Αν είναι (και είναι όντως αλήθεια) πως αυτός ο εσωτερικός φωτισμός, που είναι γεμάτος από πνευματικούς κραδασμούς, από το κέντρο της, προς την άκρη σκορπίζεται και παίρνει Αγγελική υπόσταση και μορφή, από μια αρμονία του προσώπου (των ιατρών) λόγω της εσωτερικής του κατάστασης, τότε και ο χρόνος σταματάει να τρέχει στα ρολόγια, τα πέτρινα φρούρια της άγνοιας εξαφανίζονται οι πόρτες των κάστρων της ψυχής ανοίγουν και οι πνευματικοί θησαυροί παρουσιάζονται σ’ όλους, αυτούς που πειρατές δεν μπορεί να κλέψουν και βρίσκονται στο κέντρο του Παραδείσου.
Αυτή η εσωτερική φλογερή ισορροπία, προετοιμάζει και γεννάει, ανά δύο, τρία ζευγάρια, από ιδανικά: «την ποίηση με την ζωγραφική» τον «νοσηλεία και την ιατρική», και το «ιδανικό με την δημιουργία» σαν εσωτερικά χαρίσματα και ταλέντα κάθε τυχερού θνητού, που του δόθηκαν αυτά τα θεϊκά δώρα.
Και τέτοιο θεϊκό κάλλος, που στηρίζεται στα υψηλά ιδανικά, φανερώνει την ψυχοσωματική αναγέννηση, που έχουν σκοπό, ο εμπνευστής τίνα γόνων, ο γενικός ιατρός Ανάργυρος Μαριόλης και οι σημαντικοί συνεργάτες του.
Αυτή η παλαιά και σίγουρη μέθοδος, της ιατρικής τέχνης, που εξασφαλίζει, με αρμονία, θέματα υγείας και φιλοσοφίας από την απασχόληση με πρόσκαιρα και εφήμερα, και τον κάνει να χαίρεται σε πρωτόγνωρα σημεία του απόβροχου κόσμου της ιατρικής τέχνης.
Ο Θεός γνωρίζει πριν από πόσα χρόνια η Πρόνοια Του που κατευθύνει την φύση, έφτιαχνε με πολλή τέχνη, στα μυστικά της εργαστήρια, τέτοια καλούπια ανθρώπων, σαν τον Ανάργυρο, που δίνουν σ’ όλους τους συνανθρώπους τους, επίγνωση και δύναμη, από την θέση του εκπαιδευτή και του ιατρού, για όλες της ψυχικές και σωματικές του ανάγκες, μέσα από την άθληση.
Στην συνέχεια, μαζί με το γονίδιο της φυλής μας, έρχεται και η ανατροφή της ελληνίδας μάνας, της μάνας, που μεσ’ από τους αιώνες, εμπνέει τον κάθε αθλητή.
Μόνο μεγαλυνάρια και δοξαστικοί ύμνοι ταιριάζουν στην ιερή της μνήμης, εκεί που βρίσκονται οι ψυχές τους, στην χώρα των προγόνων μας, και ιδιαίτερα του Ιπποκράτη, του Ασκληπιού, του αθλητισμού, για ένα και μόνο ιδανικό, της τέχνης του θεραπεύειν «του Ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού», του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος.
Στη συνέχεια, δια μέσου των αιώνων, η δύναμη της αλήθειας γίνεται ποιο σημαντική και η ιατρική εκπαίδευση, σαν αλμυρός ιδρώτας, γίνεται ποιο αυστηρή, στηριγμένη στην Αρετή, στην Σοφία και στο εφικτό όνειρο της επιτυχίας.
Βλέπω, ήδη με τα πνευματικά μου μάτια, αγαπητοί μου εμπνευστές και ιατροί αυτών των πνευματικών και υλικών αγώνων, ότι αυτό το δημιούργημα του Κ.Υ.Β., θα φτάσει στις ψηλότερες κορφές του Παρνασσού και στο Πάνθεο της «Άνοιξης της μεγάλης τέχνης» δηλαδή του σημαντικότερου λειτουργήματος.
Σε θαυμάζω, σε συγχαίρω, κάνω τόπο να περάσεις, εσύ ιατρέ και εμπνευστή και συντελεστή και δάσκαλε ,Ανάργυρε, εσύ που ψάχνεις την ιατρική τέχνη, που συντρέχεις σε κάθε προσπάθεια για την επιτυχία, που είσαι το καμάρι της χώρας σου ο μεγάλο μεράκι για την επιτυχία αυτού του αθλήματος της δημιουργίας του πρότυπου κέντρου υγείας, στον Βύρωνα μέσα από τον ευγενή ανταγωνισμό , με εμπνευσμένο τρόπο, μοιάζουν με την κηρήθρα των μελισσών, που πάνω στο ψηλό βουνό του Παρνασσού, σαν γαϊτάνι, μαζεύουν το μέλι και δίνουν ζωή στον θεϊκό απόγονο (όλο αυτό το φτερωτό σμήνος από μέλισσες) ώστε το πλάσμα του κτίστη, ο άνθρωπος, ο ιατρός, να στηρίξει την επιτυχία του στο τρίπτυχο «Άνθος – ομορφιά – Αλήθεια».
Με την ποιο πάνω παρομοίωση, οι ιατροί του κέντρου, που ο Ανάργυρος δημιούργησε και ανέπτυξε, με τους εκλεχτούς συνεργάτες του ιατρούς και νοσηλευτές, μοιάζουν με το μέλι, που μέσα από αυτές, με την Χάρη του Ναζωραίου, υπάρχει «Επικοινωνία» δηλ. Ψυχοσωματική επαφή, που τελειοποιεί τον άνθρωπο, που από την απομόνωση του κατάντησε μίζερος, δολερός και ταλαίπωρος στρατοκόπος της ζωής.
Και ακριβώς αυτό «η λύση του χρέους είναι το μεγάλο θαύμα του κάθε ιατρού: να είναι προφήτης των αποτελεσμάτων της εκπαίδευσης και εξάσκησης του, να είναι η φωνή του Θεού, που αθλοθετεί τα πνευματικά αγωνίσματα, και επιτυγχάνει θεραπεία, που μοιάζουν με την λύρα του Δαυίδ, την σκάλα του Ιακώβ, την απομόνωση του Ιώβ, τα φτερά, τα πνευματικά, του ευαγγελιστεί Ιωάννη που είναι σαν θεϊκή διαταγή επιτυχίας.
Η εκπαίδευση και η εξάσκηση του ιατρού, που φρόντιζε ιδιαίτερα ο Ανάργυρος, είναι σαν το γάργαρο νερό, σαν το λουλούδι του παραδεισένιου φαραγγιού, σαν τραγούδι που έχει σεμνά και ηρωικό περιεχόμενο και δίνει ζωή στα πουλιά του ουρανού, στα ερπετά, στα έντομα και σ’ όλα τα χαμομήλια τα κρινένια και τις βιόλες.
Το ιδανικό της ιατρικής δεν έχει ψεύτικα στοιχεία μάταια λόγια.
Αγωνίζεται να δώσει το πνευματικό του μήνυμα απόλυτη ευγένεια, με ήθος και φιλοσοφία, με θεϊκό όλμο και πάθος, πάντοτε μέσα στα πλαίσια και τα δεδομένα εντός πνευματικού διαχρονικού οδηγού.
Της Θρησκείας, της Πατρίδας, της Σοφίας, της Αρετής, της Αρχοντιάς, της Οικογένειας, της Αγάπης, της υγείας.
Το στάδιο της εκπαίδευσης, η αγωνία της νίκης της ασθένειας, όλων των ιατρών και των εμπνευστών, δεν είναι μόνο στα χαρτιά, αλλά είναι ποτισμένο σαν από τον αλμυρό ιδρώτα των αθλητών, πάνω στον πνευματικό στίβο, την συμβολή στην ειρήνη των πολιτών όλου του κόσμου, την προκοπή και υγεία όλων, και την καλύτερη προετοιμασία του κάθε θνητού, μέσω της ψυχοσωματικής ισορροπίας του, για το μακρινό ταξίδι στο αύριο της απέναντι όχθης, οπότε αυτό έλθει.
Μα την αλήθεια, είναι τυχεροί: ο καιρός και η εποχή, τα σχολεία, οι πατρίδες, οι μάνες, τα σπιτικά, οι σύζυγοι, τα παιδιά και τα εγγόνια, που έχουν την ευκαιρία να ζήσουν τέτοιους ιατρούς, που είναι λειτουργοί του πνεύματος, μυημένοι στα μυστικά της αναζήτησης της θεραπείας του πάσχοντα, πρώτοι και κορυφαίοι στο «χωράφι» του Θεού, στην επίγεια αυτή ζωή, στον «κλαυσίγελο» του θεάτρου αυτής της ζωής.
Αυτόν τον καθημερινό στίβο της ζωής – το «χωράφι που είναι από μάρμαρο» και παλεύουν οι Διγενήδες με τον «κλέφτη των ψυχών» μας που ξεκαθαρίζει τον καλό από τον κακό, που μέσα τα έχει την προσωπική κωμωδία ή τραγωδία του καθενός μας, που φανερώνει και τους νάνους Σιληνούς και τους ολύμπιους Απόλλωνες.
Αυτό το στάδιο της καθημερινής ζωής, που στεφανώνει με στεφάνια τους ιατρούς-αθλητές των αγώνων, των «Καλών Αγώνων» που αγκαλιάστηκαν, μάτωσαν, νικήθηκαν ή νίκησαν, σαν άνθρωποι αυτής της γης.
Με αυτή την θετική ενέργεια του επιστημ. Διευθυντή του Κ.Υ.Β. και της Γενικής ιατρικής Αναργύρου Μαριόλη και όλων των υπολοίπων συντελεστών των αγώνων για την δημιουργία του κέντρου, εμείς οι γιατροί ,αισθανθήκαμε πόσο περήφανοι πρέπει να είμαστε σαν Έλληνες, που τα ιδεώδη του Ασκληπιού και του Ιπποκράτη ζουν και στην ιατρική και στις ψυχές μας.
Αφού και τα κείμενα είναι ποιήματα (και όχι μόνο οι στίχοι) αναφέρω το ποιο κάτω γνωμικό, αναφέροντας τον λόγο του ποιητή Σίλερ, επιστήθιου φίλου του μεγάλου Γερμανού ποιητή, φιλοσόφου Ιωάννη Γκαίτε: ( Με προσθήκες)
«Ποιος είναι ποιο μεγάλος από τον ποιητή;
Κανένας
Ο φιλόσοφος: «για μένα άνθρωπος, μα όχι ποιητής( και ιατρός) »
Ο μουσικός «Αδελφός ( όχι ιατρός) »
Ο Θεός, «Ωχ, είναι και εκείνος Ποιητής (και ιατρός)…»
Αρχιμ. Δανιήλ Ε. Σάπικας
sapikas@otenet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου