Άκουσα το ποταμάκι να θρηνεί, όπως μια χώρα το νεκρό της παιδί. και ρώτησα:
" Γιατί, θρηνείς, αγνό μου ποταμάκι ;
Και το ποτάμι απάντησε,
'' Επειδή είμαι αναγκασμένο να πάω στην πόλη, όπου ο Άνθρωπος με περιφρονεί και μ ' απωθεί για δυνατότερα ποτά και με κάνει σκουπιδιάρη για τα απορρίμματα του, μολύνει την αγνότητά μου και την καλοσύνη μου την κάνει βρώμα.''
Κι άκουσα τα πουλιά να θλίβονται και ρώτησα:
''Γιατί κλαίτε, ωραία μου πουλιά;
'' Και κάποιο πέταξε κοντά μου, εκάθησε στην άκρη ενός κλαδιού και είπε:
''Οι γιοί του Αδάμ, θα έλθουν σύντομα σ' αυτό τον αγρό με τα θανατερά τους όπλα και θα μας πολεμήσουν σαν να είμαστε οι θανάσιμοι εχθροί του.
Τώρα αποχωριζόμαστε το ένα από το άλλο, γιατί δεν ξέρουμε ποιος από μας θα ξεφύγει από την οργή του ανθρώπου. Ο θάνατος μας ακολουθεί όπου και αν πάμε.''
Ο ήλιος σηκώθηκε πίσω από τις κορυφές των βουνών και χρύσωσε τις άκρες των δένδρων.
Κοίταξα αυτή την ομορφιά και αναρωτήθηκα,
«Γιατί πρέπει ο Άνθρωπος να καταστρέφει αυτό που φτιάχνει η Φύση;»
Απρίλιος 2010
( Ο Κοσμοκαλόγερος )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου