρίσκεται μια έννοια Πνευματική. Ένα πνεύμα όπου μόνο αυτοί που κατέχουν το Πνεύμα του Χριστού μπορούν να γνωρίσουν.
Είναι ανάγκη γι’ αυτό, το νήμα της αληθινής βιογραφίας του Ιησού να μας διδάξει για το «Ποιος υπήρξε ο Χριστός, η μεγάλη πάσχουσα μορφή, που δεσπόζει στο νου και στην καρδιά κάθε Χριστιανού, ο Σωτήρας και Κύριός τους».Θεός, άνθρωπος, ή και τα δυο μαζί, Θεάνθρωπος;
Πολλές και αντιφατικές απόψεις έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί γύρω από την μεγάλη αυτή μορφή του Χριστού. Η βασική πηγή βέβαια, είναι τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια. Με την πάροδο, ωστόσο των αιώνων, διάφορες άλλες υποκειμενικές απόψεις και θεωρίες ως προς την προσωπικότητα του Ιησού έχουν διατυπωθεί.
Δεν θα ασχοληθούμε με τις λεπτομέρειες της ζωής του Ιησού, ούτε με τη διδασκαλία του, τα θαύματα και τις υπερφυσικές του δυνάμεις, αλλά με τα αιώνια Πνευματικά γεγονότα και την ιστορική τους αλήθεια.
Ποιο ήταν το πρωταρχικό όνομα του παιδιού, που μετονομάστηκε «ΙΗΣΟΥΣ», ένα όνομα που του δόθηκε από τον Θεό, όπως αναφέρεται, με τη σημασία του Σωτήρα «Ο Θεός σώζει».
Ο Ησαΐας, είχε ονομάσει τον μέλλοντα Μεσσία Εμμανουήλ, που σημαίνει «μεθ’ ημών ο Θεός» και ο Ματθαίος ταυτίζει το όνομα αυτό με τον Ιησού.
Η απόλυτη αγνότητα, η ευλάβεια και ο θρησκευτικός ζήλος, είχαν κάνει τον Ιησού Άξιον να χρησιμεύσει σαν ναός και σαν κατοικία σε μια Υπέρτατη Πνευματική Οντότητα.
Οι αιώνες είχαν συμπληρωθεί σύμφωνα με τις αγγελίες των Προφητών, όπου έπρεπε να συντελεσθεί ένα Υπέρτατο Πνευματικό γεγονός. Να εκδηλωθεί στον κόσμο της ύλης, στο προσκήνιο της γήινης εξέλιξης, μια θεική Παρουσία, για μια νέα πνευματική ώθηση και έναν νέο πολιτισμό.
Ένας ισχυρός Υιός Θεού, εκπρόσωπος αυτού του Ίδιου του Λόγου, «ο Κύριος της Αγάπης και της Συμπόνιας»,όπου αφήνοντας τη διαμονή του επί των ουρανίων περιοχών, θα ερχόταν να εκδηλωθεί στις περιοχές των ανθρώπων επί της γης.
Ο Άνθρωπος Ιησούς προσφέρθηκε εκούσια στον «Κύριο της Αγάπης». Είναι τώρα ένας αμνός θυσιαζόμενος, έτοιμος να πληρώσει με τον υλικό θάνατό του την προσφορά του αυτή.
Συντελέστηκε έτσι το πιο θαυμαστό μυστήριο-ο Θεός εκδηλούμενος με σάρκα.
Η διδασκαλία του δυναμική και πρωτότυπη μέσα από παραβολές και αλληγορίες σοφές, επικεντρωμένη στην αφύπνιση της ανθρώπινης υπόστασης προς τη θεία πραγματικότητά της, εντυπωσιάζει όχι μόνο τα πλήθη, αλλά και τους μορφωμένους και τους άρχοντες των Ιουδαίων: «Ουδέποτε άνθρωπος ελάλησεν όπως αυτός».
Mεγάλη ώρα της θέωσης του Ιησού, είναι η νίκη κατά του θανάτου, με τον προσωπικό θάνατό του: «θανάτω θάνατον πατήσας».
H Aνάσταση που θα ακολουθηθεί από την ανάληψη και την τελική ένωση του Υιού με τον Πατέρα, δεν έχει καμμία σχέση με την ανάσταση του φυσικού σώματος, αλλά με την αναγέννηση του ανθρώπου στον πνευματικό κόσμο, απ’ όπου προήλθε και όπου πράγματι ανήκει.
Υπέρτατος άρχων του Χριστιανισμού «Αρχιερεύς εις τον αιώνα» σύμφωνα με τα λόγια του Απ.Παύλου, ο Ιησούς Χριστός, περιμένει μέσα από τους αιώνες και τις χιλιετηρίδες την ώρα που η θρησκεία της Αγάπης θα ανθίσει και θα καρποφορήσει επάνω στη Γη.
Κοσμοκαλόγηρος
«Ερευνάτε», μας λένε οι Ευαγγελιστές, διότι έτσι θα διαπιστώσουμε ότι η έρευνα όχι μόνο δεν υποβιβάζει και δεν αποδυναμώνει τον Χριστιανισμό σαν θρησκεία, αλλά αντίθετα προσθέτει και ενδυναμώνει όταν η γνώση και η κατανόηση έρχεται να προστεθεί στην «αρετή και την πίστη».
Η ανάγκη αυτή δεν υπήρξε ίσως ποτέ τόσο μεγάλη και επιβεβλημένη όσο σήμερα.Υπήρχε πάντα, αλλά υπάρχει περισσότερο σήμερα, στην εποχή αυτή της αλματώδους εξέλιξης του ανθρώπινου νου, μέσα στους κόλπους του Χριστιανισμού, ένας διαρκώς αυξανόμενος αριθμός πιστών, πνευματικά προικισμένων, με ελεύθερο και απροκάλυπτο νου, που ζητούν να καταλάβουν τις Ευαγγελικές αφηγήσεις με την πραγματικότητα.
Ιδιαίτερα αποκαλυπτικές είναι οι αναφορές του Απ.Παύλου ως προς τον «Χριστό» στην εκδήλωση εκείνη του ανθρωπίνου πνεύματος που λέει «Ο Χριστός εν Ημίν». Αλλά και οι διάδοχοι των Αποστόλων, καθώς και οι πρωτοι Πατέρες Κλήμης και Ωριγένης, δεν παύουν να τονίζουν ότι, μέσα στις Γραφές βρίσκεται μια έννοια Πνευματική. Ένα πνεύμα όπου μόνο αυτοί που κατέχουν το Πνεύμα του Χριστού μπορούν να γνωρίσουν.
Είναι ανάγκη γι’ αυτό, το νήμα της αληθινής βιογραφίας του Ιησού να μας διδάξει για το «Ποιος υπήρξε ο Χριστός, η μεγάλη πάσχουσα μορφή, που δεσπόζει στο νου και στην καρδιά κάθε Χριστιανού, ο Σωτήρας και Κύριός τους».Θεός, άνθρωπος, ή και τα δυο μαζί, Θεάνθρωπος;
Πολλές και αντιφατικές απόψεις έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί γύρω από την μεγάλη αυτή μορφή του Χριστού. Η βασική πηγή βέβαια, είναι τα τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια. Με την πάροδο, ωστόσο των αιώνων, διάφορες άλλες υποκειμενικές απόψεις και θεωρίες ως προς την προσωπικότητα του Ιησού έχουν διατυπωθεί.
Δεν θα ασχοληθούμε με τις λεπτομέρειες της ζωής του Ιησού, ούτε με τη διδασκαλία του, τα θαύματα και τις υπερφυσικές του δυνάμεις, αλλά με τα αιώνια Πνευματικά γεγονότα και την ιστορική τους αλήθεια.
Ποιο ήταν το πρωταρχικό όνομα του παιδιού, που μετονομάστηκε «ΙΗΣΟΥΣ», ένα όνομα που του δόθηκε από τον Θεό, όπως αναφέρεται, με τη σημασία του Σωτήρα «Ο Θεός σώζει».
Ο Ησαΐας, είχε ονομάσει τον μέλλοντα Μεσσία Εμμανουήλ, που σημαίνει «μεθ’ ημών ο Θεός» και ο Ματθαίος ταυτίζει το όνομα αυτό με τον Ιησού.
Η απόλυτη αγνότητα, η ευλάβεια και ο θρησκευτικός ζήλος, είχαν κάνει τον Ιησού Άξιον να χρησιμεύσει σαν ναός και σαν κατοικία σε μια Υπέρτατη Πνευματική Οντότητα.
Οι αιώνες είχαν συμπληρωθεί σύμφωνα με τις αγγελίες των Προφητών, όπου έπρεπε να συντελεσθεί ένα Υπέρτατο Πνευματικό γεγονός. Να εκδηλωθεί στον κόσμο της ύλης, στο προσκήνιο της γήινης εξέλιξης, μια θεική Παρουσία, για μια νέα πνευματική ώθηση και έναν νέο πολιτισμό.
Ένας ισχυρός Υιός Θεού, εκπρόσωπος αυτού του Ίδιου του Λόγου, «ο Κύριος της Αγάπης και της Συμπόνιας»,όπου αφήνοντας τη διαμονή του επί των ουρανίων περιοχών, θα ερχόταν να εκδηλωθεί στις περιοχές των ανθρώπων επί της γης.
Ο Άνθρωπος Ιησούς προσφέρθηκε εκούσια στον «Κύριο της Αγάπης». Είναι τώρα ένας αμνός θυσιαζόμενος, έτοιμος να πληρώσει με τον υλικό θάνατό του την προσφορά του αυτή.
Συντελέστηκε έτσι το πιο θαυμαστό μυστήριο-ο Θεός εκδηλούμενος με σάρκα.
Η διδασκαλία του δυναμική και πρωτότυπη μέσα από παραβολές και αλληγορίες σοφές, επικεντρωμένη στην αφύπνιση της ανθρώπινης υπόστασης προς τη θεία πραγματικότητά της, εντυπωσιάζει όχι μόνο τα πλήθη, αλλά και τους μορφωμένους και τους άρχοντες των Ιουδαίων: «Ουδέποτε άνθρωπος ελάλησεν όπως αυτός».
Mεγάλη ώρα της θέωσης του Ιησού, είναι η νίκη κατά του θανάτου, με τον προσωπικό θάνατό του: «θανάτω θάνατον πατήσας».
H Aνάσταση που θα ακολουθηθεί από την ανάληψη και την τελική ένωση του Υιού με τον Πατέρα, δεν έχει καμμία σχέση με την ανάσταση του φυσικού σώματος, αλλά με την αναγέννηση του ανθρώπου στον πνευματικό κόσμο, απ’ όπου προήλθε και όπου πράγματι ανήκει.
Υπέρτατος άρχων του Χριστιανισμού «Αρχιερεύς εις τον αιώνα» σύμφωνα με τα λόγια του Απ.Παύλου, ο Ιησούς Χριστός, περιμένει μέσα από τους αιώνες και τις χιλιετηρίδες την ώρα που η θρησκεία της Αγάπης θα ανθίσει και θα καρποφορήσει επάνω στη Γη.
Κοσμοκαλόγηρος
Εφαρμογή της συνθήκης κατά της διαδικτυακής εγκληματικότητας
Έκκληση για εφαρμογή της συνθήκης κατά της διαδικτυακής εγκληματικότητας
7/4/2010
Το Συμβούλιο της Ευρώπης καλεί για την παγκόσμια υιοθέτηση και εφαρμογή της Συνθήκης της Βουδαπέστης κατά του ηλεκτρονικού εγκλήματος.
Κατά τη διάρκεια του πέμπτου ετήσιου συνεδρίου με θέμα τη διαδικτυακή εγκληματικότητα, το Συμβούλιο επεσήμανε ότι με την εφαρμογή της Συνθήκης θα ανοίξει ο δρόμος για τη θεσμοθέτηση κανονιστικού πλαισίου αναφορικά με το ηλεκτρονικό έγκλημα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Οι μετέχοντες στο συνέδριο υπογράμμισαν την ανάγκη να γίνεται η καλύτερη δυνατή αξιοποίηση των υπαρχόντων εργαλείων και πρότειναν την εκπόνηση διεθνούς σχεδίου δράσης από το Συμβούλιο της Ευρώπης σε συνεργασία με τον ΟΗΕ, προκειμένου να διαφανούν οι δυνατότητες της δικαιοσύνης στον τομέα και οι νέες ανάγκες νομοθετικής παρέμβασης που προκύπτουν με την πρόοδο της σχετικής τεχνολογίας.
“Το Συνέδριο του ΟΗΕ για την εγκληματικότητα, τον Απρίλιο του 2010 είναι μια ευκαιρία για τη εξεύρεση ικανοποιητικής απάντησης στην παγκόσμια απειλή του ηλεκτρονικού εγκλήματος και της τρομοκρατίας μέσω του διαδικτύου”, τόνισαν συμπερασματικά οι μετέχοντες στο 5ο Συνέδριο.
Κατά τη διάρκεια της διεθνούς συνάντησης, που πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή 300 ειδικών από 60 χώρες, η Πορτογαλία ανακοίνωσε ότι θα επικυρώσει τη Συνθήκη της Βουδαπέστης.
7/4/2010
Το Συμβούλιο της Ευρώπης καλεί για την παγκόσμια υιοθέτηση και εφαρμογή της Συνθήκης της Βουδαπέστης κατά του ηλεκτρονικού εγκλήματος.
Κατά τη διάρκεια του πέμπτου ετήσιου συνεδρίου με θέμα τη διαδικτυακή εγκληματικότητα, το Συμβούλιο επεσήμανε ότι με την εφαρμογή της Συνθήκης θα ανοίξει ο δρόμος για τη θεσμοθέτηση κανονιστικού πλαισίου αναφορικά με το ηλεκτρονικό έγκλημα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Οι μετέχοντες στο συνέδριο υπογράμμισαν την ανάγκη να γίνεται η καλύτερη δυνατή αξιοποίηση των υπαρχόντων εργαλείων και πρότειναν την εκπόνηση διεθνούς σχεδίου δράσης από το Συμβούλιο της Ευρώπης σε συνεργασία με τον ΟΗΕ, προκειμένου να διαφανούν οι δυνατότητες της δικαιοσύνης στον τομέα και οι νέες ανάγκες νομοθετικής παρέμβασης που προκύπτουν με την πρόοδο της σχετικής τεχνολογίας.
“Το Συνέδριο του ΟΗΕ για την εγκληματικότητα, τον Απρίλιο του 2010 είναι μια ευκαιρία για τη εξεύρεση ικανοποιητικής απάντησης στην παγκόσμια απειλή του ηλεκτρονικού εγκλήματος και της τρομοκρατίας μέσω του διαδικτύου”, τόνισαν συμπερασματικά οι μετέχοντες στο 5ο Συνέδριο.
Κατά τη διάρκεια της διεθνούς συνάντησης, που πραγματοποιήθηκε με τη συμμετοχή 300 ειδικών από 60 χώρες, η Πορτογαλία ανακοίνωσε ότι θα επικυρώσει τη Συνθήκη της Βουδαπέστης.
Δευτέρα 5 Απριλίου 2010
Δημήτρης Παπακωνσταντίνου
Με την σφραγίδα τού Ελληνικού
Ιδρύματος Ιστορικών Μελετών
Στο Θέατρο ΑΛΦΑ αναπολήθηκε
ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου και το έργο του
Διπλή προσφορά: τελετή θύμισης και
δίτομη έκδοση τού ποιητικού έργου του
Στις 15 Μαρτίου 2010, με πρωτοβουλία τού Ελληνικού Ιδρύματος Ιστορικών Μελετών (ΙΔ.ΙΣ.ΜΕ.), έγινε στην κομψή σκηνή τού Θεάτρου ΑΛΦΑ μια εκ βαθέων τελετή ΜΝΗΜΗΣ αφιερωμένη στον αείμνηστο ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. Άψογο άνθρωπο και:
α) Φιλόλογο καθηγητή τού ιστορικού ΖΑΠΠΕΙΟΥ ΠΑΡΘΕΝΑΓΩΓΕΙΟΥ τής Κωνσταντινούπολης.
β) Ποιητή, δοκιμιογράφο και κριτικό βιβλίου, που τιμήθηκε με το "Βραβείο Ποίησης τής Ακαδημίας Αθηνών", με το Βραβείο Ποίησης "Κώστα και Ελένης Ουράνη", με το Β' Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου και Κριτικής τού Υπουργείου Πολιτισμού, καθώς επίσης από την Ακαδημία Αθηνών για την προσφορά του στην Παιδεία και τα Γράμματα τής Πόλης.
Βασικοί συντελεστές τής βραδιάς ήταν:
• Οργάνωση-Παρουσίαση: Ειρήνη Σαρίογλου. Οργανώτρια τής όλης εκδήλωσης, Ιδρύτρια τού ΙΔ.ΙΣ.ΜΕ. και έμπρακτα η οικοδέσποινα τής τελετής, για την οφειλόμενη τιμή και μνήμη προς τον μεγάλο απόντα.
• Φιλογογική ανάλυση: Καίτη Σαρίογλου.
• Απαγγελία: Στέφανος Ληναίος.
• Τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας.
• Σκηνοθετική επιμέλεια: Καλλιόπη Λεγάκη
Ωστόσο, πέρα από τούς πιο πάνω συντελεστές, αυτή που δέσποζε στην θεατρική σκηνή τού ΑΛΦΑ, καθώς και στην πλατεία τού θεάτρου ήταν η άϋλη μορφή τού μεγάλου δάσκαλου, ποιητή και κριτικού βιβλίου Δημήτρη Παπακωνσταντίνου. Τού αξέχαστου Δημήτηρη ΜΑΣ.
..................................................
Η διδασκαλική και η πνευματική πορεία του:
Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου ήρθε στην Αθήνα κυνηγημένος από τούς Τούρκους, αλλά και το δικτατορικό "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" τού τότε (Σεπτέμβρης τού 1965) Γενικού Προξένου τής Ελλάδας Ανδρέα Καρανδρέα. Ενός ατόμου κάθε άλλο παρά άξιο για το σημαντικό εκείνο πόστο. Και μάλιστα σε de facto διαδοχή από τον προκάτοχό του αείμνηστο Θεμιστοκλή Λ. Χρυσανθόπουλο, που ως Γενικός Πρόξενος έγραψε τη δική του τιμητική ιστορία, εκεί στην Πόλη μας.
Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου διώχτηκε (για να μην απελαθεί φανερά με τουρκικό φιρμάνι) υπό το βάρος μιας κατηγορίας ανύπαρκτης. Και τούτο επειδή επωμίστηκε (εν γνώσει, ιπποτικά και αντρίκεια) το κατά τουρκική κρίση "πταίσμα". Η φιλόλογος και καθηγήτρια στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο τής Πόλης Καίτη Σαρίογλου, παλαιά μαθήτρια τού Δ. Π., αφηγήθηκε από σκηνής τα όσα βρόμικα και ύπουλα διαδραματίστηκαν τότε:
«Ήρθαν τούρκοι ανακριτές τού υπουργείου Παιδείας και μάς είπαν: «Πάρτε μια κόλλα χαρτί και μολύβι. Θα γράψουμε άσκηση στο μάθημα τουρκικής ιστορίας. Αρχίστε από τον πρώτο στίχο τών Εθνικών Ύμνων Τουρκίας, Γαλλίας και Ελλάδας. Ακολουθεί μια επώδυνη ανακριτική διαδικασία. Μας πιέζουν, να ψευδομαρτυρήσουμε πως διδαχτήκαμε από τον Παπακωνσταντίνου το ποίημα τού Δ. Σολωμού, που μελοποιηθέν έγινε ο ελληνικός εθνικός ύμνος. Δεν ενδίδουμε. Έχει όμως ήδη αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση που θα ξεριζώσει τον δάσκαλο από την Πόλη και τα σχολειά της. Θα μιλήσουν αργότερα για προσχεδιασμένο σενάριο ημετέρων και αλλογενών. Κι όταν τελικά ανακαλύπτεται πως το γνωστό ποίημα, το είχε διδάξει σε άλλες τάξεις, η Ελευθερία Σουσλού, η μετακλητή φιλόλογος τού σχολειού μας, ο Παπακωνσταντίνου ―το μεγαλύτερο πνευματικό μας κεφάλαιο― είναι αυτός που διατάζεται από τον τότε Γενικό πρόξενο τής Ελλάδος στην Πόλη, τον Νικόλαο Καρανδρέα, να επωμιστεί κάτι που δεν έκανε. Το τίμημα; Η παύση του από το Ζάππειο.
Αναρωτιέμαι πολλές φορές, αν άραγε γνώριζε ο κύριος Γενικός, πως ο Παπακωνσταντίνου ήταν ο τελευταίος τής μεγάλης χορείας των διδασκάλων του Γένους…
24 Σεπτέμβρη του ΄65
Τελευταία μέρα τού σχολείου
Δε βλέπω τις σκάλες, βαδίζω στο ικρίωμα
Η ψυχή μας, πελιδνή, αναρριγεί
Πώς αργεί να ξημερώσει, τέτοιες μέρες…
...θα γράψει ο Δάσκαλος την τελευταία μέρα εκείνης της χρονιάς.»
Τί να προσθέσουμε εμείς, τώρα; Από πού ν' αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε για το βρόμικο παρασκήνιο που ξεκίνησε εσωτερικά κι εξωτερικά τού ιστορικού Ζαππείου Παρθεναγωγείου; Ως Κωνσταντινουπολίτες ντρεπόμαστε να μπούμε σε λεπτομέρειες, το ίδιο όπως ντρεπόμαστε για το ρόλο τού Γ. Προξένου Ανδρέα Καρανδρέα. Και για κάποιους από το τότε ένδον τού Ζαππείου.
..................................................
Παρένθεση (έτσι για να ξεφύγουμε από το άγχος τών ανωτέρω) για τον Άνθρωπο και Στοχαστή Δημήτρη Παπακωνσταντίνου:
Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου μεγάλωσε στην Πόλη, την οποία και εξύμνησε στα ποιήματά του. Γεννήθηκε το 1915 (ως Δημήτρης Παπαδόπουλος) στα Γαλατάρια, το όμορφο και ειδυλλιακό προάστιο τής Πόλης. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο στον Βαθυρρύακα, όπου είχε εγκατασταθεί η οικογένειά του: ο παπα-Κωσταντής (ο πατέρας του) με τα έξι παιδιά του, τη Νίνα , τη Σοφία, την Κασσάντρα, τη Σμαράγδα, τον Νίκο και τον Δημήτρη. Αποφοίτησε από την Μεγάλη τού Γένους Σχολή το 1934 και συνέχισε τις σπουδές του στην Φιλοσοφική Σχολή τού Πανεπιστημίου τής Αθήνας.
Επέστρεψε στην γενέτειρά του και ανέλαβε υπηρεσία ως φιλόλογος τής Μέσης Εκπαίδευσης αρχικά στα Λύκεια τής Πόλης (1943-1965) και στη συνέχεια στα Σχολεία τής Αθήνας, όπου προήχθη στο βαθμό τού γυμνασιάρχη. Δόκιμος ποιητής, αδέκαστος κριτικός συνεργάστηκε με τα σημαντικότερα λογοστεχνικά περιοδικά τής Πόλης, τής Αθήνας και τής Θεσσαλονίκης (Βόσπορος, Πυρσός, Νέα Εστία, Ευθύνη, Ν. Πορεία, Σκέψη κ.ά.) ενώ παράλληλα διηύθυνε και το λογοτεχνικό περιοδικό Τέχνη τον πρώτο χρόνο τής έκδοσής του. Ο Παπακωνσταντίνου τιμήθηκε επανειλημμένα για το σύνολο τής συγγραφικής δραστηριότητάς του: Το 1976 απέσπασε το Βραβείο Ποίησης τής Ακαδημίας Αθηνών για την ποιητική συλλογή του Σκιαμαχία, σειρά Α', ενώ το 1982 τιμήθηκε με το Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη τής Ακαδημίας Αθηνών για την ποιητική συλλογή του Απέκδυση.
Το 1978 έλαβε το Β' Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου και Κριτικής τού Υπουργείου Πολιτισμού για το έργο του Κριτική Βιβλίου, σειρά Α'. Τιμήθηκε, επίσης, από την Ακαδημία Αθηνών και για την προσφορά του στην Παιδεία και τα Γράμματα τής Πόλης (1973).
Το 1986 τού απονεμήθηκε το οφίκιο τού Άρχοντα Νοταρίου τής Μεγάλης τού Χριστού Εκκλησίας.
..................................................
Κλείνουμε το γραφτό τούτο αναφερόμενοι στο σημείο από το οποίο θά ’πρεπε, ίσως, να έχουμε αρχίσει: στην τελετή μνήμης, αγάπης και σεβασμού στον Δάσκαλο και Ποιητή Δ. Παπακωνσταντίνου. Η εν γνώσει παρέκβαση εστιάζεται στο ότι το σχετικό με την συγκεκριμένη βραδιά πρόγραμμα ήταν πολυδιάστατο. Έτσι προχωρούμε στο καθ' εαυτό τελετουργικό τής βραδιάς.
Έναρξη με τις επί σκηνής δύο "ιέρειες" τού ελληνικού Ιδρύματος Ιστορικών Μελετών. Στην απαγγελία ποιημάτων τού Δ. Παπακωνσταντίνου η Ειρήνη Σαρίογλου. Και στην φιλολογική ανάλυση η Καίτη Σαρίογλου, μητέρα τής πρώτης και μαθήτρια τού τιμώμενου Δασκάλου, τού τιμητικά γνωστού και στο Πανελλήνιο.
Στο επόμενο πλάνο ο πάντα πρόθυμος (και αφιλοκερδής) στην προσφορά του, γνωστός ηθοποιός τού Θεάτρου, Στέφανος Ληναίος.
Γνωστός και αγαπητός, ο οποίος μαζί με την καθ' όλα άξια ηθοποιό και σύζυγό του Έλλην Φωτίου, χειροκροτήθηκε τόσες και τόσες φορές από το θεατρόφιλο κοινό τής Αθήνας. Ο Στέφανος Ληναίος ερμήνευσε, στην σκηνή τού ΑΛΦΑ, ένα κομμάτι από τη ζωή τού αείμνηστου Κωνσταντινουπολίτη.
Ακολούθησε ο τραγουδιστής Γιώργος Νταλάρας, που και αυτός αφιλοκερδώς ερμήνευσε δύο ποιήματα τού Δημήτρη Κ. Παπακωνσταντίνου μελοποιημένα από τον τούρκο μαέστρο τής κρατικής ορχήστρας και συνθέτη Serdar Yalçin.
Σε όλους αυτούς, καθώς και στους αφανώς συμμετέχοντες στην πραγματικά επιμνημόσυνη εκείνη βραδιά, όπως τη σκηνοθέτιδα Καλλιόπη Λεγάκη, τούς τεχνικούς αλλά και τις κοπέλες που έσπευσαν να βοηθήσουν στην επιτυχία τής τελετής, οφείλονται εκ βαθέων ευχαριστίες. Πραγματικά άφησαν και τη δική τους προσωπική σφραγίδα. Τούς ευχαριστούμε.
..................................................
Η τελετή-εκδήλωση Μνήμης και Συγκίνησης έχει, ακόμα, μια συνέχεια πιο σεβαστική και πιο χειροπιαστή. Το ελληνικό Ίδρυμα Ιστορικών Μελετών φρόντισε και για κάτι άλλο σημαντικό: Την έκδοση ενός δίτομου έργου (σχήμα 20,5x14 και σελίδες 324 και 390, ο Α' και ο Β' τόμος αντίστοιχα) τών Απάντων τού πολυβραβευμένου ποιητικού έργου τού Δ. Παπακωνσταντίνου.
Πρόκειται για έκδοση προσεγμένη, καλαίσθητη, αλλά επίσης πολύμοχθη και πολυέξοδη.
Από εμάς ένα επιπλέον σεβαστικό χειροκρότημα προς όλους τούς συντελεστές τής Εκδήλωσης.
Ιδρύματος Ιστορικών Μελετών
Στο Θέατρο ΑΛΦΑ αναπολήθηκε
ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου και το έργο του
Διπλή προσφορά: τελετή θύμισης και
δίτομη έκδοση τού ποιητικού έργου του
Στις 15 Μαρτίου 2010, με πρωτοβουλία τού Ελληνικού Ιδρύματος Ιστορικών Μελετών (ΙΔ.ΙΣ.ΜΕ.), έγινε στην κομψή σκηνή τού Θεάτρου ΑΛΦΑ μια εκ βαθέων τελετή ΜΝΗΜΗΣ αφιερωμένη στον αείμνηστο ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ. Άψογο άνθρωπο και:
α) Φιλόλογο καθηγητή τού ιστορικού ΖΑΠΠΕΙΟΥ ΠΑΡΘΕΝΑΓΩΓΕΙΟΥ τής Κωνσταντινούπολης.
β) Ποιητή, δοκιμιογράφο και κριτικό βιβλίου, που τιμήθηκε με το "Βραβείο Ποίησης τής Ακαδημίας Αθηνών", με το Βραβείο Ποίησης "Κώστα και Ελένης Ουράνη", με το Β' Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου και Κριτικής τού Υπουργείου Πολιτισμού, καθώς επίσης από την Ακαδημία Αθηνών για την προσφορά του στην Παιδεία και τα Γράμματα τής Πόλης.
Βασικοί συντελεστές τής βραδιάς ήταν:
• Οργάνωση-Παρουσίαση: Ειρήνη Σαρίογλου. Οργανώτρια τής όλης εκδήλωσης, Ιδρύτρια τού ΙΔ.ΙΣ.ΜΕ. και έμπρακτα η οικοδέσποινα τής τελετής, για την οφειλόμενη τιμή και μνήμη προς τον μεγάλο απόντα.
• Φιλογογική ανάλυση: Καίτη Σαρίογλου.
• Απαγγελία: Στέφανος Ληναίος.
• Τραγούδι: Γιώργος Νταλάρας.
• Σκηνοθετική επιμέλεια: Καλλιόπη Λεγάκη
Ωστόσο, πέρα από τούς πιο πάνω συντελεστές, αυτή που δέσποζε στην θεατρική σκηνή τού ΑΛΦΑ, καθώς και στην πλατεία τού θεάτρου ήταν η άϋλη μορφή τού μεγάλου δάσκαλου, ποιητή και κριτικού βιβλίου Δημήτρη Παπακωνσταντίνου. Τού αξέχαστου Δημήτηρη ΜΑΣ.
..................................................
Η διδασκαλική και η πνευματική πορεία του:
Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου ήρθε στην Αθήνα κυνηγημένος από τούς Τούρκους, αλλά και το δικτατορικό "αποφασίζομεν και διατάσσομεν" τού τότε (Σεπτέμβρης τού 1965) Γενικού Προξένου τής Ελλάδας Ανδρέα Καρανδρέα. Ενός ατόμου κάθε άλλο παρά άξιο για το σημαντικό εκείνο πόστο. Και μάλιστα σε de facto διαδοχή από τον προκάτοχό του αείμνηστο Θεμιστοκλή Λ. Χρυσανθόπουλο, που ως Γενικός Πρόξενος έγραψε τη δική του τιμητική ιστορία, εκεί στην Πόλη μας.
Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου διώχτηκε (για να μην απελαθεί φανερά με τουρκικό φιρμάνι) υπό το βάρος μιας κατηγορίας ανύπαρκτης. Και τούτο επειδή επωμίστηκε (εν γνώσει, ιπποτικά και αντρίκεια) το κατά τουρκική κρίση "πταίσμα". Η φιλόλογος και καθηγήτρια στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο τής Πόλης Καίτη Σαρίογλου, παλαιά μαθήτρια τού Δ. Π., αφηγήθηκε από σκηνής τα όσα βρόμικα και ύπουλα διαδραματίστηκαν τότε:
«Ήρθαν τούρκοι ανακριτές τού υπουργείου Παιδείας και μάς είπαν: «Πάρτε μια κόλλα χαρτί και μολύβι. Θα γράψουμε άσκηση στο μάθημα τουρκικής ιστορίας. Αρχίστε από τον πρώτο στίχο τών Εθνικών Ύμνων Τουρκίας, Γαλλίας και Ελλάδας. Ακολουθεί μια επώδυνη ανακριτική διαδικασία. Μας πιέζουν, να ψευδομαρτυρήσουμε πως διδαχτήκαμε από τον Παπακωνσταντίνου το ποίημα τού Δ. Σολωμού, που μελοποιηθέν έγινε ο ελληνικός εθνικός ύμνος. Δεν ενδίδουμε. Έχει όμως ήδη αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση που θα ξεριζώσει τον δάσκαλο από την Πόλη και τα σχολειά της. Θα μιλήσουν αργότερα για προσχεδιασμένο σενάριο ημετέρων και αλλογενών. Κι όταν τελικά ανακαλύπτεται πως το γνωστό ποίημα, το είχε διδάξει σε άλλες τάξεις, η Ελευθερία Σουσλού, η μετακλητή φιλόλογος τού σχολειού μας, ο Παπακωνσταντίνου ―το μεγαλύτερο πνευματικό μας κεφάλαιο― είναι αυτός που διατάζεται από τον τότε Γενικό πρόξενο τής Ελλάδος στην Πόλη, τον Νικόλαο Καρανδρέα, να επωμιστεί κάτι που δεν έκανε. Το τίμημα; Η παύση του από το Ζάππειο.
Αναρωτιέμαι πολλές φορές, αν άραγε γνώριζε ο κύριος Γενικός, πως ο Παπακωνσταντίνου ήταν ο τελευταίος τής μεγάλης χορείας των διδασκάλων του Γένους…
24 Σεπτέμβρη του ΄65
Τελευταία μέρα τού σχολείου
Δε βλέπω τις σκάλες, βαδίζω στο ικρίωμα
Η ψυχή μας, πελιδνή, αναρριγεί
Πώς αργεί να ξημερώσει, τέτοιες μέρες…
...θα γράψει ο Δάσκαλος την τελευταία μέρα εκείνης της χρονιάς.»
Τί να προσθέσουμε εμείς, τώρα; Από πού ν' αρχίσουμε και πού να τελειώσουμε για το βρόμικο παρασκήνιο που ξεκίνησε εσωτερικά κι εξωτερικά τού ιστορικού Ζαππείου Παρθεναγωγείου; Ως Κωνσταντινουπολίτες ντρεπόμαστε να μπούμε σε λεπτομέρειες, το ίδιο όπως ντρεπόμαστε για το ρόλο τού Γ. Προξένου Ανδρέα Καρανδρέα. Και για κάποιους από το τότε ένδον τού Ζαππείου.
..................................................
Παρένθεση (έτσι για να ξεφύγουμε από το άγχος τών ανωτέρω) για τον Άνθρωπο και Στοχαστή Δημήτρη Παπακωνσταντίνου:
Ο Δημήτρης Παπακωνσταντίνου μεγάλωσε στην Πόλη, την οποία και εξύμνησε στα ποιήματά του. Γεννήθηκε το 1915 (ως Δημήτρης Παπαδόπουλος) στα Γαλατάρια, το όμορφο και ειδυλλιακό προάστιο τής Πόλης. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο στον Βαθυρρύακα, όπου είχε εγκατασταθεί η οικογένειά του: ο παπα-Κωσταντής (ο πατέρας του) με τα έξι παιδιά του, τη Νίνα , τη Σοφία, την Κασσάντρα, τη Σμαράγδα, τον Νίκο και τον Δημήτρη. Αποφοίτησε από την Μεγάλη τού Γένους Σχολή το 1934 και συνέχισε τις σπουδές του στην Φιλοσοφική Σχολή τού Πανεπιστημίου τής Αθήνας.
Επέστρεψε στην γενέτειρά του και ανέλαβε υπηρεσία ως φιλόλογος τής Μέσης Εκπαίδευσης αρχικά στα Λύκεια τής Πόλης (1943-1965) και στη συνέχεια στα Σχολεία τής Αθήνας, όπου προήχθη στο βαθμό τού γυμνασιάρχη. Δόκιμος ποιητής, αδέκαστος κριτικός συνεργάστηκε με τα σημαντικότερα λογοστεχνικά περιοδικά τής Πόλης, τής Αθήνας και τής Θεσσαλονίκης (Βόσπορος, Πυρσός, Νέα Εστία, Ευθύνη, Ν. Πορεία, Σκέψη κ.ά.) ενώ παράλληλα διηύθυνε και το λογοτεχνικό περιοδικό Τέχνη τον πρώτο χρόνο τής έκδοσής του. Ο Παπακωνσταντίνου τιμήθηκε επανειλημμένα για το σύνολο τής συγγραφικής δραστηριότητάς του: Το 1976 απέσπασε το Βραβείο Ποίησης τής Ακαδημίας Αθηνών για την ποιητική συλλογή του Σκιαμαχία, σειρά Α', ενώ το 1982 τιμήθηκε με το Βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη τής Ακαδημίας Αθηνών για την ποιητική συλλογή του Απέκδυση.
Το 1978 έλαβε το Β' Κρατικό Βραβείο Δοκιμίου και Κριτικής τού Υπουργείου Πολιτισμού για το έργο του Κριτική Βιβλίου, σειρά Α'. Τιμήθηκε, επίσης, από την Ακαδημία Αθηνών και για την προσφορά του στην Παιδεία και τα Γράμματα τής Πόλης (1973).
Το 1986 τού απονεμήθηκε το οφίκιο τού Άρχοντα Νοταρίου τής Μεγάλης τού Χριστού Εκκλησίας.
..................................................
Κλείνουμε το γραφτό τούτο αναφερόμενοι στο σημείο από το οποίο θά ’πρεπε, ίσως, να έχουμε αρχίσει: στην τελετή μνήμης, αγάπης και σεβασμού στον Δάσκαλο και Ποιητή Δ. Παπακωνσταντίνου. Η εν γνώσει παρέκβαση εστιάζεται στο ότι το σχετικό με την συγκεκριμένη βραδιά πρόγραμμα ήταν πολυδιάστατο. Έτσι προχωρούμε στο καθ' εαυτό τελετουργικό τής βραδιάς.
Έναρξη με τις επί σκηνής δύο "ιέρειες" τού ελληνικού Ιδρύματος Ιστορικών Μελετών. Στην απαγγελία ποιημάτων τού Δ. Παπακωνσταντίνου η Ειρήνη Σαρίογλου. Και στην φιλολογική ανάλυση η Καίτη Σαρίογλου, μητέρα τής πρώτης και μαθήτρια τού τιμώμενου Δασκάλου, τού τιμητικά γνωστού και στο Πανελλήνιο.
Στο επόμενο πλάνο ο πάντα πρόθυμος (και αφιλοκερδής) στην προσφορά του, γνωστός ηθοποιός τού Θεάτρου, Στέφανος Ληναίος.
Γνωστός και αγαπητός, ο οποίος μαζί με την καθ' όλα άξια ηθοποιό και σύζυγό του Έλλην Φωτίου, χειροκροτήθηκε τόσες και τόσες φορές από το θεατρόφιλο κοινό τής Αθήνας. Ο Στέφανος Ληναίος ερμήνευσε, στην σκηνή τού ΑΛΦΑ, ένα κομμάτι από τη ζωή τού αείμνηστου Κωνσταντινουπολίτη.
Ακολούθησε ο τραγουδιστής Γιώργος Νταλάρας, που και αυτός αφιλοκερδώς ερμήνευσε δύο ποιήματα τού Δημήτρη Κ. Παπακωνσταντίνου μελοποιημένα από τον τούρκο μαέστρο τής κρατικής ορχήστρας και συνθέτη Serdar Yalçin.
Σε όλους αυτούς, καθώς και στους αφανώς συμμετέχοντες στην πραγματικά επιμνημόσυνη εκείνη βραδιά, όπως τη σκηνοθέτιδα Καλλιόπη Λεγάκη, τούς τεχνικούς αλλά και τις κοπέλες που έσπευσαν να βοηθήσουν στην επιτυχία τής τελετής, οφείλονται εκ βαθέων ευχαριστίες. Πραγματικά άφησαν και τη δική τους προσωπική σφραγίδα. Τούς ευχαριστούμε.
..................................................
Η τελετή-εκδήλωση Μνήμης και Συγκίνησης έχει, ακόμα, μια συνέχεια πιο σεβαστική και πιο χειροπιαστή. Το ελληνικό Ίδρυμα Ιστορικών Μελετών φρόντισε και για κάτι άλλο σημαντικό: Την έκδοση ενός δίτομου έργου (σχήμα 20,5x14 και σελίδες 324 και 390, ο Α' και ο Β' τόμος αντίστοιχα) τών Απάντων τού πολυβραβευμένου ποιητικού έργου τού Δ. Παπακωνσταντίνου.
Πρόκειται για έκδοση προσεγμένη, καλαίσθητη, αλλά επίσης πολύμοχθη και πολυέξοδη.
Από εμάς ένα επιπλέον σεβαστικό χειροκρότημα προς όλους τούς συντελεστές τής Εκδήλωσης.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)