Στα εξηκοστά μου γενέθλια……….

Η ζωή είναι πόνος. Ο πόνος είναι φυλακή. Η ζωή είναι μια φυλακή. Κρατά στο κελί της τα όνειρα μου, τις ελπίδες μου, τους φόβους μου. Σημαδεύει το κορμί μου με τα χνάρια του χρόνου.

Ένα παράθυρο μικρό να βλέπω το γαλάζιο του ουρανού, μια στιγμή, για να μου ξαναδώσει ελπίδα, πριν μου τη φυλακίσει πάλι το αναπόφευκτο της μοίρας μου, υπάρχει στην ψυχή μου.

Όπου κι αν κοιτάξω, ακούω πέτρες σκληρές να κλείνουν το βλέμμα μου. Ούτε μπροστά, ούτε πίσω! Μόνο πάνω για λίγο, κάτω για πολύ. Το μικρό παράθυρο και μια ευκαιρία για λίγο γαλάζιο ουρανό. Και πάλι ελπίδα, περιστέρι αθώο, αγνό πιάνεται στην παγίδα της μοίρας.

Κάπου ανάμεσα στο χρόνο και το χώρο, κάπου ανάμεσα στο σήμερα και στο χθες, κάπου ανάμεσα στο εκεί και στο εδώ, νομίζω, πλάνη ζω.

Είναι το όνειρο κι αλήθεια αυτό που ζω. Η αλήθεια και το ψέμα σε ένα αγώνα χρόνου με έπαθλο εμένα. Νικητής υπάρχει, επικρατεί το αβάστακτο.

Το αβάστακτο του αναπόφευκτου, η κατάρα που επαπειλεί τον νέο άνθρωπο και τον εγκλωβίζει να κοιτάει χαμηλά, αντί να ονειρεύεται υψηλά, να γεννηθεί ελπίδα.

Οι ώρες κυλούν, μάταια; Όχι. Για όλα η φύση προνοεί. Όλα κάποια στιγμή κάπου οδηγούν, σωπαίνουν, ο πόνος σταματά. Τι υπάρχει μετά; μετά τον πόνο τι; μήπως μέσα από τον πόνο και τη φυλακή που έφτιαξα για τα όνειρά μου, αυτοκαθορίζομαι;

Αντιλαμβάνομαι την ύπαρξη μου, λογίζομαι ον, πιστοποιώ την ταυτότητα μου; Ο πόνος υπάρχει για να ζούμε εμείς, εμείς ζούμε, όσο διαρκεί ο πόνος.

Αν ένας ζωγράφος με έβαζε στον πίνακά του διακοσμημένο με την ευτυχία, φως, είμαι όμως κλεισμένος σε ένα κάδρο. Δεν είμαι ελεύθερος. Είμαι ντυμένος με τα ωραιότερα χρώματα, είμαι βασιλέας σε έναν παράδεισο που τον οριοθετούν ξύλα, μουσαμάς.

Ειρωνεία, κάθε τι ευλογία μου, έχει ένα τίμημα: ένα κομμάτι από μένα, την ψυχή μου. Το πουλάω για λίγη ψευδαίσθηση, ενδορφίνη για ένα χαμόγελο που αναζητώ.

Εσύ λοιπόν , απέξω, κοιτάς τον πίνακα μου τη φυλακή μου, δεν μπορώ να σε αφουγκραστώ, να σε αισθανθώ, παρά μόνο να νιώσω τη φθορά μου που σαν κύμα έρχεται νομοτελειακά, μέρα νύχτα να μου ξυπνάει τον πόνο: το απροσδιόριστο της διάρκειας της ζωής μου!!

«Αιθεροβάμων» 18-11-2009 ΙΣ.ΠΑΠ.