ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ «ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ» ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ «ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ» ΚΕΦΑΛΑΙΟ Α’.

Αρχειακό για Μελέτη και Περίσκεψη

Του Εκδότου του www.Apodimos.com Ξενοφώντα Φαφούτη

Ενημερώνουμε όλους τους Έλληνες και τους Αποδήμους αδελφούς μας , ότι θα πρέπει κάτι να κάνουμε με σκοπό για την προάσπιση της εθνικής μας ταυτότητας διότι η παγκοσμιοποίηση δείχνει πλέον καθαρά τα δόντια της, αποσκοπώντας να κατασπαράξει. Και κατά την άποψη μας η πρόληψη για αυτή την Εθνική πανωλεθρία είναι η ενότητα και συνοχή μας ως Έθνους, όχι μόνο στο Ελληνικό Κράτος, αλλά και στον Οικουμενικό Ελληνισμό (Διασπορά) καθώς και η ενημέρωση όλων των Ελλήνων και Απόδημων. Γνωρίζουμε ότι η επιχειρούμενη διαγραφή τόσων αιώνων Ελληνικής Ιστορίας και της μεγαλειώδους Ελληνορθόδοξης πολιτισμικής διάρκειάς μας, αυτοί που κινούν τα νήματα της παγκοσμιοποίησης δεν θα μας τη συγχωρήσουν ποτέ! Για αυτό τον λόγο δίνουμε τον αγώνα μας από την εποχή της δημιουργία του το 1999 και όσο θα είναι υπό την ίδια ιδιοκτησία το Apodimos.com θα έχει ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ με όλους τους φορείς της ομογένειας ώστε να υπάρξει ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ της ιστορικής παρουσίας της Ελλάδος, του Ελληνικού Πολιτισμού και της Ελληνικής γλώσσας σ’ όλη την υφήλιο. Και αυτοί που κινούν τα νήματα της παγκοσμιοποίησης πρέπει να γνωρίζουν (δεν γνωρίζω πόσο σε βάθος γνωρίζουν οι λάτρεις παγκοσμιοποίησης )ότι , ως αναφέρετε στο έργο του Πλάτωνα.
Η Ιδανική, η Αρίστη Πόλις είναι η Πολιτεία της Ανθρώπινης Ψυχής του Πλάτωνα. Μία αλληγορία, με την οποία προβάλλονται ορισμένες θεμελιώδεις αρχές και αξίες. Το Αγαθό περιγράφεται ως μία απόλυτη αρχή πού συγκρατεί τόν κόσμο, απαραίτητο για την κοινωνία, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί τον όρο της γνώσης ο οποίος καθιστά τον κόσμο κατανοητό και το νου ικανό είναι να κατανοεί. Αυτή η στροφή προς την εσωτερικότητα, δεν αποδυναμώνει καθόλου τη σημασία των πολιτικών στοχασμών τού Πλάτωνα. Γνωρίζει ότι η κατάσταση πού διαμορφώνεται σε ένα Κράτος είναι συνάρτηση τού ήθους: της Αρετής και της Δικαιοσύνης πρωτίστως των αρχόντων αλλά και της ηθικής ουσίας που θα υπάρχει στούς αρχομένους κάτι που δεν βρίσκετε στους λάτρεις της παγκοσμιοποίησης .

Εισαγωγή προς Μελέτη

Επίσης για αυτό τον λόγο θα αφιερώσουμε να μελετήσουν οι λάτρεις της παγκοσμιοποίησης το Περί Ψυχής του Αριστοτέλη Κεφαλαίο Α’ σε Μετάφραση-

Σχόλια: Παύλου Γρατσιάτου, με σκοπό να νοιώσουν λίγο ποια είναι η Ελλάδα και ελληνικός Πολιτισμός που θέλουν να καταστρέψουν .

Επίσης θα τους αφιερώσουμε να μελετήσουν τα πιο κάτω κείμενα :

§ 18.1.1942 «…Οι ανθρωπολόγοι βρίσκουν κάπου κανένα κρανίο κι έπειτα ακούμε παντού να λένε: να, αυτή τη φάτσα είχαν οι πρόγονοί μας! Ποιος ξέρει αν ο άνθρωπος του Νεάντερνταλ δεν ήταν πίθηκος. Πάντως οι πρόγονοί μας δεν ζούσαν στην παραπάνω περιοχή την εποχή εκείνη! Η χώρα μας ήταν τότε γουρουνότοπος απ’ τον οποίο το πολύ πολύ να πέρασαν. Αν μας ρωτήσει κανείς για τους προγόνους μας πρέπει να τον παραπέμπουμε πάντοτε στους Έλληνες».

§ 18.1.1942 «…Αν προσέξουμε τους Έλληνες, που ήσαν κι αυτοί Γερμανοί (σ.σ.: Στο σημείο αυτό ασφαλώς εννοείται η φυλετική ενότητα της «Αρίας» Ευρωπαϊκής Φυλής), θα διαπιστώσουμε ένα κάλλος που βρίσκεται πολύ πιο ψηλά από κείνο που είμαστε εμείς σε θέση να παρουσιάσουμε σήμερα. Αυτό ισχύει τόσο ως προς τη μεγαλοσύνη του κόσμου των ιδεών τους - μόνο στην τεχνολογία έχουν μείνει πίσω - όσο και για την εξωτερική εικόνα της εμφάνισής τους. Αρκεί να συγκρίνει κανείς την κεφαλή του Δία ή της Αθηνάς με κανένα «Εσταυρωμένο» ή άγιο του μεσαίωνα».
Και εάν δεν καταλάβουν πόσο σοβαρές είναι αυτές οι θέσεις , του λέμε ότι είναι θέσεις ενός άλλου Διδάκτορα μιας άλλης παγκοσμιοποίησης, που προέρχονται αποσπάσματα από τις «Μυστικές συνομιλίες του Αδόλφου Χίτλερ» κείμενο που δημοσίευσε η έγκριτη εφημερίδα «Καθημερινή».
Επίσης λέμε στους λάτρεις της παγκοσμιοποίησης ότι εμείς θέλουμε να είμαστε Έλληνες στην Ενωμένη Ευρώπη και όχι απλά Ευρωπαίοι, διότι Ευρωπαίοι ήμασταν, πριν ακόμη η υπόλοιπη Ευρώπη συνειδητοποιήσει την ταυτότητά της. Αν χαθεί -καί εκεί μας κατευθύνουν- η ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας, τότε οι μόνοι που θα διεκδικούν τελικά το ελληνικό όνομα, θα είναι οι Σκοπιανοί ως «Μακεδόνες», απόγονοι -δήθεν- των αρχαίων Ελλήνων!
Και τους λέμε επίσης ότι η παγκοσμιοποίηση αποτελεί αντικείμενο συζήτησης σε διάφορους κύκλους της ζωής - πολιτικούς, επιστημονικούς, κοινωνικούς, οικονομικούς. Συνήθως οι επιθέσεις κατά της παγκοσμιοποίησης δεν έχουν σχέση με την οικονομία. Αντιθέτως, είναι κοινωνικές, ηθικές και, πάνω από όλα, πολιτιστικές. Συνοπτικά, το βασικό επιχείρημα έχει ως εξής: Η εξάλειψη των εθνικών συνόρων και η καθιέρωση ενός κόσμου με αλληλοσυνδεόμενες οικονομίες-αγορές θα αποτελέσουν θανάσιμο πλήγμα στις περιφερειακές και εθνικές κουλτούρες, στις παραδόσεις, στα ήθη, στα έθιμα και στους μύθους που συνθέτουν την πολιτιστική ταυτότητα της κάθε χώρας ή περιοχής.

Τώρα αφιερώνουμε σε όλους τους Έλληνες και τους Αποδήμους αδελφούς μας το κείμενο του Αριστοτέλη και στους λάτρεις της παγκοσμιοποίησης να μελετήσουν το Περί Ψυχής του Αριστοτέλη Κεφαλαίο Α’ διότι και αυτό (Ελληνική Παιδεία) είναι οπλομηχάνημα που θα πρέπει να έχουν υπόψη τους στον αγώνα που δίνουμε με σκοπό για την προάσπιση της εθνικής μας ταυτότητας.

Μια μικρή γνωριμία με τον Αριστοτέλη

Γνωρίζουμε σε όλους τους πολυπληθείς επισκέπτες – αναγνώστες μας και στους λάτρεις της παγκοσμιοποίησης ορισμένα στοιχεία για τον Αριστοτέλη διότι ένα μέρος από το έργο του καλούνται να μελετήσουν με σκοπό να μην είναι απαίδευτοι.

Αριστοτέλης 384π.Χ - 323π.Χ.

O Αριστοτέλης γεννήθηκε το 384 π.Χ. στα Στάγιρα της Χαλκιδικής. Η μητέρα του Φαιστιάδα καταγόταν από την Χαλκίδα και ο πατέρας του Νικόμαχος ήταν φίλος και ιατρός του βασιλέως των Μακεδόνων Αμύντα Β, που ήταν παππούς του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μετά τον θάνατο των γονέων του την ανατροφή και αγωγή του Αριστοτέλους ανέλαβε ο Πρόξενος, ένας συγγενής της οικογένειας από τον Αταρνέα της Μυσίας. Ο Αριστοτέλης αφού έλαβε όλη την παραδοσιακή μουσική, γυμναστική και λοιπή παιδεία, εισήλθε στην ακαδημία του Πλάτωνος το 367 π.Χ. σε ηλικία 18 ετών. Στην Ακαδημία ο Αριστοτέλης έμεινε είκοσι χρόνια, δηλαδή μέχρι το έτος του θανάτου του Πλάτωνος το 347 π.Χ. και γνώρισε τη φιλοσοφία και την επιστήμη.

Tο 348 π.Χ. μαζί με το Ξενοκράτη τον Χαλκηδόνιο εγκαταστάθηκε στην Ισσό, η οποία βρισκόταν νότια της Τρωϊκής ακτής, απέναντι από τη Λέσβο και μερικά χρόνια αργότερα πέρασε απέναντι στη Μυτιλήνη. Το 342 π.Χ. προσκλήθηκε από τον βασιλιά της Μακεδονίας Φίλιππο για να αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση του νεαρού τότε Αλέξανδρου. Το 335 π.Χ. ο Αριστοτέλης εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και ίδρυσε την Περιπατητική Σχολή. Στην Αθήνα έμεινε διδάσκοντας και συγγράφοντας μέχρι το 323 π.Χ.. Η θέση του κατέστη πολύ δυσχερής όπου εκτός των άλλων κατηγορήθηκε για προσβολή των θεώ. Έτσι αναγκάστηκε να φύγει από την Αθήνα και κατέφυγε στη Χαλκίδα όπου και πέθανε το επόμενο έτος.

O Αριστοτέλης κάλυψε με το έργο του όλες τις φιλοσοφικές έννοιες και αναζητήσεις: φύση, ον, αρετή, ηθική κι όλα αυτά σε συνδυασμό με την κριτική έρευνα της πολιτικής εξέλιξης των Ελληνικών πόλεων-κρατών. Με τη συστηματική και πρακτική σκέψη του καθόρισε μέχρι σήμερα τη δημιουργία και εξέλιξη των φιλοσοφικών συστημάτων, όπως και την εφαρμογή τους. Για τον Αριστοτέλη δεν υπάρχει «ιδανική» αλλά «άριστη πολιτεία» μέσα στα ανθρώπινα μέτρα. Ενώ Παιδεία και Αγωγή είναι τα καλύτερα εφόδια για να επιβιώσει και να προοδεύσει ο άνθρωπος.

Όμως πριν μελετήσουν όλοι το κάτω κείμενο θα ευχαριστήσουμε το Portal του Mikrosapoplous.gr από το οποίο στηρίζει την Παιδεία και τον Πολιτισμό και δανειστήκαμε την αξιοπρόσεκτη εργασία του.

Περί Ψυχής
του Αριστοτέλη Κεφαλαίο Α’
σε Μετάφραση-Σχόλια: Παύλου Γρατσιάτου
ΒΙΒΛΙΟΝ ΠΡΩΤΟΝ
Ζητήματα. Κριτική εξέτασις των προγενεστέρων θεωριών.

ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Α'

Σπουδαιότης και δυσκολίαι της ψυχολογίας.— Μέθοδος. — Δεν πρέπει μόνη η του ανθρώπου ψυχή να μελετάται. — Ζητήματα προς λύσιν. — Η ψυχή και το σώμα είναι αχωρίστως ηνωμένα. — Δια τούτο εις τον φυσιολόγον προ πάντων ανήκει η σπουδή της ψυχής.— Αναφοραί της φυσικής, των μαθηματικών και της πρώτης φιλοσοφίας.

I. Μολονότι νομίζομεν, ότι πάσα γνώσις και επιστήμη είναι από τα ωραία και πολύτιμα πράγματα, αλλ' ότι άλλη εκ των επιστημών υπερέχει άλλης ή διά την ακρίβειαν αυτής (ως τα μαθηματικά), ή διότι είναι γνώσις πραγμάτων υψηλοτέρων και θαυμασιωτέρων (ως η αστρονομία), όμως την ψυχολογίαν δυνάμεθα και δια τους δύο τούτους λόγους δικαίως να θέσωμεν μεταξύ των πρώτων επιστημών. Φαίνεται δε ότι η γνώσις της ψυχής είναι μεγάλη συμβολή εις την γνώσιν της όλης αληθείας (της φιλοσοφίας) και μάλιστα της φύσεως (της φυσικής)• διότι η ψυχή είναι τρόπον τινά η αρχή των όντων, τα οποία έχουσι ζωήν. Ζητούμεν λοιπόν να εξετάσωμεν και να μάθωμεν πρώτον την φύσιν και την ουσίαν της ψυχής, έπειτα και πάντα τα συμβεβηκότα και τα φαινόμενα αυτής, από τα οποία άλλα μεν φαίνονται ότι είναι ιδιάζοντα της ψυχής πάθη (1), άλλα δε ότι υπάρχουσι και εις τα ζώα ένεκα της ψυχής (2).

II. Αλλ' οπωςδήποτε είναι βέβαια δυσκολώτατον πράγμα να αποκτήσωμεν αξιόπιστον (θετικήν) γνώσιν αυτής. Διότι, όπως και εις πολλά άλλα πράγματα, ούτω και εδώ προβάλλει το ζήτημα τί είναι η ουσία, τί είναι το πράγμα. Και ήθελε τις νομίσει αμέσως ότι μία μόνη μέθοδος υπάρχει δι' όλα τα πράγματα, των οποίων θέλομεν να γνωρίσωμεν την ουσίαν, όπως μία μόνη υπάρχει απόδειξις των ιδιαιτέρων ποιοτήτων αυτών, και ότι επομένως πρέπει ταύτην να ζητήσωμεν την μέθοδον. Αλλ' εάν δεν υπάρχη μέθοδος μία και κοινή προς γνώσιν του τί είναι τα πράγματα, ακόμη δυσκολωτέρα γίνεται η πραγματεία αύτη. Διότι τότε θα χρειασθή να εξετάσωμεν δι' έκαστον αυτών ποίαν ιδίαν οδόν θα ακολουθήσωμεν και όταν γείνη φανερόν ποία είναι η οδός αύτη, ή απόδειξις (3) ή διαίρεσις (4) ή και άλλη τις μέθοδος, πολλαί ακόμη πλάναι θα υπάρχωσι και απορίαι, από ποίας δηλαδή αρχάς πρέπει να ορμηθή η ζήτησις. Διότι αι αρχαί των διαφόρων πραγμάτων διαφέρουσιν αλλήλων• άλλαι λ.χ. είναι αι αρχαί των αριθμών και άλλαι αι των επιπέδων.

III. Πρώτον δε είναι ίσως αναγκαίον να διακρίνωμεν εις ποίον από τα γένη τού είναι ανήκει και τί είναι η ψυχή, αν δηλαδή είναι τούτο το (ατομικόν) πράγμα και ουσία (5) ή είναι ποιόν (6) ή ποσόν (7) ή και άλλη τις από τας αλλαχού αριθμηθείσας κατηγορίας. Προσέτι δε αν είναι εκ των εν δυνάμει όντων ή μάλλον εντελέχεια (εντελής πραγματικότης)• η διάκρισις δε αύτη έχει ουχί σμικράν σπουδαιότητα (8).

IV. Πρέπει να εξετάσωμεν και αν η ψυχή διαιρείται εις μέρη ή είναι αμερής (9) και αν είναι πάσαι αι ψυχαί του αυτού είδους ή όχι (10). Και, αν δεν είναι του αυτού είδους, τότε πρέπει να εξετασθή αν αύται είναι διάφορα είδη του αυτού γένους ή διάφορα γένη. Διότι σήμερον οι ομιλούντες και ερευνώντες περί ψυχής φαίνονται, ότι περί μόνης της ανθρωπίνης ψυχής πραγματεύονται.

V. Πρέπει δε να προσέξωμεν και όπως μη μείνη ανεξέταστον, αν είς μόνος ορισμός της ψυχής είναι π. χ. του ζώου εν γένει (11), ή υπάρχει διάφορος εκάστης ψυχής ή εκάστου είδους ζώων, άλλος του ίππου λ. χ., άλλος του κυνός, άλλος του ανθρώπου, άλλος του θεού• διότι το καθόλου ζώον (12) ή ουδέν πραγματικόν είναι ή είναί τι πολύ ύστερον παρά τα καθέκαστα (αφηρημένον). Το αυτό δε λέγομεν και αν εις άλλον (διάφορον του ζώου) κοινόν όρον ήθελεν αποδοθή η ψυχή.

VI. Προσέτι, εάν δεν υπάρχωσι μεν πολλαί ψυχαί, υπάρχωσιν όμως πολλά μέρη (δυνάμεις) της ψυχής, τί εκ των δύο πρέπει να μελετήσωμεν, την όλην ψυχήν προ των μερών, ή αντιστρόφως πρότερον τα μέρη. Δύσκολον δε είναι και να προσδιορίσωμεν ποία είναι τα μέρη, τα οποία εκ φύσεως διαφέρουσιν απ' αλλήλων, και αν τα μέρη, καθ' εαυτά πρέπει να εξετάσωμεν πρότερον ή τα έργα, την ενέργειαν των μερών• λ.χ. την νόησιν πρότερον ή τον νουν (13), την αίσθησιν (ενέργειαν) πρότερον ή το αισθητικόν (δύναμιν)• ομοίως δε και περί των άλλων.

VII. Εάν δε πρέπη να μελετώνται πρότερον αι ενέργειαι, πάλιν δύναται τις να ερωτήση αν πρέπει πρότερον αυτών να εξετάζωμεν τα αντικείμενα, το αισθητόν ον λ. χ. πρότερον του αισθητικού, το νοητόν προ του νου.

VIII. Είναι δε φανερόν, ότι ου μόνον η γνώσις του τι είναι τα πράγματα είναι χρήσιμος εις το να ίδωμεν τας αιτίας των συμβεβηκότων των όντων (ως λ.χ. εις τα μαθηματικά πρέπει να γνωρίζωμεν τί είναι το ευθύ και το καμπύλον, ή τί η γραμμή και το επίπεδον, δια να μάθωμεν με πόσας ορθάς είναι ίσαι αι γωνίαι του τριγώνου). Αλλά και τανάπαλιν η γνώσις των συμβεβηκότων συντελεί μεγάλως εις το να γνωρίσωμεν τί είναι το πράγμα. Διότι, όταν δυνάμεθα κατά τας εικόνας των πραγμάτων τας οποίας σχηματίζει η φαντασία να εξηγώμεν τα συμβεβηκότα, ή πάντα ή τα πλείστα, τότε θα δυνάμεθα κάλλιστα να δίδωμεν λόγον και περί της ουσίας. Διότι η ουσία, το τί είναι το πράγμα, είναι η αρχή και βάσις πάσης αποδείξεως, και επομένως εκείνοι εκ των ορισμών, όπου συμβαίνει να μένωσιν αγνώριστα τα συμβεβηκότα και να μη είναι εύκολον μήτε εικόνα τινά να σχηματίση τις περί αυτών, είναι προφανές ότι άπαντες ελέχθησαν αντιλογικώς και κενολογικώς.

IX. Απορίαν δε γεννώσι και τα πάθη της ψυχής, αν είναι πάντα κοινά και του σώματος του έχοντος αυτήν, ή υπάρχει και τι το οποίον ανήκει αποκλειστικώς εις την ψυχήν. Να μάθωμεν τούτο είναι αναγκαίον, αλλ' όχι εύκολον. Είναι όμως φανερόν, ότι κατά τα πλείστα ουδέν πάσχει, ουδέ ενεργεί η ψυχή άνευ του σώματος, ούτε οργίζεται, ούτε θαρρεί, ούτε επιθυμεί, ούτε όλως αισθάνεται άνευ αυτού. Ίδιον δε αυτής φαίνεται προ πάντων η νόησις• εάν δε και η νόησις είναι φαντασία ή δεν δύναται να υπάρχη άνευ φαντασίας (14), τότε ουδ' αυτή θα ηδύνατο να υπάρχη άνευ σώματος.

X. Εάν λοιπόν υπάρχη τι εκ των παθημάτων ή των ενεργειών της ψυχής, όπερ ανήκει αποκλειστικώς εις αυτήν, τότε αύτη θα ηδύνατο να χωρίζηται από του σώματος. Εάν όμως μηδέν ίδιον υπάρχη, δεν θα ηδύνατο να υπάρξη χωριστή. Αλλά καθώς το ευθύ, καθ' όσον είναι ευθύ (ευθεία γραμμή λ. χ.), δύναται να έχη πολλά συμβεβηκότα, λ.χ. να εφάπτηται της χαλκής σφαίρας είς τι σημείον, αλλ' όμως, εάν χωρισθή το ευθύ (η ευθύτης ως αφηρημένον) από του σώματος, δεν θα εφάπτηται της σφαίρας, διότι το ευθύ δεν υπάρχει χωριστόν, αλλ' είναι πάντοτε μετά τινος σώματος (15), ούτω και πάντα τα πάθη της ψυχής είναι ηνωμένα μετά του σώματος, ο θυμός, η πραότης, ο φόβος, ο έλεος, το θάρρος, η χαρά και η φιλία και το μίσος.

Διότι συγχρόνως με τα παθήματα ταύτα της ψυχής συμπάσχει κατά τι και το σώμα. Απόδειξις δε τούτου είναι ότι άλλοτε μεν, αν και ισχυρά και σαφή παθήματα συμβαίνουσιν είς τινα, ουδόλως ερεθίζεται ούτε φοβείται, ενίοτε όμως συγκινείται υπό μικρών και σκοτεινών παθημάτων, όταν το σώμα εξερεθίζηται και έχη την διάθεσιν τοιαύτην, οποίαν έχει όταν οργίζηταί τις.

Έτι δε μάλλον φανερόν γίνεται τούτο εκ των εξής: ενώ δηλ. ουδέν συμβαίνει το προξενούν φόβον, πολλοί όμως περιπίπτουσιν εις πάθη ανθρώπου όστις φοβείται. Και, αν τούτο είναι αληθές, είναι φανερόν, ότι τα πάθη είναι λόγοι ένυλοι (16). Και επομένως εκφράσεις τοιαύται, ως το οργίζεσθαι, σημαίνουσι κίνησιν του εν τοιαύτη διαθέσει όντος σώματος, ή κίνησιν μέρους τοιούτου ή δυνάμεως τοιαύτης υπό τούτου του πράγματος χάριν τούτου του σκοπού.

XI. Δια ταύτα είναι έργον του φυσικού να μελετήση την ψυχήν ή όλην ή μερικώς. Άλλως θα ορίση ο φυσικός και άλλως ο διαλεκτικός (φιλόσοφος) έκαστον πάθος της ψυχής, την οργήν λ.χ. Διότι ο μεν θα είπη, ότι η οργή είναι επιθυμία να προξενήση τις λύπην αντί λύπης ή ανάλογόν τι, ο δε ότι είναι βρασμός του αίματος ή τηςθερμότητος πέριξ της καρδίας. Εκ τούτων λοιπόν ο μεν αποδίδει την ύλην, ο δε την μορφήν και την έννοιαν. Διότι η έννοια, ο λόγος είναι η μορφή του πράγματος, και είναι αναγκαίον ούτος να υπάρχη εν ύλη τινί ωρισμένη, εάν μέλλη να υπάρχη το πράγμα. Ούτω λ.χ. η μεν έννοια της οικίας είναι τοιαύτη: οικία είναι σκέπασμα, όπερ εμποδίζει την εκ των ανέμων και βροχών και καυσώνων βλάβην ημών.

Αλλ' ο μεν (φυσικός) θα είπη ότι είναι λίθοι και πλίνθοι και ξύλα, ο άλλος όμως θα είπη ότι η μορφή της οικίας είναι τοιαύτη και έχει τοιούτον σκοπόν. Τίς λοιπόν τούτων είναι ο φυσικός; άραγε ο ομιλών περί της ύλης, αγνοών δε τον λόγον; ή ο γνωρίζων μόνον τον λόγον (την έννοιαν); ή μάλλον ο συνενών και τα δύο.

Αλλά οποίός τις είναι έκαστος εξ αυτών των δύο; Βεβαίως ουδείς εξετάζει τα πάθη της ύλης τα μη χωριστά απ' αυτής και καθ' όσον δεν είναι χωριστά, αλλά ο φυσικός ασχολείται περί πάντων, όσα είναι πάθη και ενέργειαι του τοιούτου ωρισμένου σώματος και της τοιαύτης ωρισμένης ύλης. Όσα δε δεν είναι τοιαύτα, άλλος παρά τον φυσικόν εξετάζει αυτά. Και διά τινα μεν ο άλλος ούτος είναι είς τεχνίτης, καθώς τύχη, τέκτων ή ιατρός. Εκείνα δε τα πάθη, τα οποία δεν είναι χωριστά, ταύτα, καθ' όσον δεν ανήκουσιν εις τούτο το ωρισμένον σώμα και εξετάζονται κατ' αφαίρεσιν, μελετά ο μαθηματικός, καθ' όσον δε θεωρούνται χωρισμένα, μελετά ο πρώτος φιλόσοφος (ο μεταφυσικός).

Αλλ' ας επανέλθωμεν εις την αρχήν του λόγου ημών. Ελέγομεν ότι τα πάθη της ψυχής είναι αχώριστα από της φυσικής ύλης των ζώντων, εν τη οποία τα τοιαύτα υπάρχουσι, π.χ. ο θυμός και ο φόβος, και δεν είναι καθώς η γραμμή και το επίπεδον (τα οποία δύνανται να θεωρώνται χωριστά και άσχετα). (17)
Σημειώσεις
1) Πάθη ή συμβεβηκότα τα οποία αποτελούσι την ουσίαν της ψυχής.
2) Διότι η ψυχή είναι η τελική αιτία του σώματος, του φυτού και του ζώου.
3) Μέθοδος Αριστοτελική.
4) Μέθοδος Πλατωνική.
5) Ότι η ψυχή είναι υπόστασις εδίδασκον οι Πυθαγορικοί και ο Πλάτων.
6) Ως έλεγον οι ιατροί οι ισχυριζόμενοι, ότι είναι αποτέλεσμα της κρίσεως.
7) Ως έλεγεν ο Ξενοκράτης ορίζων ότι η ψυχή είναι αριθμός.
8) Διότι πρόκειται να αποδειχθή αν η ψυχή είναι σωματική ή ασώματος, ήτοι καθαρά ενέργεια,
9) Αν η ψυχή είναι μία εις έκαστον ον, ή δύναται να διαιρήται εις πολλάς άλλας ψυχάς.
10) Ο Αριστοτ. διακρίνει 3 ή μάλλον 4 είδη ψυχών, την θρεπτικήν ή φυτικήν, την αισθητικήν (ζωικήν), την κινητικήν και την νοητικήν (λογικήν).
11) Ήτοι ορισμός της εν πάσι τοις ζώοις ψυχής, όπερ φαίνεται αδύνατον, διότι η ψυχή του κυνός, ή του ανθρώπου και η του θεού δεν δύνανται να ορισθώσιν ομοίως.
12) Το αυτόζωον του Πλάτωνος (όρα Τίμαιον).
13) Η νόησις είναι ενεργεία νους, ούτω και τα άλλα.
14) Κατά τον Αριστοτ. δεν υπάρχει φαντασία άνευ της αισθήσεως, αύτη δε δεν υπάρχει άνευ του σώματος• άρα και νόησις δεν υπάρχει άνευ του σώματος.
15) Ούτω και η ψυχή δεν δύναται να είναι χωριστή από του σώματος.
16) Έννοιαι εν τη ύλη έχουσαι την ύπαρξιν αυτών, εκδηλούμεναι εν τω σώματι.
17) Η γραμμή και η επιφάνεια δύνανται να θεωρώνται χωριστά, κατά τρόπον αφηρημένον, και, ούτως εξετάζονται υπό των μαθηματικών. Αλλά τα πάθη της ψυχής πρέπει να θεωρώνται εν ταις αναφοραίς των προς το σώμα, από του οποίου αύτη ουδέποτε χωρίζεται.

Τώρα όλοι οι Έλληνες και οι Απόδημοι αδελφοί θα είναι ικανοποιημένοι για την μελέτη αυτή του πιο πάνω κειμένου του Αριστοτέλη, Ενώ οι λάτρεις της παγκοσμιοποίησης οι οποίοι κινούνται εναντίον της εθνικής μας ταυτότητας θα γνωρίσουν ότι η ελληνική Παιδεία που είναι το μόνο όπλο μας θα του καταστήσει άφωνους διότι υπάρχουν και οι «Φωνές» της Ελλάδος και του Απόδημου Ελληνισμού.

Και όλα αυτά την στιγμή όπου η παγκοσμιοποίηση μέσα από το προβλήματα της οικονομικής καταστροφής που ξεκίνησε και μέσα από τις προκαθορισμένες κινήσεις εναντίον της ελληνικής οικονομίας κάτι που συμβαίνει και σε άλλα ακόμα ευρωπαϊκά κράτη , δεν επιτρέπει Ευρωπαϊκούς ελεγκτικούς μηχανισμούς με σκοπό να οδηγήσει σε οικονομική καταστροφή.

Ενώ άλλο θέμα για το οποίο ενημερώνουμε τους εκπροσώπους της παγκοσμιοποίηση είναι το ότι το μόνο που διατηρεί τον Έλληνα ως Έλληνα στην Ενωμένη Ευρώπη είναι η Ορθοδοξία και ο ζυμωμένος με αυτήν Ελληνικός πολιτισμός του, μέσα στον οποίο αναπτύσσονται και ζουν και οι Έλληνες, που έχουν οποιαδήποτε άλλη πίστη.