Πήγα να επισκεφθώ ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, για να
το συγχαρώ, που έγινε μητέρα και έφερε στον κόσμο μια ζωή, έναν άνθρωπο. Γεγονός, βέβαια, όχι σπάνιο. Αντίθετα, πολύ συχνό και συνηθισμένο, που σημειώνεται καθημερινά από τότε που στη γη ανεφάνηκε το γένος των θνητών.
Γι’ αυτό και μια γέννα δεν μας προκαλεί την εντύπωση και την συγκίνηση, που θα έπρεπε.
Παρατηρούσα με στοργή και με κάποιο σεβασμό πηγαίο,τη
νεαρά μητέρα-λεχώ.Και σκεπτόμουν πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάστασις η οργανική και η ηθική των ανθρώπων εάν
η κοινωνία εφρόντιζε, η μητέρα και ο σύζυγός της να είχαν
πλήρη συνείδηση του υψίστου ρόλου, που παίζουν στην ιερή
αυτή τελετουργία σαν συνεργάτες στο μεγάλο έργο της φύσεως.
Εάν εξετάσουμε, όμως, τι σχετικά συμβαίνει στη σημερινή μας
κοινωνία, θα διαπιστώσουμε μια αντίρροπη κατάσταση, που
γεννά θλιβερές σκέψεις.
Ο έρωτας έχει αντικατασταθεί μόνον από τις ηδονιστικές
επιδιώξεις, τις οποίες σύρουν και περιφέρουν στους δρόμους
με αναισχυντία, με θράσος και χωρίς ντροπή οι σύγχρονοι
πολιτισμένοι νέοι.
Όλες αυτές οι σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου, όσο
κοίταζα την υπερήφανη μητέρα-λεχώ.
Τέλος, αφού την συγχάρηκα και της ευχήθηκα τρυφερά, ξεσκέπασα τον Μωσαϊκό κάλαθο, που είχε τοποθετήσει προσωρινά τον
καρπό της κοιλίας της και αντίκρυσα ένα χαριτωμένο αγοράκι.
Τότε άφησα το συναισθηματικό μου να ξεχειλίσει και του
μίλησα έτσι: «Καλώς ήρθες κοντά μας μικρέ και νέε αδελφέ
μου άνθρωπε. Σε περιβάλλω με όλη μου τη στοργή.
Σου εύχομαι να πληρώσεις χωρίς εμπόδια και δυσκολίες τον
προορισμό, που η Μοίρα σου έχει χαράξει. Αλλά, μάθε ένα
μεγάλο μυστικό. Ο άνθρωπος με τη Γνώση και την ισχυρή
του θέληση μπορεί εδώ κάτω στη Γη να αλλάξει το πεπρωμένο του.
Διότι ο άνθρωπος ο ίδιος την υφαίνει στις διάφορες διαβιώσεις του με τη δική του δράση. Σου εύχομαι σταθερή υγεία, σου εύχομαι η χαρά να είναι παντοτινή σύντροφος της ζωής σου. Τώρα άκου και μερικές συμβουλές ενός ασπρομάλλη:
Η καλοσύνη, η φρόνησις και η σωφροσύνη, η αξιοπρέπεια
και η ανδροπρέπεια να συνοδεύουν πάντα τους διαλογισμούς
σου, τους λόγους σου και τις πράξεις σου. Ποτέ η οργή,
ο θυμός, η λύπη, το πάθος, να μη ταράζουν τη γαλήνη της
ψυχής σου.
Τήρησε πάντα τη σκέψη σου ήρεμη και διαυγή.
Κράτησε το φρόνημά σου σε κάθε στιγμή αγέρωχο, υψηλό.
Η ελπίδα, η αισιοδοξία και το θάρρος να σε στηρίζουν στις
πιο δύσκολες στιγμές της ανθρώπινης ζωής σου.
Η ψύχραιμη σκέψις και η θαρραλέα αποφασιστικότης εξουδετερώνουν
τη φθοροποιό δύναμη της αμφιβολίας και του δισταγμού. Έσο
πάντοτε άψογος και άφοβος για να πράττης πάντοτε το πρέπον.
Η αυτοκυριαρχία να είναι το αδιάλειπτο μέλημά σου.
Όταν όλα τούτα τα επιτύχεις, θα είσαι ο νικητής της ζωής…
Και τώρα νάχουμε καλό ρώτημα, φίλη Ψυχή, δεν μας λες, από
που μας έρχεσαι;»
Το βρέφος κουνούσε χέρια, πόδια και έβγαζε άναρθρες κραυγές. Σε μια στιγμή τέντωσε τα δάκτυλά του και με τις δύο παλάμες διέγραψε την γνωστή ελληνική χειρονομία, που εκφράζει την περιφρόνηση, τον οίκτο και την έστρεψε προς το πρόσωπό μου…
Γέλασα με την καρδιά μου, αλλά ταυτόχρονα σκέφτηκα, άραγε, η κίνησις αυτή είναι τυχαία ή έχει κάποια σκοπιμότητα;
Βάλθηκα τότε να ερμηνεύσω τη συμβολική εκείνη χειρονομία.
Δεν ξέρω εάν συνέλαβα το νόημά της.
Αλλά φαντάζομαι πώς το νεογέννητο βρέφος θα ήθελε με τη χειρονομία του να μου πει περίπου τα εξής: «Να! Χαζέ θνητέ! Με ρωτάς από πού
έρχομαι.Δεν ρωτάς καλύτερα την αφεντιά σου από πού ήρθες;
Ότι θα σου απαντήσει αυτή, αυτό θα είναι και η δική μου απάντησις.Είμαστε το ίδιο πράγμα. Στρατοκόποι της ζωής και
οι δυο μας. Αγνοούμε από πού ερχόμαστε και που πάμε. Εσύ
τράβηξες έως εδώ το δρόμο της ζωής σου.
Θα τραβήξω και εγώ τον δικό μου. Δεν θυμάμαι από πού έρχομαι, ούτε ξέρω που θα πάω. Η Φύση, που είναι η πιο στοργική τροφός μας
και η πιο σοφή παιδαγωγός μας, αφου έτσι τα έχει κανονίσει,
έτσι και πρέπει να γίνονται. Ας κοιτάξουμε και οι δυο μας το
διάβα αυτό από τη Γη να είναι αποδοτικό σε καλοσύνη και
σε γνώση…»
Το μάθημα που έπαιρνα με συνέφερε και με προσγείωνε
στην πραγματικότητα. Άρχισα τότε να στίβω το μυαλό μου
για να βρω μια εξήγηση και να δώσω μόνος μου στον εαυτό
μου την απάντηση που περίμενα από το νεοφερμένο βρέφος. Κατέφυγα τότε στη βιβλιοθήκη της μνήμης μου.
Κατέβασα τα κατάστιχα, στα οποία έχω καταχωρίσει σε διάφορα κεφάλαια, την εξ’ αμέσου αντιλήψεως εμπειρία και γνώση μου, καθώς
και την συμπυκνωμένη γνώση των αιώνων, που γνώρισα
από τους άλλους ανθρώπους.
* * *
Στο τριπλό ερώτημα: τι είμαι; πόθεν έρχομαι; που πηγαίνω;
σημειώνω τα εξής:Τι είμαι; Απάντησις:Μία ύπαρξις που
αισθάνομαι και συναισθάνομαι, σκέπτομαι, κινούμαι και
ενεργώ κατά βούλησιν.
Είμαι μια ξεχωριστή συνείδησις, που έχω το αίσθημα της διαφοροποιήσεως από το περιβάλλον.
Αντλώ τα μέσα της συντηρήσεώς μου από τον γύρω μου
κόσμο και προσπαθώ με τις αισθήσεις μου, με τη σκέψη
μου και τις ψυχικές μου δυνάμεις να γνωρίσω την πραγματικότητα, που με τριγυρίζει, δηλαδή να συλλάβω την Αλήθεια και να αποφύγω την πλάνη. Στα ερωτήματα: πόθεν έρχομαι; που πηγαίνω: σημειώνω
με κόκκινο μελάνι: Ωκεανός αγνοίας.
* * *
Η συγκίνηση που αισθάνθηκα στο αντίκρυσμα μιας λεχούς
και ενός νεογέννητου βρέφους με παρεκίνησε στους στοχασμούς
που αράδιασα σήμερα σε αυτό το χαρτί.
Ίσως αναρωτηθείτε, για ποιο σκοπό το έκαμα; Απλούστατα, θέλω να δείξω πως από τα γεγονότα της καθημερινής μας ζωής μπορούμε, μελετώντας
τα προσεκτικά, να βγάζουμε σοβαρά συμπεράσματα.
Σαν υστάτη παραίνεση σας καλώ να σπουδάζετε πάντοτε τα
φαινόμενα της φύσεως και να μελετάτε προσεκτικά με αυτό-
συγκέντρωση τον εαυτό σας.
Ίσως μια μέρα θα καταστείτε ικανοί να γνωρίσετε την αρχή και το τέλος της ζωής. Και τότε μόνο θα λάβετε τη απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα:
Τι είμαι; Από πού έρχομαι; Που πηγαίνω;
ΚΟΣΜΟΚΑΛΟΓΗΡΟΣ 20-02-2010
Στη ζωή, άλλος παίζει τον ρόλο του βασιλιά, κι’ άλλος τον
ρόλο ζητιάνου. Μετά τον θάνατο, θα μας ρωτήσουν, όπως
ρωτούν τους ηθοποιούς, όχι «ποιον ρόλο έπαιξες;», αλλά
«πως έπαιξες τον ρόλο σου;».
Επίκτητος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου